37 سال پیش در چنین روزی انقلاب عظیم وشکوهمند ایران به پیروزی رسید وکبوتران خونین بال آزادی در آسمان ایران به پرواز در آمدند .
انقلابی که نتیجه یک قرن مبارزه پیگیر ملت بزرگ ایران و ادامه انقلاب مشروطیت ونهضت ملی ایران بود ، که طی سالیان سال با خون جوانان برومند این سرزمین آبیاری شد. این انقلاب آسان بدست نیامده که این چنین آسان از دست برود .
با تاسف ونگرانی امروز گروهی از افراد ظاهر بین نسبت به اصالت انقلاب تردید کرده اند وآنرا به نقد میکشند و چنین نتیجه گیری میکنند که انقلاب کاری عبث بوده ، هرگز نباید به این طرز تفکر صحه گذاشت ، به طور یقین با ریشه یابی تاریخی ونگاهی به گذشته ومبارزات یکصد ساله ملت ایران برای کسب آزادی، به این نتیجه خواهیم رسید که ایران در بستر انقلاب قرار گرفته بود و گزینه ای غیراز آن نداشت . انقلاب ایران یکی از اصیل ترین وریشه دار ترین و مردمی ترین انقلاب های جهان بود با آرمانهایی بزرگ وعالی ، بنابراین نباید مصائب و درگیری های امروز سبب شود که انقلاب شکوهمند ایران ومردم رشید و به پا خواسته وشهیدان در خون خفته آن را مقصر بدانیم . البته بر این باوریم که انقلاب از مسیر اصلی خود منحرف شده ولی انقلاب را تقصیری بر گردن و تاوانی بر عهده نیست .
رمز پیروزی انقلاب در آن برهه از زمان اتحاد وهمبستگی همه ملت ایران، با این شعار نهادینه شده بود « همه با هم – همه با هم » . تمام گروهها وطبقات و احزاب سیاسی و روحانیون وروشنفکران ، مسلمان وغیر مسلمان بدون در نظر گرفتن اختلافات مسلکی و سیاسی وعقیدتی در کنار هم و با هم موفق شدند رژیم استبدادی را سرنگون کنند . در آن ایام زنان ومردان وجوانان پر شور انقلابی سینه های خود را در برابر مسلسل ها قرار دادند وبر لوله تفنگ ها که به قلب آنان نشانه گرفته شده بود شاخه های گل نشاندند . و بی پروا سربازانی را که قصد جان آنان را داشتند در آغوش گرفتند وگفتند : « برادر، چرا برادر کشی » در زندانها را گشودند وزندانیان سیاسی را چون قهرمانهای ملی بر دوش گرفتند و سرود آزادی سر دادند به این امید که دیگر جرم سیاسی و زندان سیاسی نخواهند داشت .انقلابیون مجسمه های میادین را که نمادی از استبداد و حکومت مطلقه بود به زیر کشیده و بر این باور بودند که دیگر در برابر بتی سر فرود نخواهند آورد. چه زیبا ودلنشین و بیادماندنی بود صحنه های انقلاب . می دیدیم که دختران وپسران آزادانه با یک دنیا شور واحساس جوانی در کنار هم روی تانک ها با مشت های گره کرده سرود پیروز میخواندند .
امروز که به پیرامون خود مینگریم ازآن آمال وآرزوها چه بجای مانده ..؟ هیچ …! درست مانند خاکستری باقی مانده از کاروانی که نشان دهنده آنست که زمانی در این بیابان سوت وکور، آتشی به پا بوده، گرمی ونوری داشته ، حالاز آنهمه شور وهیجان وامید تنها خاکستری سرد ومرده بجای مانده .
گذر زمان و 37 سال حوادث گوناگون و رویدادهای سهمگین چنان گرد وغباری بر پیکر انقلاب نشانده که دیگر اثری از آن دیده نمیشود . با تاسف امروز ملت بزرگ ایران پس از یک قرن مبارزه در راه آزادی در همان نقطه ای قرار گرفته که قرار داشت . وانقلاب شکوهمند ایران به افسانه ها پیوست وقصه غصه ها شد .
متاسفانه امروز درجایگاه آن زنان ومردان شجاع و آزاده انقلابی که تنها وتنها درد وطن داشتند وهدفشان سربلندی وافتخار ایران بود ، گروهی از جوانان ناآگاه ومتعصب جایگزین آنان شده اند. در حالی که کوچکترین اطلاعی از انقلاب واهداف آن ندارند و با تاریخ مبارزات ملت ایران بیگانه اند وفلسفه و رخدادهای بزرگ تاریخی وسیاسی واجتماعی ایران و علل جنبش های مردمی وعناصر تکوین دهنده آن ناآشنا هستند خود را وارث انقلاب و نگهدارنده وحافظ آن میدانند و با خشونت هر چه تمامتر به انقلابیون دیروز میتازند . سخنرانی ها واجتماعات را به هم میزنند ، دفاتر روزنامه ها را ویران میکنند ، محافل هنری را به تعطیلی میکشانند، به صورت دختران اسید میپاشند ، از دیوار سفارت خانه ها بالا می روند وآنرا به آتش میکشند ، بر علیه منافع ملی شعار می دهند، وخودسرانه بنام ملت تصمیم میگیرند.
شگفتا در شرائطی که زنان ، کارگران ، معلمان ، دانشجویان ، گروههای سیاسی اجازه برگذاری یک راهپیمائی مسالمت آمیز در راستای احقاقحقوق قانونی خود را ندارند وحتی شیفتگان راه مصدق نمیتوانند طبق سنت دیرین درآرامگاه آن بزرگ مرد تاریخ ایران حضور پیدا کرده و با نثار شاخه گلی ادای احترام کنند .
امروز شاهد وناظر آنیم که گروهای فشار در بزنگاهای حساس چون صاعقه ای حضور بهم میرسانند وبا عناوین مختلف از جمله : ” حجاب وعفاف “و” امر به معروف نهی از منکر ” و “دلواپسان” بدون مجوز راهپیمائی میکنند و در متینگ های خود با تهدید و توهین وافترا از دولت انتقاد می کنند وراهکار سیاسی ارائه می دهند و به این ترتیب رعب ووحشت در جامعه ایجاد میکنند.
سوال این است که به راستی این گروهها به کجا وابسته اند..؟! چه دست های پنهانی آنان را حمایت وهدایت میکنند. ؟! آیا حاکمان به قدرت نشسته هرگز نمی اندیشند که اینان طالبان های فردای ایران خواهند بود ؟! آیا سرنوشت افغانستان در انتظار ما نیست ؟! ازبذری که امروز میپاشند فردا چه بدست خواهند آورد ؟!
پاینده ایران
جمال درودی – عضو شورای مرکزی جبهه ملی ایران
22 بهمن 1394
