۲۹ اسفند ماه ۱۳۸۴
پیش گفتار،
مدتی است که کلماتی مانند ” انرژی هسته ای “، ” انرژی اتمی ” و یا خود عبارت ” بمب اتمی ” نقل مجلس هر محفل اجتماعی، سیاسی و خانوادگی ایرانیان در سراسر جهان گشته است.
عده ای از ایرانیان، از هر صنف و طبقه ای، با هر میزان تحصیلاتی در هر رشته و نا رشته ای که خوانده و یا ناخوانده باشند، خرد و کلان، پیر و برنا، زن و مرد، آخوند و آخوند زده، سینه چاک کرده و بدون داشتن کوچکترین آگاهی از عواقب زیانبار انرژی اتمی و یا بمب اتمی، چشمان خود را بر واقعیت ها بسته و دهانشان را رو به هوا باز کرده و قلب طرفداران محیط زیست را نشانه رفته و فریاد می زنند که:
” ما انرژی اتمی می خواهیم. ما انرژی اتمی می خواهیم . ما نه انرژی اتمی، بلکه خود بمب اتمی را می خواهیم.
ما بمب می خواهیم …
چرا همه باید داشته باشند و فقط ما نداشته باشیم؟ مگر ما چه چیزمان از پاکستانی ها و اسرائیلی ها کمتر است؟ ما بمب می خواهیم. همین الان هم می خواهیم …”
بسیاری از ایرانیان که بخشی از آنان تا دیروز طرفدار صلح جهانی هم بودند، تحت شعار های عوام فریبانه ای که فقط می تواند از مغز علیل حکومتگران ما تراوش کند، قرار گرفته و می گویند:
” دستیابی به فن آوری انرژی اتمی حق مسلم ماست ” که یادآور شعار ننگین و شرمگین دیروزشان ” جنگ جنگ تا پیروزی ” می باشد.
گیریم که این شعار درست باشد، آیا انرژی اتمی برای کشوری چون ایران که سرشار از منابع انرژی های طبیعی و ارزان و بی خطر و سالم تر می باشد، یک نیاز روز است؟
کشوری که فنآوری تصفیه بنزین خودش را ندارد و قادر نیست گازهایی را که در بیابان های جنوب می سوزند، به کارخانه ها و مردم برساند!
کشوری که هر روز در هر گوشه اش پالایشگاهی آتش می گیرد و یا هواپیما های قراضه اش سقوط می کنند، با توجه به بی لیاقتی مدیرانش، چگونه خواهد توانست یک مرکز انرژی اتمی وارداتی را اداره کند؟ چه تضمینی وجود دارد که روس ها دسته گل دیگری از نوع فاجعه چرنوبیل را در ایران به آب ندهند؟
امروز 29 اسفند، سالروز ملی شدن صنعت نفت ایران و به تبع آن، سر آغاز ملی شدن نفت در سایر کشورهای جهان است. بنا به پاسداشت از تلاش های نسل پیشین خود که به رهبری دکتر محمد مصدق به این امر مهم فایق آمده و نام ایران را در جهان و تاریخ پر آوازه ساختند، تصمیم به برگردان سلسله نوشته هایی در زمینه انرژی اتمی از نشریات علمی و زیستگاهی حزب سبز های بلژیک (حزبی که عضوش می باشم) و گرین پیس گرفته ام. امیدوارم که آن ها را با شکیبایی و دقت و به دور از شعار های کر و کور کننده سردمداران رژیم که شیشه جانشان به جنگ وابسته است و بس، خوانده و در یابید که تولید انرژی از طریق نیروگاه های راکتورهای هسته ای نه از لحاظ اقتصادی- سیاسی و نه از لحاظ سلامتی و نه از لحاظ ناآلودگی زیستگاه، مقرون به صرفه نیست.
امروزه انرژی اتمی، چون مسافرت با شتر و اسب و الاغ و یا رفتن به مکتب خانه ملایان، به گذشته های دور تعلق دارد.
اگر آخری ها هیچ اثر منفی در جامعه بشری بر جای نگذاشتند، اما اولی دنیا را برای نسل های متمادی به مواد رادیو اکتیو سرطان زا آلوده ساخته است.
در آستانه جشن نیاکانی خود، نوروز و فرارسیدن خورشید عالم آرای بهاری هستیم. هر روزتان نوروز و نوروزتان پیروز باد!
امیدوارم که انرژی خورشیدی، کانون خانواده تان را گرم کند.
انور میر ستاری
انرژی اتمی راه چاره نیست !
دولت بلژیک در سال ۲۰۰۳، به دنبال بحث های طولانی، سرانجام تصمیم گرفت تا هر کدام از مراکز تولید انرژی هسته ای خود را پس از ۴۰ سال کارکرد، به طور کامل و برای همیشه ببندد.
انرژی هسته ای علاوه بر تحمیل هزینه بسیار سنگین، خطرات فراوانی نیز در بردارد. امروزه لابی ها، گروه های فشار و مدافعین انرژی هسته ای تلاش می کنند تا متاع بنجل خود را که در هیچ بازار مکاره ای، به پشیزی هم نمی ارزند، به عنوان راه حلی برای جلوگیری از گرم شدن کره زمین به مردم قالب کنند.
حرف آنان به هیچ وجه درست نیست.
با خواندن مطالب بعدی در می یابید که با ارائه اعداد و ارقام، دلایل زیادی وجود دارد که نشان می دهند دوران انرژی هسته ای، دیگر به سر آمده است.
سر فصل مطالب :
۱ ـ انرژی هسته ای چیست ؟
۲ ـ معنای قانون بلژیک مبنی بر خروج از انرژی هسته ای چیست ؟
۳ ـ انرژی هسته ای خطرناک است.
۴ ـ زباله های رادیواکتیو
۵ ـ هزینه های سنگین و سرسام آور انرژی هسته ای بر دوش ملت.
۶ ـ انرژی هسته ای و ایجاد کار
۷ ـ انرژی هسته ای هم گاز گلخانه ای تولید می کند.
۸ ـ سیمای پوشیده و پنهان اورانیوم.
۹ ـ آینده ای بدون انرژی هسته ای.
۱ ـ انرژی هسته ای چیست ؟
یک مرکز هسته ای، در حقیقت گران ترین آب گرم کن در بازار جهانی است. وقتی که هسته یک اتم سنگین می ترکد، انرژی اتمی بسیار زیادی را تولید می کند که آب را گرم کرده و بخار ناشی از آن موجب چرخش توربین هایی می گردد که برق تولید می کنند. امری که در اغلب مراکز تولیدی برق به شیوه کلاسیک آن، رایج و متداول است.
اولین مرحله روند تولید انرژی اتمی، عمل انفجار و ترکاندن اتم ها می باشد. یک اتم عضو کوچکی است که شامل یک هسته و الکترون ها می باشد. این الکترون ها به دور هسته اتم می چرخند. خود هسته اتم از نوترون ها و پروتون ها تشکیل شده است.
اساس کار تهیه انرژی هسته ای، کلا به یک دوره عملیات زنجیره ای وابسته است. اورانیوم ـ 235 در رآکتورها به عنوان سوخت مورد استفاده قرار می گیرد. هسته یک اتم اورانیوم با یک نوترون بمباران می شود. در حین این فعل و انفعال نوترون مزبور به شکل تعداد بیشماری از قطعات تشعشاتی در می آید که حاصل این عمل، آزاد سازی دو و یا سه نوترون تازه ای می شود. در طی این کنش ها و واکنش ها حرارت هم تولید می گردد.
نوترون هایی که بدین روش آزاد می شوند، به نوبه خود می توانند آزاد کننده نوترون های دیگری باشند و این نوترون های جدید، نوترون های جدیدتری را، قس علیهذا.
بیشترین گرمای تولیدی این روش، صرف گرم کردن آب می شود. این آب گرم به صورت بخار در آمده و ژنراتورهای برقی را به چرخش در می آورد.
در سیستم تولید برق هسته ای، تقریبا حدود دو سوم انرژی تولید شده اولیه به شکل انرژی گرمایی از بین می رود.
برای جلوگیری از تشدید فعل و انفعالات و ممانعت از دور برداشتن رآکتورها که موجب گداخته شدن خارج از حد نیاز مواد سوخت و انفجار رآکتورها خواهد شد، باید این فعل و انفعالات را در تحت کنترل داشت. نوترون های مازاد، توسط میله های ویژه ای که از جنس فلزاتی انتخاب می شوند که نوترون ها را مانند حالت های اسفنجی نسبت به خود جذب می کنند، جمع آوری می شوند .
شکسته شدن اتم اورانیوم، تشعشعات رادیواکتیو خطرناکی را ایجاد می کند. در این کار، هیچ حداقل ممکنی موجود نیست: کمترین مقدار آن، در صد خطر از بین رفتن سلامتی را افزایش می دهد. از میزان مواد رادیواکتیو، به مرور زمان کاسته می شود.
یک عنصر را که زمان رادیواکتیویته اش به نصف کاهش یافته باشد، ” نیمه عمر” می گویند. در عناصر گوناگون، مدت زمان ” نیمه عمر ” متغیر بوده و از یک ثانیه تا میلیون ها سال می باشد.
به عنوان مثال، پلوتونیوم ـ ۲۳۹ یک عمر ” نیمه عمر ” ۲۴۰۰۰ ساله دارد.
۲ ـ معنای قانون بلژیک مبنی بر خروج از انرژی هسته ای چیست ؟
تاریخچه:
در سال ۱۹۶۸، سفارش ساخت اولین نیروگاه های هسته ای تجاری، جهت تولید برق در بلژیک صادر شد، بدون این که در باره اش کوچکترین بحث علنی در سطح جامعه صورت گرفته باشد و یا نظر سیاسیون را جویا شوند.
هفت سال پس از آن تاریخ، سه راکتور برای اولین بار به شبکه سراسری وصل شدند: دو راکتور در “دول” و یکی در ” تیآنژ”. بحران نفتی در ابتدای دهه ۱۹۷۰ ایده آرزوی استفاده از انرژی های به دست آمده از منابع غیر نفتی برای تولید برق را تقویت می کرد. در بین سال های ۱۹۸۲ ـ ۱۹۸۵، به هر کدام از این دو نیروگاه، دو راکتور اتمی دیگری اضافه شد که آن ها هم وارد شبکه بهره برداری شدند. بدین ترتیب، تعداد کل راکتورهای هسته ای به هفت رسید( ۴ دستگاه در دول و سه تای دیگر در تیآنژ ).
در اواخر دهه سال های ۱۹۸۰، پروژه ساخت پنجمین راکتور در دوئل، اجرا نشد. دلیل این کار اعتراضات شدید مردمی، پس از واقعه ناگوار “چرنوبیل” بود که منجر به تصویب دوفوریتی قانونی انجامید که به موجب آن ساخت راکتورهای جدید در سال ۱۹۸۸مورد بازبینی قرار گرفت.
در فاصله زمانی ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸، کشور بلژیک از لحاظ داشتن تعداد رآکتورهای اتمی، نسبت به جمعیت و مساحتش، اولین کشور جهان شد. بین ۵۰ تا ۶۰ در صد برق خود را از راه انفجارهای هسته ای تولید می کرد.
در ابتدای کار، عمر مفید برای نیروگاه های اتمی۳۰ سال پیش بینی شده بود. یک دوره ۲۰ ساله برای درآوردن هزینه های صرف شده و استهلاک دستگاه ها در نظر گرفته شده بود. این بدان معناست که در طی دو دهه، مصرف کنندگان با قیمت های ارقام نجومی تحت عنوان قیمت برق، بالا ترین مبلغ را در سرتاسر اروپا پرداخت کردند. در پایان سی سال، تصور می شد که به اندازه کافی سرمایه برای از بین بردن رآکتورها کسب شده باشد (۲۰ سال برای درآوردن پول های سرمایه گذاری شده و ده سال مانده هم برای بالا بردن بهره وری و سود ناشی از درآمدها). در حقیقت از لحاظ زمانی هیچ گونه سقف بندی روشنی از طرف مسئولین رسمی تعیین نشده بود.
دلیلی که از طرف شرکت الکترابل ارائه می شود، بدین قرار است:
نیازی به محدود کردن عمر نیروگاه های رآکتورهای اتمی نیست، زیرا در صورت لازم امکان تعویض همه قطعات میسر است. در طی دولت قبلی که اکثریت آن، ترکیبی از لیبرال ها، سوسیالیست ها و سبزها بود، بر روی ۴۰ سال عمر نیروگاه های رآکتورهای اتمی به توافق رسیدند. در حالی که مدت زمان عمر راکتور ها در سطح جهانی ۲۱ سال می باشد، این مدت زمان ۴۰ سال، خیلی طولانی به نظر می رسد. در ضمن تعدادی از نیروگاه های رآکتورهای اتمی قدیمی را از بین برده اند، زیرا هزینه تعمیرشان سرسام آور است. ما از تجربه کمی برخورداریم و حتی می توان گفت که در باره راکتورهای تجاری که به عمر ۴۰ سالگی شان می رسند، دارای هیچ تجربه ای نیستیم.
لایحه مربوطه، بار ها و به مدت زیادی در پارلمان مورد مطالعه و بحث و گفتگو قرار گرفت. بر خلاف آن چه که در ابتدای امر، در دوران وارد شدن در سیستم ساخت و بهره برداری ازنیروگاه های رآکتورهای اتمی، گذشت ( زمانی که هیچگونه بحثی در جامعه صورت نگرفت و به هیچوجه از مردم نظرخواهی نشد)، اما این بار برای بستن نیروگاه های رآکتورهای اتمی، بحث های بسیار زیادی در پارلمان در گرفت که به همراه نظرات اندیشمندان و دانشمندان و صاحب نظران جامعه علمی بود.
به عنوان مثال، فقط در مجلس شورای ملی، نه بار از جلسات پارلمانی به این موضوع اختصاص یافته و گزارش نهایی این گفتگو ها و جدل ها شامل ۲۲۹ صفحه بود.
قانون خروج از انرژی هسته ای در سال ۲۰۰۳
اولین گروه کار در ژانویه سال ۲۰۰۲، از طرف کابینه های وزرای دولت رنگین کمان(منظور، اشاره به ترکیب رنگ آبی حزب لیبرال ها، سرخ سوسیالیست ها و سبز اکولوژیست ها می باشد که دولت وقت را تشکیل می دادند. مترجم ) برای یافتن راه برون رفت از انرژی هسته ای ایجاد شد. مسئله تامین ذخیره سازی، نکته مهم و خاص این گفتگوها بود.
لیبرال ها می خواستند بسته شدن مراکز نیروهای اتمی، منوط به اطمینان خاطر داشتن از ذخیره انرژی به اندازه کافی باشند.
حداقل، یکی از عواقب وجود چنین شرطی، می توانست خطر عمده زیر باشد:
در ائتلاف های بعدی، دولت ها و تولیدکنندگان اصلی الکتریسیته خواهند توانست مشترکا سیاست هایی را آگاهانه به پیش ببرند که اهداف آن ها پرهیز از ترک برنامه هسته ای باشد، به طوری که زمان پیش بینی شده سال ۲۰۱۵ برای بسته شدن اولین نیروگاه را به تاخیر بیاندازند و ما در مقابل کار انجام شده قرار بگیریم.
با وجود راه در روی این چنینی در متن قانون، پیغام دوپهلویی به تولیدکنندگان بخش هسته ای داده می شد. وانگهی در قانون خروج از انرژی هسته ای، جایی برای وارد کردن تبصره ای در باره اطمینان کامل از تامین ذخیره برای آینده، وجود نداشت. زیرا که قواعد این موضوع، توسط قوانین مربوط به سازمان های گاز و برق موجود در بازار، در ۲۹ آوریل ۱۹۹۹ تعیین شده بود.
در حقیقت، قانونمندی تهیه گاز و برق و تضمین تامین ذخیره دایم، یکی از وظایف کمیسیون تنظیم گاز و برق است.
بنابراین، پیش بینی جبران و جایگزینی کمبود برق ناشی از بسته شدن پایگاه های نیروهای اتمی و مطالعه و یافتن راه حل های مناسب در این زمینه از وظایف این کمیسیون می باشد.
سرانجام برای تقدیم لایحه به مجلس، توافقی بین احزاب رنگین کمان حاصل شد و آن بدین قرار بود که در لایحه به طور خیلی روشنی نوشته شود که نمی توان تاریخ بسته شدن مراکز نیروهای اتمی را به هیچوجه به تعویق انداخت، الا در شرایط زیر:
ـ حوادث غیر منتظره و پیش بینی نشده‌ای خارج از مسایلی که تا به حال تولید کنندگان پایگاه های نیروی اتمی ذکر کرده اند، اتفاق بیافتند. مانند: جنگ و یا بحران جهانی.
ـ در اثر مسایل و شرایط خارجی، مقدار ذخیره ای کاهش پیدا کند.
در اول مارس ۲۰۰۲، نخست وزیر از طرف شورای هیئت وزیران دولت رنگین کمان، موافقت دولت با تصویب لایحه خروج از انرژی هسته ای را که در همان سال توسط اکثریت پارلمان در مقابل اقلیت تصویب شده بود، اعلام نمود.
این قانون می گوید:
پایگاه های نیروی اتمی که برای تولید برق صنعتی درست شده اند و مواد سوختی آن ها از راه انفجارات هسته ای صورت می گیرند، پس از آن که ۴۰ سال مورد استعمال صنعتی قرار گیرند، از دور خارج شده و دیگر از آن تاریخ به بعد، هر گز نخواهند توانست برق تولید کنند.
منطق این تصمیم حکم می کند که بر طبق آن، دیگر هیچ نیروگاه هسته ای تازه ای نمی‌تواند برای تولید برق ساخته شود. باید گفت که اگر هفت راکتور اتمی بلژیک بنا به قانون مصوبه سال ۲۰۰۳، پس از ۴۰ سال کارکرد به کنار گذاشته شوند، همه آن ها از اکنون تا پایان عمرشان، خیلی بیشتر از مدت زمان پیدایششان تا تصویب قانون، برق تولید خواهند کرد. در واقع یک ربع قرن بین تاریخ تصویب خروج از انرژی اتمی و زمان پیش بینی شده برای بسته شدن آخرین مرکز اتمی بلژیک، فاصله زمانی موجود است. این امر نشان می دهد که حتی پس از رای مثبت دادن به قانون مزبور، به همان اندازه دوران قبل از تصویب آن، کل پایگاه های نیروهای اتمی به کارشان ادامه خواهند داد.
قوه مقننه برای جلوگیری از هر گونه توهمی در باره بسته شدن هفت مرکز اتمی و برای محکم کاری، تاریخ آغازین بهره برداری صنعتی هر یک از آن ها را با دقت خاصی ثبت کرد. برای بستن آن ها کافی است که ۴۰ سال به هر کدام این اعداد اضافه کرد.
|
نام مراکز اتمی بلژیک |
توان هر نیروگاه اتمی |
تاریخ شروع به کار هر نیروگاه |
تاریخ تعیین شده برای بستن هر نیروگاه |
|
DOEL 1 |
392MW |
۱۵ـ۲ـ۱۹۷۵ |
۲۰۱۵ |
|
TIHANGE 1 |
962MW |
۱ـ۱۰ـ۱۹۷۵ |
۲۰۱۵ |
|
DOEL 2 |
392MW |
۱ـ۱۲ـ۱۹۷۵ |
۲۰۱۵ |
|
DOEL 3 |
1006MW |
۱ـ۱۰ـ۱۹۸۲ |
۲۰۲۲ |
|
TIHANGE 2 |
60MW |
۱۵ـ۲ـ۱۹۸۳ |
۲۰۲۳ |
|
DOEL 4 |
985MW |
۱ـ۶ـ۱۹۸۵ |
۲۰۲۵ |
|
TIHANGE 3 |
1015MW |
۱ـ۹ـ۱۹۸۶ |
۲۰۲۵ |
روزنامه بلژیکی ” استاندارد” در نشریه خود به تاریخ ۲۴ فوریه ۲۰۰۵، چنین می نویسد:
” در حال حاضر به نظر می رسد که از لحاظ ارقام، با بسته شدن سه مرکز اتمی اولیه ـ یکی در تیآنژ و دو تا در دول ـ و با از دست دادن ۱۷۲۷ مگا وات، مسئله حادی بوجود نخواهد آمد.
اما هیچی نشده، تقریبا تمام این مقدار هنوز از دست نارفته، به دنبال ساخته شدن نیروگاه های مولد برق غیر هسته ای، جبران و جایگزین شده اند:
۴۰۰ مگا وات توسط شرکت BASF و ۱۳۰ مگا وات توسط Ineos، یک شرکت شیمیایی واقع درZwijdrecht دارای طرح ساخت یک نیروگاه مرکزی۸۰۰ مگا واتی در فولادسازی Sidmar می باشد و هم چنین شرکت Nuon علاقمند سرمایه گذاری ۵۰۰ میلیون ارویی در ساختن سه نیروگاه تا سال ۲۰۰۸ در بلژیک است.
تازه، سرمایه گذاری انجام شده برای تهیه ” برق سبز” در این ارقام به حساب نیامده است. اضافه کنیم که برنامه های بلند پروازانه C-Power مربوط به مجموعه نیروگاه های بادی که در بلژیک، کم هم نیستند و روز بروز هم بیشتر می گردند، در حال حاضر ۳۰۰ مگا وات برق تولید می کنند.
الکترابل در نظر دارد توان تولیدی انرژی بادی خود را از ۳۰ مگا وات به ۶۴ مگا وات افزایش دهد. شرکت هایNuon, SPE و Ecopower هم اعلام داشته اند که طرح های وسیعی برای تولید برق از راه انرژی بادی دارند.”
آیا این تصمیم عیر قابل برگشت است ؟
اصولا تمامی تصمیمات سیاسی می توانند توسط قانون دیگری ملغی شوند یا مورد اصلاح قرار گیرند و یا تغییر یابند و جای خود را به یک قانون دیگری بدهند. بر طبق تعهداتی که در طی توافقات احزاب تشکیل دهنده دولت در ۱۹۹۹ داده شده و نیز بر طبق تفسیر و اجرای قانون مربوط به ترک انرژی هسته ای مصوبه ۲۰۰۳، بسته شدن مراکز اتمی در بین سال های ۲۰۱۵ و ۲۰۲۵ صورت خواهد گرفت. (توضیح مترجم در سال ۲۰۲۵: با روی کار آمدن لیبرال ها و دست راستی ها و شکست سبزها و سوسیالیست ها در انتخابات فدرال بلژیک، هیچ کدام از این نیروگاه های هسته ای بسته نشده اند.)
بنا بر این، روند عملی ساختن و به اجرا در آوردن قانون خروج از انرژی اتمی ۲۰۰۳ بر عهده ساستمدارانی است که از اکنون تا تاریخ پیش بینی شده، مقدمات و امکانات اجرایی آن را فراهم سازند. اولین قدمی را که آن ها باید بردارند، این است که از همین امروز تلاش کنند سیاستی را به پیش ببرند که۵۰% تا ۶۰% از وابستگی و نیاز به انرژی اتمی کاسته شود و از راه های دیگری انرژی تامین گردد و این غیر ممکن است، مگر این که بخواهیم فکر کنیم:
ـ محدود ساختن تفاضاها با استفاده عقلانی از انرژی، بهبود بخشیدن به اهمیت انرژی و رفتارهای اقتصادی،
ـ یافتن و ساختن و دایر کردن بهترین منابع انرژی قابل بازیافت،
ـ استفاده از تکنولوژی و شیوه های عالی تولید برق، چون ژنراتور های قوی برای بالا بردن بازده کار.
مطالعات علمی تایید می کنند که از لحاظ فنی و اقتصادی، رسیدن به این هدف، عملی و امکان پذیر است. مضافا بر این که همه این اعمال بدون پخش گاز کربنیک در بخش تولیدی برق صورت گرفته و از وابستگی به منابع دیگری از جمله گاز می کاهند.
احتمال این هم می رود که شرکت برق الکترابل، یک یا چند دستگاه از راکتورهای قدیمیش را به دلایل هزینه بالای نگهداری و تعمیر، قبل از موعد مقرر ببندد. شرکت آلمانی E.on بنا به همین دلیل در سال ۲۰۰۳ تصمیم گرفت تا مرکز اتمی Stade را که ۳۲ سال از عمرش می گذشت، برای همیشه ببندد. همچنین ممکن است که راکتوری آن چنان خراب گردد که از لحاظ امنیتی و مالی، صلاح باشد که قبل از موعد پیش بینی شده، بسته شود. هیچ تضمینی وجود ندارد که هفت دستگاه راکتور تا چهل سالگی دوام بیآورند.
در سنوات اخیر، چوب لای چرخ گذاشتن در راه گسترش پایگاه های انرژی اتمی، موجب بی اعتمادی سرمایه گذاری در دنیای انرژی هسته ای شده است. حتی اگر دولت های آتی بازگشت به عقب نموده و به قوانین قبلی بازگردند، عدم اعتماد و اطمینان خاطر برای سرمایه گذاری، تعداد زیادی از سرمایه گذاران را فراری خواهد داد. آنان قبل از دست به عمل زدن و سرمایه گذاری، دورنمای کار را در دراز مدت در مد نظر می گیرند.
ساخت نیروگاه انرژی اتمی جدید خارج از بحث ما است، زیرا در چارچوب بازار آزاد اروپا، ساختن مرکز انرژی اتمی تازه ای، مقرون به صرفه نیست. اما نگرانی ما بیشتر از این است که هنوز تا چند سال دیگر راکتورهای قدیمی با‌گذشت از تاریخ استهلاکشان هم چنان پا بر جا بمانند.
یک پاسخ
فامیل قربانیان جنگ بهزاد یک دقیقه پیش
انتر بیشرفی به نام حاج احمد زید آبادی مرتب مقاله مینویسد و از این نظام ضد بشر دفاع میکند و خواهان فقط اصلاح است تا اسلام ضد بشرش در ایران زنده به ماند. من نظری نوشتم و دختر خاله ام گفت که در این سایت هم میشود نظر نوشت و من نظری را که در سایتی دیگر نوشتم در اینجا نیز میگذارم.
آن نظر که خطاب به حاج احمد زید آبادی ست که از رژیم اسلام ضد بشر درخواست کرده که فراریان و تبعیدیان خارج از کشوپر را همچون جنایتکاران مورد عفو قرار دهد این است :
بیشرف حرامزاده حاج احمد زید آبادی مگر عمو و دائی من چه کرده بودند که می بایست در جنگ هشت ساله امام خمینت بر علیه صدام کشته شوند و فرزندان آنها ۴۹ روز در کوهستانها پیاده راه بروند تا به اروپا برسند که حالا باید عفو بشوند. من در ایران هستم و اتفاقا اقوام آخوند و غارتگر و بساز بفروش و بازاری هم دارم و امیدوارم بزودی وارد عمل شویم و یک آیت الله و آخوند و ملا و فرماندهان جنایتکار پاسدار و بسیجی و غارتگر را زنده نگذاریم. بر بدنه بسیجیان و پاسداران و خصوصا ارتش ایرانزمین است تا به مردم بپیوندند. در نهایت این مردم ایران هستند که باید این بیشرفان حرامزاده را عفو کنند یا نکنند. ای مردم مبادا حتا یک آیت الله و آخوند و ملا و مداح و طلبه را از قلم بیندازید. بر محافظین این بیشرفان واجب ایرانی ست تا حتا یک نفرشان را زنده نگذارند. باید چندین بمب گذاری در حوزه های علمیه قم و شیراز و تهران و خراسان و مراکز تجمع سیاسیون انجام شود. باید آن دختر بچه در عزای حاج عباس عراقچی عزا دار شود. اینان قادرند فقط از کوون قدرتمندی چون ترامپ بخورند و بلیسند. در عوض خیابانها را از سگهای دررنده شان پر کرده اند. ای خارج نشینان متحد شوید آخر گندتان بزند شما ها بیش از ده در صد جامعه ی ایران هستید. شماها میتوانید جهان را بلرزانید. میتوانید به ما کمک کنید. دست از شاه اللهی بازی و مجاهد بازی و جمهوراللهی بازی و بنی صدر بازی بردارید. به پیر و پاتیلهای احمق و خودشیفته پشت بکنید. همگی با هم از چپ و راست لیبرال و رادیکال مشروطه خواه جمهوریخواه بدور تمامیت ارضی، پرچم شیروخورشید، بدون تاج، لائیسیته و جدائی مطلق دین و سیاست، دموکراسی و حقوق بشر، با جدائی مطلق از تجزیه طلبان دور هم جمع شوید و در یک تظاهرا میلیونی اروپا و آمریکا و کانادا را بلرزانید. این شعار را سراسری کنید
مرگ بر اسلام و آتش بر قرآن و رقصان باد آیت الله و آخوند و ملا و مداح و طلبه بر تیرهای چراغ برق و درختان در سرتاسر ایران.
آدینه سوزی قرآنها را فراموش نکنید. این جشن بزرگ را بیافرید اینچنین ایران را از ریشه نجات خواهید داد.
فامیل قربانیان جنگ و فراریان از دست حکومت اسلام ضد بشر از حومه تهران