آنچه هر روز بیشتر از دیروز، مسلم گردیده و می گردد و در میدانِ اصلیِ مبارزه با دسیسه های حکومتِ ولایتِ فقیه و بیگانگان و فجایع اخیر به روشنی، محک می خورد این است که :
رژیم جمهوری اسلامی و بیگانگان بخوبی فهمیده اند که وقتی پای یکپارچگیِ ایران بمیان بیاید، ملتِ ایرانِ‌ما یک پارچه فریاد استقلال میشود. این حوادث و فجایعِ تلخِ اخیر، معادلهِ دسیسه های حکومتِ خامنه ایی و قدرت های جهانی را به هم زد و آنان را گیج و ویج و هاج و واج و درمانده، در بهت فرو برد.
ایرانِ ما بدست خودِ ملتِ ایران ما و در داخلِ کشور مصمم است تا خود را از قید و بندِ حکومتِ ولایت فقیه و بیگانگان برهاند و سکانِ کشتی طوفان زده ایران را بدست گیرد.
در این میانه، کم نیستند نیرو های به اصلاح مدعیِ آلترناتیو سیاسی که کارِ روز و شبشان، تخریب و حذف رقبای سیاسی خود می باشند، آنهم با هر وسیله ایی.
این نیرو های خسته و پیر اندیش، در نهایت، بغیر از تضعیفِ یکدیگر و ایجاد تفرقه و ابهام در جامعه، اعتبار خود را در برابرِ نسلِ جوانِ جامعه، نهاد های مدنی و طبقهِ زحمتکشان و فرهیخته گانِ جامعه، از دست داده و همچنان در حال از دست دادن می باشند. تقریبا قریب به اتفاقِ این نیرو ها، واکنشی عمل میکنند و کمترین هنر و خلاقیتی را از خود نشان نمیدهند.
گویا گوشهای این نیروهای پیر اندیشِ سنتی، حتی توانِ « گوش فراگرفتن را هم از دست داده و بجای به روز شدن و تحولی اساسی، همچنان در شکل های بستهِ « فرقه گونه ایی » به واگرایی های روزمرهِ خود دامن میزند تا ناگزیر، این گذر زمانِ برق آسا و زمانه آنها را به فراموشی و خاموشی بسپارد.
خوشبختانه وجدانِ هویتی و تاریخیِ جامعهِ جوانِ ایرانِ بزرک و نهاد های مدنی کم کم میروند که استراتژیِ مستقلِ و هدفمندِ پایداری را بر اساسِ نیاز های واقعی جامعه، پایه ریزی بکنند و دور از هر گونه ملاحضات سیاسی، واقعگرایانه به دنبال راه کار های عملی باشند. البته ناگفته نماند که این نسلِ آگاه اما کم تجربه، هزینه های سنگینی را هم متحمل شده و می شود و اینگونه که داده ها نشان میدهند، این جراحی ساختاری، نیاز به زمان دارد.
ما ملت ایران هرگز فراموش نکنیم که در صورتِ رسیدن و دست رسی به آزادی و استقلال کامل، مرحله بسیار دشوارِ آماده سازی بستری برای « ساخت و سازِ پایدار» کشور را، در پیش روی خود خواهیم داشت که نیاز به مدیریتِ در انتخابِ مدیران و دانشمندان متعهد بر حسبِ تجاربِ علمی و شایسته سالاری دارد و خوشبختانه ایرانِ ما کمبودِ این گونه استعدادها را ندارد.
شک نکنیم که راه رسیدن به ایرانِ بزرگِ آزاد و مستقل، فقط از طریق یک اندیشه ملّی گرایانهِ پایدار، ممکن میگردد و بس.
مسعود اسماعیلو – ۱۶ژانویه ۲۰۲۰ میلادی
یکی از طراحی های آبرنگِ قدیمی من، در سبک مینیاتور های ایرانی: تداعیِ صحنهِ پر افتخار رهاییِ تیرِ اسطوره ملّی ایران، آرش کمانگیر و همگرایی طبیعتِ ایران با تیرِ کمانِ او- سال ۱۳۷۴ خورشیدی – جلد آلبوم « فریاد ایران »
