فرزاد وحید
به نگر نویسنده این سطور برای تغییر رژیم در ایران نیازی به قوه قهریه و جنگ داخلی و حتی اشغال کف خیابان‌ها نیست، کافی است که فقط برای یک مدت کوتاه همه دست از کار بکشند تا مملکت کاملا فلج شود. آنگاه است که پایه های پوشالی رژیم فرو خواهد ریخت.
طرح مبارزات مدنی بصورتی که در بالا گفته شد را ما برای اولین بار چهل سال پیش ارائه کردیم و این طرح به سرعت مورد تائید دیگران هم قرار گرفت.
منتها مشکل اصلی این بود و هنوز هم هست که این باور در میان مردم ایجاد نشده که این رژیم و حکومت مذهبی ریشه همه دردهای مملکت است و این گروه بی لیاقت و فاسد دارند مملکت ما را به قهقرا می برند و ثروتهای ملی اش را دارند به باد می دهند. هنوز هم باورهای مذهبی در میان عده ای از مردم سد راه فروپاشی رژیم است.
از سوی دیگر الترناتیوهایی که در چهل و اندی سال گذشته مطرح شده اند یعنی سلطنت طلبان و گروه مجاهدین نه تنها محبوبیتی در میان مردم ندارند بلکه بسیاری از مردم به علت سوابق بد آنها حکومت فعلی را به آنها ترجیح می دهند.
تنها گروهی که نه دستشان به خون ملت آلوده شده و نه سابقه دزدی و اختلاس و وابستگی به بیگانگان را دارند ، ملیون هستند که در مدت دوسال و اندی نخست وزیری دکتر مصدق نشان دادند که از هر نظر پاکدست و قابل اطمینان هستتد و هیچ یک از معایب بالا را ندارند .
ما باید به این باور برسیم که امکان هماهنگ سازی مبارزات مدنی از داخل و یا خارج از کشور بوسیله ملیون راستین و افراد خوشنام و میهن دوست وجود دارد.
این تصور از میان خارج نشینان که باید به امید دخالت بیگانگان بود دیگر خریداری ندارد و دیگر کسی منتظر دخالت نظامیان استعمار و تغییر رژیم بوسیله آنها نخواهد نشست.
همه ما باید به افراد خوشنام و خوش فکر و صاحبان اندیشه بپیوندیم و اختلافات و سلیقه های شخصی را کنار بگذاریم.
گروه هماهنگ کننده مبارزات مدنی باید فقط و فقط در فکر رهایی ایران از حکومت نا جمهوری اسلامی باشد و از همین حالا به همه اعلام کنند که خیال در دست گرفتن قدرت را ندارند.
پس از فرو پاشی رژیم خود مردم می توانند به سرعت و بصورت شورایی رهبران موقت خود را انتخاب کنند تا در یک مرحله انتقالی ترتیب انتخابات مجلس شورای ملی و مجلس موسسان را برای نوشتن قانون اساسی جدید بدهند.
به نگر نویسنده این سطور در اذهان عمومی جایی برای بازگشت سلطنت و یا یک حکومت مذهبی دیگر وجود ندارد و اکثریت مردم معتقد به برقراری یک جمهوری دمکراتیک اند.
اینکه حکومت آینده باید جمهوری ریاستی و یا جمهوری پارلمانی باشد بوسیله خود مردم تعیین خواهد شد و ما نمی توانیم برای آنها در انتخاب نوع حکومت تصمیم بگیریم. فقط می‌توانیم ایرادات هرکدام را با آنها در میان بگذاریم و مزایای انتخاب یک حکومت مردمی دمکراتیک و لائیک و یا سکولار را توضیح بدهیم.
