لوسی هریش، گوینده‌ی اسرائیلی، عرب مسلمان است. او در حال اجرای برنامه، ناگهان قاعده‌ی صحبت به زبان محلی (عبری) را شکست و به زبان انگلیسی برنامه را ادامه داد تا درباره‌ی کشتار در حلب هشدار بدهد.
«حلب تا تلاویو، تنها ۸ ساعت رانندگی فاصله دارد. ۸ ساعت آن‌طرف‌تر، یک نسل‌کشی در حال وقوع است. می‌دانید، بگذارید دقیق‌تر بگویم. یک هولوکاست در حال وقوع است. شاید نخواهیم درباره‌اش بشنویم، یا کاری بکنیم، ولی در عصر رسانه‌های جمعی، در جهانی که تمام اطلاعات کف دست شماست، در جهانی که صدا و تصویر قربانیان جنگ را می‌توان به صورت زنده شنید و در جریان قرار گرفت، ما ایستاده‌ایم و هیچ‌کاری نمی‌کنیم. در حالی که بچه‌ها در هر ساعت سلاخی می‌شوند.
از من نپرسید مقصر کیست و حق با کیست؛ چون کسی نمی‌داند و حقیقتا، این قضیه مهم نیست. مهم این است که الان جلوی چشمان ما دارد جنایت اتفاق می‌افتد و هیچ‌کس، در فرانسه یا انگلستان، یا آلمان یا امریکا برای توقفش کاری نمی‌کند.
آیا کسی به خاطر زنان و مردان بی‌گناه سوری به خیابان‌ها آمد؟ آیا کسی به خاطر کودکان سوری، فریادی سر داد؟ نه!
اعضای سازمان ملل در کنفرانس‌های خود هنگام دیدن پدری که بدن بی‌روح دخترکش را در آغوش گرفته، اشک می‌ریزند. یک واژه برای این رفتار هست: «دورویی»
من یک عرب‌ام. من یک مسلمان‌ام. من شهروند کشور اسراییل‌ام، ولی در عین حال شهروند جهان هم هستم و خجالت‌زده‌ام.
من به عنوان یک انسان شرمنده‌ام که ما، رهبرانی انتخاب کرده‌ایم که توانایی محکوم و متوقف کردن جنایت را ندارند. قدرت عمل ندارند.
شرمنده‌ام که دنیای ما به دست تروریست‌ها و جنایتکارها به گروگان گرفته شده و ما هیچ‌کاری نمی‌کنیم.
شرمنده‌ام که اکثریتِ صلح‌دوستِ انسانی، یک بار دیگر، نامرتبط و ناتوان از تغییر، در حاشیه ایستاده.
آیا به نمونه نیاز داریم؟ ارمنستان، بوسنی، دارفور، رواندا، جنگ جهانی دوم…. پس به نمونه و هشدار نیاز نداریم. آلبرت انیشتن گفت: دنیا به دستِ چند تبهکار ویران نمی‌شود، بلکه به دست اکثریت خاموشی ویران می‌شود که برای پایان دادن به جنایت کاری نمی‌کنند.»
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
