سفر گرگ و میشی: جهانشاه رشیدیان

اما آنان، نه مانند بره های قربانی
بلکه با شور مردان جسور
آنسوی میدان تیر
وعده دیدار میدهند در آخرین لحظه
با جان سالم خود در آن افق

سپس در آخرین طلوع خورشید
زیر رنگین کمان گرگ و میش
وقتی که هیچ خدائی بخشنده نیست
گلوله ها شلیک می شوند در میدان

و سینه های آنان که می سوزند
افق مغروق در نگاه شان
غریزه پرواز میکند سوی افق سالم و خوشنود

Voyage Matinal

Sous le ciel matinal brisé par la rage
Un voyage est prévu sur le champ
S’adossant à l’horizon du champ
Les voyageurs préparent le départ.

Chaque voyageur cherche l’au-revoir
Dans les yeux d’un autre camarade
Comme un miroir qui montre l’avenir
Loin de la rage du ciel matinal
Où l’avenir devient ami.

Conscients que les balles brûlent
D’autres poitrines en témoignent
L’instinct de vie bien sûr refuse
Que l’air soit imprégné de leur sang.

Eux, pas comme des agneaux de sacrifice
Mais de l’envie des braves hommes
Au-delà du champ de la fusillade
Ils se donnent rendez-vous au dernier moment
Avec Leurs âmes salutaires sur l’horizon.

Et puis au dernier lever du soleil
Sous l’arc-en-ciel matinal
Quand aucun dieu n’a pitié
Les balles s’enflamment sur le champ.

Et leurs poitrines qui ensuite brûlent
L’horizon plongé dans leur regard
Leur instinct s’y envole intact et heureux.

Par Jahanshah Rashidian