اول ماه مه روز جهانی کارگر، یادآور دورانی‌ست که در آن، کارگران شیکاگو در آمریکا در میدان مبارزه علیه ظلم و ستم، تبعیض و نابرابری، استثمار و ساعت کاری طولانی مبارزه کردند و جان باختند تا بعدها در سراسر جهان به‌جای شانزده و… ساعت کار روزانه، 8 ساعت کار کنند. بی‌تردید هر چه ساعت کار کم‌تر باشد به‌همان نسبت نیز کیفیت کار بالا می‌رود و هم توانایی‌ها و ابتکارهای انسانی رشد می‌کنند. از این‌رو، کارگران شیکاگو می‌خواستند ساعت کارشان کم‌تر باشد تا بتوانند سازندگی‌ها و نوآوری‌ها و خلاقیت‌های انسانی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود را نیز شکوفا سازند.
در جهان امروز، به‌‌ویژه در جامعه کنونی ایران و بده و بستان‌های دولت‌های جهان با حکومت اسلامی ایران پس از برجام، مسئله نقض حقوق بشر، دستمزدهای پایین همه مزدبگیران، دستمزدهای معوقه، اخراج سازی‌ها، عدم پرداخت بیمه بیکاری مکفی برای همه جویندگان کار، عدم حق تشکل مستقل کارگری، عدم آزادی اعتصاب و همایش‌ها و تشکل‌های صنفی و سیاسی و هم‌چنین آزادی کارگران زندانی و همه زندانیان سیاسی، لغو اعدام و…، بیش از هر زمان دیگر موضوعیت دارند. کارگران ایران از نظر یدی و فکری، چنان در بند ابتدایی‌ترین نیازهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی گرفتار هستند که حتی اگر کارگر روزانه 18 ساعت هم کار کند، باز هم از تامین نیازهای روزمره خود و خانواده‌هایشان درمانده است. در نتیجه کارگران ایران، نه زمان و نه توانایی مالی دارند که با خانواده‌هایشان سفر بروند و تفریح کنند؛ کتاب و روزنامه بخوانند، فیلم ببینند و موسیقی گوش دهند، بچه‌هایشان را به‌مدرسه بفرستند و از چنان فرصتی برخوردار شوند که بتوانند فارغ از مشکل ها و سرکوب‌های موجود، تشکل‌های مستقل خود را برپا دارند و با تکیه بر آن‌ها، متحدانه و هدفمند در جهت تحقق مطالبات و خواست‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و انسانی‌شان پیکار کنند.
انجمن قلم ایران در تبعید، ایران خواستار آزادی فعالیت تشکل‌های مستقل و آزادی فعالان و رهبران دربند کارگران، آموزگاران و پرستاران و روزنامه‌نگاران و همه زندانیان سیاسی و اجتماعی و لغو مجازات غیرانسانی اعدام است.
در چنین شرایط فلاکت‌بار اقتصادی، اختناق و سانسور، با گرامی‌داشت این روز، هم‌صدا با کارگران سراسر جهان اعلام می‌کنیم که ما به‌آزادی، برابری، دموکراسی، عدالت اجتماعی و رفاه نیاز داریم.
انجمن قلم ایران در تبعید
اول ماه مه 2016
