رامین کامران
سرکی که رضا پهلوی اخیراً به حوزۀ سیاست اپوزیسیون کشید، همچنان موضوع بحث است، چون از یک سو طرفداران وی که وسایل بسیار برای ارتقای موقعیتش بسیج کرده اند، می کوشند تا به هر قیمت هست، مقامش را با هوچی گری در اپوزیسیون ارتقأ بدهند و از سوی دیگر، مخالفانی که نه سازمان واحد دارند و نه صف بندی منظم، به خود آمده اند و خیال ندارند به تبلیغات پر خرج و پوچی که در جریان است، راه بدهند ـ صدایشان را م یشنویم که روز به روز بلند تر می شود.
بحث، چنانکه مرسوم است بر محور انتخاب بین سلطنت و جمهوری می چرخد و به تصور من همین امر اسباب اغتشاش اذهان شده است. محل واقعی اختلاف این جا نیست. بخصوص که خود پهلوی طلبان، به دلیل آگاهی به نقاط ضعف سلطنت طلبی، می کوشند تا به انحای مختلف موضع خود را دور بزنند. یک بار می گویند که پهلوی جمهوری خواه است، حرفی که خود وی نیز به زبان آورده؛ یک بار می گویند که هر جا دمکراسی باشد، جمهوری هم هست و چون ما می خواهیم دمکراسی بر پا سازیم، جمهوری به ارمغان خواهیم آورد؛ البته این سخن هم که قرار است مردم بین این دو شکل حکومتی یکی را انتخاب کنند، در جای خود تکرار می شود ـ طبعاً با تأکید بر رفراندم که در آن روزنۀ امیدی می بینند. به موازات این حرف ها، طرف مقابل را از تبلیغ جمهوری بر حذر می دارند و مدعی اند که تا مردم تصمیم نگرفته اند، کسی نباید در این زمینه سخنی بگوید چون در حکم تعیین تکلیف برای ملت است!
محور واقعی بحث، گزینش بین سلطنت و جمهوری نیست، قبول یا رد سیاستی است که منشأش خارج از مرز های ایران قرار دارد و پهلوی فقط نماینده و دقیق تر بگویم: یکی از نمایندگان آن است ـ شاید شاخص ترینشان.
مدت هاست که آنچه اپوزیسیون ایران می خوانیم، در عمل توسط گروهی که می توان نو محافظه کار خواند، یعنی باندی که هدفش اجرای سیاست اسرائیل در خاور میانه است و این کار را از چند کشور انجام می دهد، از ایرانیان دزدیده شده و صورت فعلی را گرفته است: دنیایی مجازی به قد و قوارۀ شبکه های پر تقلب اجتماعی و رسانه های بزرگ و کوچک فارسی زبان در خارج از کشور.
این سیاست عبارت است از القای فکر ناتوانی و بیچارگی به مخالفان نظام اسلامی تا آنها را محتاج خود سازد؛ تبلیغ این که بازگشت به زیر حکم آمریکا مشکلات ایران را حل خواهد کرد و از طریق همۀ این ها زمینه سازی برای تجزیه و از هم پاشاندن مملکت. سیاست مفتضح است ولی مبلغ کم ندارد. چشم باز کنید تا ببینید که از چند منبع این حرف ها را به خورد شما می دهند ـ فواحش اصلاح طلب را هم فراموش نفرمایید.
مشکل اصلی پهلوی این جاست و عموم مخالفانش که نقداً عنوان جمهوریخواه بهتر از هر برچسب دیگر، از باقی متمایزشان می سازد، در اصل با این سیاست مخالفند و اگر در برابر پهلوی و کلاً سلطنت صف آرایی کرده اند، به این دلیل است. روشی غیر مستقیم برای پس زدن سیاستی که گفتم. البته جمهوریخواه نوکر آمریکا هم داریم، ولی نه به آن اندازه که این گزینه به لجن بکشد.
همه آگاهند که پهلوی با تن دادن به سیاست نو محافظه کاران که چندین سال است برگزیده، در حقیقت مملکت را پیش فروش کرده و چه به عنوان رئیس جمهور به ایران بازگردد و چه پادشاه، حاصل کارش برای کشور مصیبت بار خواهد بود. پهلوی طلبان در خدمت این سیاست هستند و آن هایی که می خواهند جلوی چنین فاجعه ای را بگیرند، نقداً به عنوان جمهوریخواه شناخته می شوند، ولی هیچ کدام این عناوین محتوای سیاست دو گروه را به درستی بیان نمی سازد. بهتر است به جای برچسب به محتوای ظروف توجه کنیم. دعوا را باید در محلش کرد، نه در خانۀ بغلی.
۲۷ ژوئن ۲۰۲۲، ۶ تیر ۱۴۰۱
این مقاله برای سایت (iranliberal.com) نوشته شده است و نقل آن با ذکر مأخذ آزاد است
rkamrane@yahoo.com
