اندوهی که از درگذشت محمد حیدری ملایری بر من نشست چنان سنگین بود که وقتی خبر رفتنش را شنیدم متنی را به یادش نوشتم، اما بلاخره از انتشار آن خودداری کردم. او دوستی اندیشمند و استادی در حرفه خود (نجوم) به معنای واقعی کلمه توانا و دارای مدارج عالی بود. همنشین و سخنگوئی که هرگز از مصاحبت با او خسته نمیشدی، تحقیقاتش در ارتباط با زبان فارسی و نگارش دقیق و درست و فرهنگ و ادب ایرانی از او شخصیتی ممتاز ساخته بود. آخرین بار که با هم گفتگو کردیم وضعیت شدید بیماری اش را توصیف کرد.
یادش ماندگار است.
تصویر زیر که سه سال پیش در جشن ۳۰ سالگی مدرسه عالی من در پاریس همراه همسر مهربانش گرفته شده است را در زیر میگذارم.
و در اندوه همسر و دخترش خود را همراه میدانم.
فرهنگ قاسمی
