ابوالفضل قاسمی دبیرکل وقت حزب ایران در سال های ابتدایی انقلاب و نماینده اولین دوره ی مجلس شورای ملی (هنوز به اسلامی تغییرنام نداده بود)، نماد صدای سرکوب شده جمهوری خواهان سکولار (عرفی) در سالهای ۵۸ تا ۶۰ در ایران بود.
در آن سال ها، ایران پس از اشغال سفارت آمریکا دچار بحران عمیق بین المللی و داخلی شده بود و نظام تک صدایی خشونت طلب از آن طریق قادر شد بر جامعه ایران حاکم شود و باری دیگر حکومت استبداد و خودکامگی را در ایران رقم زند.
در تکاپوی این بحران عمیق که نظیر آن تا پیش از این در جهان تجربه نشده بود، تنها یک صدا در داخل کشور منتقد وضع پیش آمده و مخالف ادامه ی بحران گروگانگیری بود و آن صدای ملیون سکولار در ایران بود.
در اولین انتخابات مجلس شورا تنها یک گروه در راستای حل بحران گروگانگیری و هشدار نسبت به عواقب خانمان سوز آن که جنگ و ویرانی ۸ ساله و تحریم اقتصادی چهل ساله را بدنبال داشت تلاش میکرد و آن ائتلافی از ۱۱ نفر از اعضاء حزب ایران و جبهه ملی ایران بود که برای شرکت در انتخابات اولین دوره ی مجلس شورا تلاش میکردند.
در راس این ائتلاف ابوالفضل قاسمی، دبیرکل وقت حزب ایران و دکتر کریم سنجابی رئیس شورای رهبری جبهه ملی ایران و عضو کمیته مرکزی حزب ایران بودند که باور داشتند گروگانگیری باعث انزوای ایران در صحنه ی بین المللی و ورود میهن به مناقشات و بحران های منطقه ای خواهد شد.
متاسفانه حزب توده و اقمارش و تندرو های اسلامی و سایر نیروهای “انقلابی” که امروز شاهد پشیمانی تک تک آنان هستیم، در آن برهه تنها یک هدف را دنبال می کردند و آن یکدست سازی ساختار قدرت و سرکوب صدای مستقل در مجلس و ممانعت از ورود جمهوری خواهان ملی و سکولار به اولین مجلس پس از انقلاب بود.
در سالروز درگذشت زنده یاد ابوالفضل قاسمی دبیرکل اسبق حزب ایران یاد و خاطره رشادت های میهن پرستانه او که همواره منافع ملی و حاکمیت مردم را چراغ راه مبارزات سرسخت خود می پنداشت، گرامی می داریم.
جاوید باد ایران
