پاسخ به «ماهرخ» از شهر ری

ماهرخ عزیز من حرفهای شما را خیلی خوب درک می کنم. البته این حرفها به استناد به نوشتۀ خودتان بیشتر از روی احساس و نا امیدی نوشته شده است. ولی من فکر می کنم که باید بیشتر بیاموزیم که امیدوار باشیم و بپذیریم که تحولات والاتر در چشم انداز کشور ما ممکن است. و این تحولات احتمالی نیز مطمئناً به شکلی که شما ترسیم کرده اید تحقق نخواهد یافت. که آمریکا بیاید یا امام زمان بیاید ( ببینید! این نظریه امام زمان – آمریکا در واقع از منطق یکسانی سرچشمه می گیرد و با این نظریه باید مبارزه کنیم). فراموش نکنیم که به قدرت رسیدن همین جمهوری اسلامی تا حدود زیادی به شکل مستقیم و غیر مستقیم به همکاری و تبانی خود آمریکا ممکن شد، ولی آنی از آب در نیامد که مشاور امور خارجۀ آمریکا برژینسکی پیشبین کرده بود و انتظار داشت. علاوه بر این باید اضافه کنم که خلاف انتقاد شما، من به هیچ عنوان به مقام استادی آقای ایجادی و یا امثال او حسادت نمی ورزم، مسئله کاملاً فراتر از احساس حسادت است. و باز هم خلاف تصورات دوستان در این گفتگو، من برای حضور دانشجویان و پژوهشگران ایرانی در دانشگاه های غرب ارزش قائل هستم ولی متأسفانه به دلیل سیاست های حاکم استعماری، حضور دانشجویان ایرانی در دانشگاه های غرب به انحراف کشیده شده است ( خصوصاً در زمینۀ علوم انسانی). آن دوستانی که به علم و دانش غرب علاقمند هستند، به چنین واقعیتی نیز باید آگاهی پیدا کنند. در نتیجه موضوع مقام استادی آقای ایجادی و امثال او در دانشگاه های غرب، نباید موجب تحریک حسادت ما بشود بلکه باید به شکل تشکل اعتراضی سازماندهی شود و به مقابله علیه تروریسم فرهنگی و میان فرهنگی بیانجامد که ایجادی ها آگاهانه یا ناآگاهانه به پیکرۀ آن تعلق دارد. زیرا ما ایرانی ها واقعاً باید با غرب مناسبات سالمی داشته باشیم. کوتاه سخن : در حال حاضر تمام اساتید و پژوهشگران ایرانی (بی هیچ استثنائی) در غرب به مقولۀ سیاست های استعماری تعلق دارند. این موضوع برای آنهائی که به علم و دانش غرب علاقمند هستند، باید حائز اهمیت باشد و دقت بیشتری داشته باشند.