{gallery}/weekly.report/beheshti_01/{/gallery}
اعتراض به قتل ستار بهشتی – همبستگی با نسرین ستوده
در روز یکشنبه یازدهم نوامبر ۲۰۱۲ به دعوت کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی، برای همبستگی با نسرین ستوده در بیست و ششمین روز اعتصاب غذای او، و در اعتراض به قتل هولناک ستار بهشتی کارگر و وبلاگ نویس ایرانی، نزدیک به یک صد تن از ایرانیان فرانسه در میدان سن میشل پاریس گرد هم آمدند. احساس اندوه مشترک و خشم از بابت قتل این وبلاگ نویس جوان در زیر شکنجه، به این گردهمایی چهره ویژه ای بخشیده بود. مرگ یک جوان در زیر شکنجه تنها به جرم نوشته هایش در فضای مجازی و گره خوردن این واقعه با نام شوم کهریزک، و همچنین روش بی شرمانه قاتلین در خبر دادن به خانواده ستار کافی بود تا جمع امروز ایرانیان از همیشه شوریده تر به نظر برسد.
پس از پخش چند سرود، بیانیه فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر توسط فروغ جواهری یکی از اعضای کمیته خوانده شد. سپس بهمن امینی فرازهایی از نوشته های ستار بهشتی را بازگو کرد که نشان از زبان صریح و شجاعانه این جوان میهن دوست داشت. پس از شعرخوانی ویدا فرهودی و محمد جلالی، نوار گفتگوی مسیح علی نژاد با خواهر ستار پخش شد. در این مصاحبه خواهر ستار به شرح ماجرای دستگیری برادرش می پردازد. در انتها چند کلمه از جانب مادر ستار شنیده شد که شدیدا جمع ایرانیان را متاثر کرد. پس از آن دریا، جوانترین عضو کمیته متنی را به زبان فرانسه خواند که در آن از چشم یک دختر سیزده ساله به ایران، به اعتصاب غذای نسرین ستوده و به مرگ ستار مینگریست و چرایی اینهمه جنایت را از بزرگتر ها می پرسید. بهیه جیلانی یکی از دوستان ستار در فضای مجازی هم در سخنی کوتاه از فروتنی، مهربانی و ایراندوستی ستار یاد کرد و گفت ستار را از ما گرفتند. به هوش باشیم و نگذاریم ستارهایِ دیگر ایرانزمین را از ما بگیرند.
مراسم ایرانیان با خواندن آخرین نوشته ستار که درست پیش از دستگیری اش نوشته و در وبلاگش منتشر کرده بود، و سرود ای ایران به پایان رسید.
در طول گردهمایی، به زبان فرانسه بیانیه های کمیته مستقل ضد سرکوب در اعتراض به مرگ ستار بهشتی و همبستگی با اعتصاب غذای نسرین ستوده برنده جایزه ساخاروف ۲۰۱۲، همراه با بیانیه های گزارشگران بدون مرز به زبان فرانسه و بیانیه جامعه های حقوق بشر به زبان انگلیسی در اعتراض به قتل ستار و سخت تر شدن سرکوب در ایران، بین غیرایرانیان علاقمند پخش شد.
در زیر ترجمه متنی که دریا نوشته بود و در گردهمایی آن را خواند می آوریم.
من نامم دریاست، سیزده ساله ام و می پرسم چرا؟
من نامم دریاست. ۱۳ ساله ام. من ایرانیم و در فرانسه به دنیا آمده ام. مثل تمام همسالان فرانسوی ام به رسم اینجا درس خوانده ام. مانند همسالانم موسیقی گوش می کنم، فیلم می بینم، کتاب می خوانم، دست در دست دوستانم به گشت و گذار می روم. با این همه چیزی مرا از دوستانم جدا می کند.
می شنوم که در سی اکتبر همین سال یک جوان بلاگر ایرانی به نام ستار بهشتی در ایران دستگیر شد و چند روز بعد برای تحویل دادن جسد بی جانش، به دلیل مرگ زیر شکنجه، خانواده اش را به دادگستری احضار کردند. می شنوم که یک وکیل و مدافع حقوق بشر به نام نسرین ستوده به شش سال حبس محکوم شده چرا که از حقوق موکلانش، زندانیان سیاسی و کودکان محکوم به اعدام، دفاع کرده است. می شنوم که یک دانشجو به نام بهاره هدایت به نُه سال زندان محکوم شده، تنها به دلیل بر پا کردن کمپین یک میلیون امضا برای دفاع از حقوق زنان. و از فراز سیزده سالگی ام می شنوم از این دست خبرهایی که نمی فهمم شان، چرا که در زندگی روزانه کشور آزادی چون فرانسه جایی ندارند، اما مردم سرزمینی با آن دست در گریبانند. مردمی که می دانم به من و ما شبیهند و چیزی جز زندگی بهتر و آزادی نمی خواهند.
این چه کشوریست؟ این چه حکومتیست که یک زن، یک مادر مانند نسرین ستوده را ناچار میکند تا برای دیدار با فرزندانش دست به اعتصاب غذا بزند؟ آین چه نظامیست که پلیس اش با ماشین از روی تظاهر کنندگان بی دفاع رد میشود؟ این چه عدالتیست که یک مادر حق به خاک سپردن و عزاداری برای فرزندش را ندارد. فرزندی که خود بی گناه کشته شده است؟ از من نخواهید که در سیزده سالگی پاسخی به این پرسش ها داشته باشم. نه.
سیاست علم پیچیده ایست، حق با شماست. اما اینهمه بیدادِ آشکاری که در برابرمان می گذرد نیازی به تحلیل ندارد، نه، فقط باید محکومش کرد. پس به من حق بدهید که حتی در سیزده سالگی از شما بپرسم چرا اینهمه ناعدالتی؟
من نامم دریاست، سیزده ساله ام و می پرسم چرا؟
