در دورانی زندگی می کنیم که برخی از صاحب نظران سیاسی و شخصیت های بین المللی احتمال قرار گرفتن جهان در لبه پرتگاه های خطرناک و سقوط در آشوب های بزرگ را دور از ذهن نمیدانند. پس از فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی در سال ۱۹۹۱ و ساقط شدن شوروی از موقعیت یک ابرقدرت، جهان ورود به یک دوران تک قطبی را تجربه کرد. آمریکا خودرا تنها ابرقدرت جهان پنداشت و همه جا بدون محاسبه روی قدرتی به نام روسیه دست به عمل و اقدام زد، که به عنوان نمونه میتوان از دخالت آمریکا در جنگ های منطقه بالکان و حل و فصل آن جنگ ها در سال ۱۹۹۵ و حمله برق آسا به افغانستان و برچیدن حکومت طالبان در سال ۲۰۰۱ و تهاجم به عراق و ریشه کن کردن حکومت صدام حسین در سال۲۰۰۳ نام برد. اما امروز پس از۲۵ سال که از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سپری شده، روسیه تحت رهبری پوتین به تنهائی در رویای احیای اقتدار اتحاد جماهیر شوروی و تبدیل شدن مجدد به یک ابر قدرت جهانی به سر میبرد.
اقدامات او در شبه جزیره کریمه وشرق اوکراین وامروز لشگرکشی اش به سوریه برای حفظ وتثبیت این پایگاه مهم خود در خاورمیانه حاکی از اهدافی است که او در ذهن خود می پروراند. در طرف مقابل، کوتاه آمدن های دولت مداراگر وانعطاف پذیر اوباما در آمریکا ، روسیه را در پیشروی در مسیر این رویاها جسارت بیشتری بخشیده است. و بدون شک همین کوتاه آمدن های دولت اوباما در شکست دموکرات ها در انتخابات اخیر آمریکا و پیروزی جریانی که وعده بازگشت به اقتدار از دست رفته را به مردم این کشور میداد، بی تاثیر نبوده است. در کشورهای اروپائی تفرقه کشورها و پررنگ شدن افکار ناسیونالیستی و بعضا افراطی به چشم می خورد. خروج انگلستان از اتحادیه اروپا، نشانه روشن بروز اینگونه گرایشات در اروپاست . در آن سوی آسیا چین به یمن اعتلای اقتصادی و پیشرفت های صنعتی و نظامی در چنان موقعیت قدرتمندانه ای قراگرفته که صدای ناقوس بلند هشدار را از آن سو به گوش همه داعیه داران قدرت در جهان می رساند و به ویژه این زنگ مهیب گیرنده های آمریکا را بیش از همه حساس کرده است.
در همسایگی ما ترکیه هم تحت رهبری آقای اردوغان خواب دوران امپراطوری عثمانی را می بیند و در آن مسیر گام برمیدارد و از شدت هیجان به چپ وراست هم میزند . تحرکات نا معقول عربستان نیز در مجاورت ما دیوانه وار و اعجاب برانگیز است. صرفنظر از جنگ های مصیبت بار سوریه و عراق و یمن، در جای جای دیگر جهان هم، ازبرخی از کشورهای آمریکای لاتین گرفته تا فیلیپین و کره شمالی و از منطقه خاورمیانه گرفته تا بسیاری از کشورهای آفریقائی رفتارهای حیرت انگیز و بی سابقه ای دیده میشود که همگی شرایط آشفته و پرتلاطم و غیر قابل پیش بینی را در این دوره از تاریخ جهان به نمایش میگذارند. در چنین اوضاع وشرایطی منافع ملی کشورها ایجاب می کند که با درایت و عقلانیت و بادیدی باز خود را از این بحران ها به دور نگاهداشته و بکوشند تا در این دوران طوفانی از تمامیت و امنیت و ثبات کشور خود صیانت نمایند. برای میهن ما ایران نیز همین شیوه عقلانی میتواند وباید مورد الگو وسرمشق قرار بگیرد.
منافع ملی ایران اقتضا میکند که به یک وجب از خاک دیگران هم طمع نداشته و در سرزمین های آنان ورود و مداخله ننماید و در مقابل از نگاه نا محرم به هر وجب ازخاک ایران با تمام وجود ممانعت به عمل آورده و با قدرت، هر تجاوزی را درهم بکوبد. دخالت در مخاصمات و منازعات قدرت های فرامنطقه ای و هم پیمانی با هریک از آن قدرت ها با منافع ملی و امنیت حال و آینده ایران مطابقت ندارد. همان اقدامی که متاسفانه حاکمیت جمهوری اسلامی هر روز پر رنگ تر و پرصدا تر بر طبل آن می کوبد .
