دل نوشته ی هــــــدی به خواهرش نــــــدا
بـــــــرگرد سفر طول کشید ای نفس سبــــــــز تا کـــی دل من چشم به در داشته باشد
به هوا برخاست
از منیت های جـــــــاری دور شد
دشمن ظلم و عدوی زور شد
لحظه ای از مـــــا برید و
حر شد و او حـــــور شد
و
نــــــدا آمـــــــــــــــد , نــــــــــدا آمـــــــــــــد
……. ندا در نـــــــــــــور شد
چه آسان او به من گفت
سوختـــــــــــــــــم
و
چه آسان او فرو غلتـــــــید
زرد شد , ســــــرد شد
همنشین درد شد تا رهایی را شناخت
هور شد ,نور شد
ندا آمد ,,,, ندا آمد
ندا در نور شد
و من می پرسم از
آنانکه باید
او که حتی یک سنگ
پرتاب نکرد
او که حتی یک خراش
بر ساقه خشک درختی نینداخت
او که چون سرو سهی
استاده بود و نرم می خندید
با کــــــــــدامین جرم بی تعریف
به روی سنــــــگ و سیمانش
در افکندید
او که سودایی به جز
آزادگـــــــــــی
در ســـــــــر نداشت
او که شمشیری غیر یک لبخند در مشتش نبود
و من باز می پرسم
از آنانی که باید
کدامــــــــــــــین دیو بد سیرت
نشــــــــــان قلب او را داشت
سینه پر مهــــــــــر او را
تیغ جـــــــرار چه کس
از هم دریـــــــــــــــــــــد
کدامـــــــــــــــــین دادگاه او را
به خون
محکوم کرد
تاوان مهرورزی
مگر خون است ؟
او میان دستها سست و لرزان
همـــــــــه خونابه بود و بــــــــــس
ومــــــــــــن مستاصل از خویشم
خسته و درمانده
از بیداد
نگاه واپسیـــــــــــنش
تا ابد
در ذهن مــــــــــن جاری است
که از من
سخت می پرسید
وای
چــــــــــــرا مــــــــــــن سوختــــــــــــــم ؟
نگاهــــــــــی از ته دنیا
و مالامال پرسش
و من
سر خورده و مایوس
با بغضی نهان از ترس
می پرسم از وجدان بیدار شمـــــــــــــــــا
حتی اگر خواب است
یا اگر در دسترس نیست
یا اگر
خاموش و نا پیداست
پــــــــــدرها یا که مــــــــادر ها
فارغ از
جاه و مقام
فارغ از
هر خط و ربط
با همـــــــــــــــه
مردان بالادست
صادق
راست , چپ
قـــــــد یک دم
بی تعصب
گوش جـــــــان را وا کنید
صحبـــــــــــــــت از خــــــــون است
بعد یک قیلوله راحت
مـــــــــــــا
چه آســـان می کنیم پــــــرپـــــــــر
شقایق هایمان را
مـــــــــــا
چه رستم وار
سینه سهراب ها را
می دریم
مــــــــا چه آســـــــان
دستهـــــــــا را
زیر شیر آب
می گیریم
سیـــــــــاهی های
دل را
با چه بایـــــــــــــد شست
با شمــــــــــــــا هستم
نـــــــــــدا در گــــــــــــور شد
سال در سال
سوگ در سوگ
این قــــــــــوم را
ماتــــــــــــم نشستــــــــــه
چشم در راه ریزش بـــــــــــاران
آشــــــــــــــتی
کــــــــــی میرسی از راه ؟
با شمـــــــــــــــا هستم
تا سپیــــــــدی , چند ندا فاصله است
هدی آقاسلطان
سی خرداد هزارو سیصد و نود
