فردوسی و مصدق

بــــــــــــنــــام خداوند جان و خرد کــــــز ایــــن برتر اندیشه بر نگذرد مـــــــــــــصدق سرشته زنیکی ز مهر در این خانه در خفته آن نیک چهر “خــــــــرد دارد و فرو شرم و نژاد بـــــــود راد و پیروز و از داد شاد“ وطنــــــــخواهی او چو فردوسی است حــــــکیمانه ، آزاد و انسانی است “نــــــــگر تا نـــیازی به بیداد دست نــــــــــــگردانی ایـــوان آباد پست “ تـــــــــــعصب ندارد نه نفرت نه جهل بـــــجز اینکه خواهد زنا اهل ، اهل “ بــــــه کردار بد هیچ مگشای جنگ بــــــــراندیش از دوده و نام و ننگ“ ز افـــــــــــراط و ویـــرانگری کاسته ز دیــــــوان لاهه چو حق خواسته “تـــــرا با جـــهان آفرین است جنگ که از چه سیـــاه و سفید است رنگ“ کـــــــــه نفرت ز ضحاک و افراسیاب ز بــــــــــیداد آنان شود باز تاب بــــــــــــنه کینه و دورباش از هوا مــــــــــــــبادا هوا بر تو فرمانروا ” مــــــــصدق به اشرف که پتیاره بود چـــــو رفتار رستم به سودابه بود “ زپــــرده به گیسوی بیرون کشید ز تــخـــت بزرگیش در خون کشید“ مــــــــــصدق ستیزی ز نابخردیست چـــه نامم من آنرا اگر جهل نیست “ دریــغ است ایران که ویران شود کـــــــــــنام پلنگان و شیران شود “ کـــــــــــمانگیر آرش که در تیر شد همــــان “فاطمی“ بود و زنجیر شد “چـــــــــنان شاه بر گاه هرگز مباد نــــــه آنکس که گیرد از او نیز یاد“ غـــــــــــزالی که نوروز تحریم کرد بــــــه شهنامه تازید و پاشید گرد “زیـــــــان کسان از پی سود خویش بـــــــــجوئید و دین اندر آورد پیش“ مــــــــگر نام فردوسی از یـاد برد و یــــــــا ارج او را ز دلها سترد؟ “بــــــــه هـر کار با هر کسی داد کن ز یــــــــــــزدان نیکی دهش یاد کن “ جـــــفا دیـــــد فردوسی از غزنوی مــــــصدق به زندان شد از پهلوی “کــــــسی کــو گذشت از ره مردمی زدیـــــوان شـــمر مشمر از مردمی “ که فـرزند این آب و خاک این دواند مــــــــــبادا که فرزند آری به بند “ســــخن چین و بی دانش و چاره گر نـــــباید کـــــــه یــــابند پیشت گذر“ مـــــصدق که بر دل حکومت نمود چـو فردوسی از دل حقیقت سرود “ جـــــهان یــــادگار است و ما رفتنی بــــــــــــــه گیتی نماند مگر مردمی “ کـــه اسطوره اند این دو مرد دلیر بـه عزت در اوج و به دشمن اسیر “ شــــــــکاریم یکسر همه پیش مرگ ســـــــــــر زیر تاج و سر زیر ترگ“ مــزار دو اسطوره در خـــانه شد بـــــــه تمثیل این خانه ویرانه شد “ که روزی فراز است و روزی نشیب گــــــــهی شــــاد دارد گهی با نهیب “ ولــــــیکن ســرانجام نامی شدند بــــــه عزت در عالم تمامی شدند