مجید نفیسی
در پایابهای دریا سرگردان شدیم
و روحمان از کدورتِ آب آکنده شد.
با تلخیِ خیانتِ ناخدا در دهان
امیدها بر سر دست گرفتیم
و رو به ساحل فریاد کشیدیم:
“آنک جاده ها و شهرها!
آنک کاکلِ جنبانِ نخلها!”
آیا این سوسوی نور می توانست
شب تاریک ما را روشن کند؟
در کپَرهای کوچک، کف به کف خفتیم
تا پالیسِ بیابان در خواب
جانمان را نرباید.
افسوس! در بیداری
غول های سیمانی
و شلاقِ شُرطه ها
روحمان را درهم شکست.
در کویت
همه ی بوها بهم آمیخته بود:
بوی جین های تانخورده
بوی کنیاک و ویسکی
بوی شوریِ تن ما پیش از کار
بوی شوریِ تن ما پس از کار
بوی نفت، نفت، نفت.
عاقبت، روز موعود فرارسید
و بارشِ نور، چشمان ما را خیره کرد.
مهاجرانِ سرزمین های دور
فرزندانِ رنج و فقر
از همه سو گرد آمدند
و دسته های راه پیمایان
چون گلهای صحرایی روئیدن گرفت:
“به هر کس سهمی از پول نفت!
به هر کس سهمی از پول نفت!”
نفت اما از دل زمین
و خون در رگهای ما
هر دو از یک قلب می تپید.
اینک به آبادی خود باز می گردیم
هر یک با دو بسته سیگار،
داغهای تازه
و درد کهنه ی سوزاک؛
بیمِ دریا در پس،
هولِ بیابان در پیش
و فریادی از میانِ ما:
“آه! کویت، کویتِ من!
آیا آبهای خلیج
تو را برای همیشه
در خود دفن کرده است؟”
12 ژانویه 1986
http://www.iroon.com/irtn/blog/5479/
Kuwait, My Kuwait
By Majid Naficy
We wandered in the sea shallows
And our souls filled with the opacity of the water.
With the bitter taste of the captain’s betrayal in our mouths,
We lifted our hopes on top of our hands
And shouted toward the shore:
“There, roads and cities!
There, shaking fronds of palm trees!”
Could these flickering lights
Illuminate our dark night?
In small shacks
We slept sole to sole
Lest a “foot-licking” demon
Lick us to death in sleep.
Alas! Awaking,
Our souls soon shattered
By concrete high-rises
And police whipping.
In Kuwait*
All scents mingled together:
The scent of new jeans,
The scent of cognac and whisky,
The salty scent of our bodies before work,
The salty scent of our bodies after work,
The scent of petroleum, petroleum, petroleum.
At last, the promised day arrived
And the showering light blinded us.
Migrant workers from faraway lands,
Children of hardship and poverty
Gathered from everywhere
And groups of marchers
Sprang like desert flowers:
“A share of oil money to everybody!
A share of oil money to everybody!”
But the oil from the depth of the earth
And the blood in our veins
Pulsed through the same heart.
Now we return to our villages
Each with two packs of cigarettes,
Fresh wounds of grief
And the old pain of gonorrhea;
A sea fear behind us,
A desert panic in front of us
And a shout from our ranks:
“Ah, Kuwait, my Kuwait!
Have the Gulf waters buried you
Forever?”
January 12, 1986
*- In 1970s, Kuwait had the same charm for Iranian migrant workers
that the US has for Central American immigrants toda
