خجسته باد فرا رسیدن روز جهانی کارگر
گسترش دامنه ی فقر و استثمار با نظم سرمایه داری عجین است. پی آمد انباشت ثروت در دست سرمایه داران، فقروفلاکت اردوگاه کار وزحمت است. روز جهانی کارگر روزی است که کارگران و مزد بگیران محروم در سراسر گیتی با مشتهای گره کرده خود به مناسبات سرمایه داری جهانی اعتراض می کنند و سرود آینده و دنیائی بهتر و عادلانه تر را سر میدهند.
باید از ریشه براندازیم کهنه جهان جور و بندگی
وآنگه نوین جهانی سازیم هیچ بودگان هرچیز گردند
کارگران جهان در این روز حماسی یک رویاروئی گسترده و جهانی را در برابر اردوی سرمایه و دولت های حامی آنان و ستم طبقاتی سازمان میدهند و آینده ای بهتر و عاری از ستم را در فضای زندگی بشری نوید می دهند.
کارگران ایران نیز علیرغم تمامی رنج ها و سختی های تحمیل شده از سوی مالداران و ثروت اندوزان سرمایه دار و رژیم جمهوری اسلامی، اما بروشنی اهمیت و جایگاه ویژه این روز را می شناسند و به پیشواز آن میروند. روز اول ماه مه (که هنوز در ایران به رسمیت شناخته نشده است) برای کارگران ایران و بالاخص نمایندگان آنها پی آمدهای بسیارَی نیز بهمراه داشته است. ازآن جمله اند سرکوب و بازداشت ، شکنجه و محکومیت به زندانهای طویل المدت .هم اکنون بسیاری از آنان به دلائل واهی و از جمله شرکت در مراسم روز جهانی کارگران در سیاهچالهای رژیم در بدترین شرایط قرون وسطائی بسر میبرند.
بر طبق آمار منتشر شده تا کنونی نرخ بیکاری کارگران در سال گذشته افزایش 50 درصدی داشته است که نتیجه مستقیم سیاست های رژیم و منجمله واگذاری نهادهای تولیدی دولتی به بخش باصطلاح خصوصی و همچنین سوء استفاده و کسب فوق سود مالکین خصوصی آنهاست. واگذاری کارخانجات بزرگ از جمله ایران خودرو و سایپا و بیش از 180 واحد دولتی به بخش باصطلاح خصوصی گوشه ای از این دست به دست کردن ها است.
چگونگی طرح خصوصی کردن کارخانجات دولتی ،علاوه بر همسویی با سیاست های نهاد های سرمایه داری جهانی نظیر بانک جهانی و صندوق بین المللی پول و غیره ، نشاندهنده سیاستهای ضد کارگری جمهوری اسلامی است که فقر و نابودی را بیش از پیش به منزلگاه کار و زحمت آورده است. این در حالیست که زنان کارگر در ایران با دشواری های مضاعفی روبرو هستند و نرخ بیکاری آنان دو برابر مردان کارگر است.
در چنین شرایطی حداقل حقوق کارگران ایران و بر اساس مصوبات نهادهای دولتی مربوطه سیصد و سه هزار تومان اعلام شده است که برابر با یک سوم خط فقر است. کارگران امروزه هیچ چیز برای از دست دادن ندارند و هم از اینرو به گستردگی و بی شمار اعتراضات خود را به روشهای مختلف اعلام میدارند.
این اعتراضات بر حق اما با واکنش های سرکوبگرانه و خشونت آمیز نهادهای سرکوبگر رژیم در داخل و خارج کارخانجات مواجه میشوند و هم اکنون تعداد بسیاری از کارگران مبارز و نمایندگان آنها در زندانهای قرون وسطائی حاکمیت تحت فشارهای سخت و طاقت فرسا بسر میبرند.
دهها هزار کارگر کارخانجات و واحدهای تولیدی حتی از دریافت حقوق ماهانه خود محروم مانده اند و همچنین از ایجاد تشکلهای مستقل خود و برسمیت شناخته شدن آن محروم مانده اند
بیکاری و بیکار سازی از تهدیدات بزرگ علیه کارگران است، بخش بزرگی از کارگران عسلویه اخراج شده اند و با شرایط بس دشواری مواجه میباشند.
فشار بر زندانیان سیاسی بطور عام و بویژه نمایندگان کارگران در زندانها از جمله منصور اسالو افزایش یافته است.
فاجعه بزرگی در راه است که ابعاد آن میتواند شرایط زندگی اسفبارتری برای طبقه کارگر در بر داشته باشد. هم از اینرو تنها و تنها مسیر نیل به زندگی عادلانه تر در پرتو آزادی و برابری، همبستگی عمومی کارگران و مزدبگیران ومبارزات متشکل آنان برای درهم پیچیدن طومار ظلم و ستم سرمایه داری حاکم ورژیم حامی آن است.
زنده باد همبستگی جهانی کارگران!
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران – وین
24.4.2010
