کورش زعیم
نیمی از جهان نیمی از مردم خود را اسیر گرفته اند. زیرا هنوز در جهان حکومت های استبدادی ایدئولوژیک مردسالار و جاهل هستند که عقده حقارت و عدم اعتماد به نفس خود را با فرمانروایی بر ستمدیده ترین بخش جامعه و با محدود کردن و خشونت و برتری جویی جنسیتی نسبت به مهمترین مردم کشورشان که زنان هستند پنهان می کنند. آنان که باورهای خود را حق مطلق و برتر از باورهای دیگران میدانند براستی باورهای خود را حقیر می شمارند و می کوشند حقانیت کاذب خود را با اعمال تهدید و زور تحمیل کنند.
زنان ستمدیده ترین قربانیان این فرهنگ جاهلیت هستند، زیرا شخصیتی مهربان تر، فداکارتر، بردبارتر، متعادل تر و بخشاینده تر از مردان دارند؛ زیرا در بسیاری موارد از مردان باهوش تر و خردمندتر هستند. این برتری ها مردان حقیر را پریشان می کند. وقتی این مردان بی فرهنگ و بی شخصیت در مقام های قدرت می نشینند، برای پنهان کردن عقب افتادگی ذهنی و عقده های ضعف شخصیتی خود به زورگویی متوسل می شوند. آنان زنان را بردگان خانگی و برای خدمت به شهوت و نیازهای شخصی خود می انگارند، از دانش آموختن و پیشرفت علمی آنان نگران می شوند، زیرا خود نادانند و توان رقابت ندارند. آنان زنان را از بسیاری فعالیت های علمی و ورزشی و اجتماعی، و از دستیابی به مقام هایی که شایستگی آنها را دارند باز می دارند، که کاستی های خودشان آشکار نشود. آنان قانون می گذرانند تا زن را محدودتر از مرد و حقوق بشری و برابری او را انکار کنند تا زن همیشه سرگرم دشواری های زندگی خویش باشد و به رقابت با مرد نپردازد. زن را نیمی از مرد می انگارند، زیرا می دانند که براستی خود نیمی از زن هستند و زن باید نیم باشد تا با آنان برابر گردد.
این نیمی از جمعیت، در بسیاری از جوامع عقب افتاده بشری از بخشی یا تمامی حقوق مدنی و اجتماعی خود محروم است، زیرا گرفتار مردان خودخواه و نادان و بی فرهنگ هستند. هنوز زنان در برخی کشورها گرفتار چنین فرهنگ واپس گرا هستند.
ولی محدود کردن زن در ایران و در گستره جغرافیایی فرهنگ ایرانی، که در کشورش از آغاز تاریخ، نه تنها از حقوق برابر برخوردار بوده که همدوش مردان در همه زمینه های زندگی درخشیده و شایستگی خود را نشان داده است، پذیرفتنی نیست. در ایران بزرگ چنان آزادی برای زنان وجود داشته که، در زمانی که دیگران دختران خود را زنده بگور یا خرید و فروش می کردند، در اینجا به فرماندهی می رسیدند، به وزارت می رسیدند، به فرمانروایی کشور می رسیدند، در جنگ همدوش مردان می جنگیدند و در دانش و ادب همتراز مردان بودند. اگر آن ضربه جبران ناپذیر چیرگی فرهنگ قبیله ای انیرانی به پیکر موجودیت و فرهنگ ایرانی وارد نمی آمد، ما هرگز گرفتار این فرهنگ زن ستیزی و جهل گرایی نبودیم. در کشوری که مهد فرهنگ جهانی است، قانون می نویسیم که زن را تحفیر کنیم، مقررات وضع می کنیم که زن را آزار دهیم، خود فساد می کنیم ولی بر سر زن سنگ می بارانیم. بجای لگام بر چشمان هوسران خود، زن را در کفن می پیچیم. از کی و از کجا این ملت بزرگ این مردان حقیر را به خود پذیرفته است؟ ما که این نبودیم!
فهرست زنان نامدار ما از آغاز تاریخ آنچنان گسترده و افتخارآمیز است که نام بردن از آنان محدود و معدود جلوه دادن آنها خواهد بود. ما اکنون بجای اینکه وفادار به فرهنگ والای ایرانی، هر تفاوت قانونی میان زن و مرد را ننگ فرهنگی بشماریم، سنت بیگانه و ناشایست زن ستیزی را بر جامعه خود تحمل می کنیم. براستی این مردان ناایرانی هستند که در برابر زنان ایرانزمین احساس حقارت می کنند و از رقابت با آنان واهمه دارند. زنان جامعه ما را آزار می دهند، برابری تاریخی زن و مرد در ایران را انکار می کنند، با او به خشونت رفتار می کنند و از حقوق و آزادی بشری محرومش می کنند. ما مردان ایرانزمین که شایستگی یا خردی داریم و برای میهن و جهان سودمند هستیم، باید به یاد داشته باشیم که این زن ایرانیست که ما را پرورش داده است.
اگر هیچ کشوری نیاز به روز جهانی زن نداشته باشد، ما نیاز داریم، زیرا فاصله ما از آنچه بوده ایم تا آنچه شده ایم، بس دور است. با بزرگداشت مقام و نقش زن در جامعه به آن مردان جاهلی که خود را صاحب زن می شمارند و بنیادی ترین حقوق زنان ما را انکار می کنند، می فهمانیم تا بجای اینکه زن ایرانی را تحقیر کنند و به حد خودشان پایین بیاورند، باید بکوشند خود را تا حد زن ایرانی بالا ببرند.
کورش زعیم
۱۷ اسفند ۱۳۹۲ (۸ مارس ۲۰۱۴)
