دکتر محمد دبیرسیاقی استاد بزرگ زبان و ادب فارسی در سن 99 سالگی (4 اسفند 1298 – 15 مهر 1397) در شهر قزوین جهان ما را وانهاد. دکتر دبیرسیاقی تاکنون نزدیک به 90 متن ادبی و تاریخی را تصحیح و منتشر کرده است، ازجمله «لغت فرس اسدی طوسی»، «دیوان منوچهری»، «نزههالقلوب»، «فرهنگ سُروری و سلطان جلال‌الدین خوارزمشاه»، «شاهنامه فردوسی».
دکتر دبیرسیاقی از شاگردان برجسته‌ی بزرگان ادب و زبان فارسی (چون احمد بهمنیار، کاظم عصار، فروزانفر، ملک‌الشعرای بهار، فاضل تونی، علی‌اصغر حکمت، ابراهیم پورداود، ولی‌الله خان نصر و…) بود. به‌مدت 9 سال با علامه علی‌اکبر دهخدا و 11 سال با دکتر محمد معین در لغت‌نامه دهخدا، 42 سال با دکتر جعفر شهیدی در لغت‌نامه دهخدا و لغت‌نامه فارسی و … همکاری کرده است.
من در دوره‌ی جوانی نخستین کاری که از ایشان خواندم، گزیدۀ تاریخ بیهقی بود.
دکتر دبیرسیاقی یکی از آخرین بازماندگان نسلی بود که جان‌مایه‌ی دانشِ زبان فارسی و تاریخ ادبی امروز ما از خوانِ بی‌دریغ زحمت و کوشش آنان سیراب می‌شود.
درگذشت این پیرِ فرزانه‌ی ادب و فرهنگ این سرزمین را به خانواده‌ی محترم‌اش (و به‌خصوص به دختر عزیزش خانم آویشن دبیرسیاقی، دوست گرامیِ دوران دانشجویی‌ام در فرانسه) و همه‌ی فرهنگ‌یاران و فرهنگ‌دوستان ایران تسلیت می‌گویم.
یادش گرامی و کارش مانا باد.
کاظم کردوانی
