از تفحص در تاریخ و فرهنگ ایران و رابطه آن با اداره جامعه و قدرت سیاسی به این نتیجه میتوان رسید که مردمان سرزمین ما علیرغم گوناگونی فرهنگی از یک ریشه ملی مشترک برخوردار هستند و این ریشه ملی همان هویت ایرانی است که به هنگامی که استقلالش به مخاطره میافتد قد راست میکند، شمال و جنوب و شرق و غرب را همه در بر میگیرد و به “امری عمومی اما نفسانی تبدیل” میشود، بطوری که شاعر و نویسنده با قلم وزبان، دفتری و دیوان سالار با فن و شناخت، دانشمند و هنرمند با علم و صنعت، فرمانروا و حکمران و با قدرت نظامی و سیاست، رعایا و مردم عادی با فدا کردن جان و قبول مشقت به پا برمیخیزند و هویت آگاه و ناخودآگاه خود را خوستار میشوند، آن جان بیرمق را که در اثر حمله رومی ها، یونانی ها،اعراب، ترکان و مغولها رو به نابودی است دوباره قوت و عظمت میبخشند. پس مشاهده میکنیم که چگونه زبان یک ملتی میتواند نقش تضمین کننده هویت ملی و نجات دهنده عظمت فرهنگی یک جامعه را به عهده بگیرد.
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو