حسین لاجوردیامروز 36 سال پس از انقلاب چه آنهائیکه در انتظار حضور امام زمان بوده و هستند و چه آنهائیکه بنا بدلایل مادی ودسترسی به قدرت حاکم، مردم را به وعده دلخوش می کنند نمی توانند این مهم را نادیده انگارند که 36 سال حاکمیت جمهوری اسلامی بر ایران جز ویرانی، بی هویتی و ناهنجاری های بنیان برافکن هیچ دست آورد دیگری برای ایران و ایرانیان نداشته است.
فهرست کردن فجایعی که در طول این دوران بوجود آمده بدون تردید در تاریخ معاصر ایران بی سابقه است. بی تردید اشاره به ویرانگری های حاکمیت جمهوری اسلامی با اعلامیه ها و مقالات و سخنرانی ها و مصاحبه ها اگر چه هر چه بیشتر به شناخت و ماهیت این حکومت در میان ایرانیان وجهانیان انجامیده است ولی ابعاد گسترده این ویرانی و بی هویتی همچنان ادامه دارد.
امروز ما ناگزیر هستیم به زمان های از دست شده خود نگاه کنیم و به این سوال پاسخ دهیم که آیا می توان به برابری و آزادی در ایران چشم داشت و به عمر این حکومت ایدئولوژیک دینی پایان داد و اگر چنین است چگونه میتوان بدان دست یافت ؟
کارنامه فعالیت های سیاسی ما در این بیشتر از سه دهه گذشته نمایانگر اینست که تمامی نیروهای سیاسی در جریانات فکری متفاوت تلاش داشته اند که راهی برای خروج از این بن بست فاجعه بار جمهوری اسلامی داشته باشند؛ اگر چه با انصاف سیاسی-اجتماعی باید اذعان داشت که اگر این تلاش ها به نتیجه هم نرسیده – ولی قابل ارزش است – و خود نیز انگیزه بیشتری بر این مهم می باشد که بدلایل به نتیجه نرسیدنش بیشتر بیاندیشیم.
واقعیت اینست که امروز بیشتر از افشاگری و مقاله و سخنرانی و مصاحبه و فیس بوک و …، باید ببینیم که با تمامی خواست و توانی که در مردم ایران وخاصه نیروهای سیاسی ایرانی وجود دارد چرا از ما مخالفین حکومت اسلامی کاری ساخته نبوده است و این حکومت ضد بشری همچنان پابر جاست ؟
- آیا تنها دلیلش اینست که این حکومت بدترین نوع از حکومت های دیکتاتوری است و سرکوب میکند؟ آیا حکومت های دیکتاتوری دیگری را سراغ داریم که سرکوب نکرده و یا نمی کنند؟
- آیا دلیل دیگرش اینست که ایادی جمهوری اسلامی با امکانات گسترده در خارج از ایران با همراهی چند رسانه فارسی زبان دولتی که حامی حداقل بخشی از حاکمیت جمهوری اسلامی هستند اجازه پخش هیچ صدای مخالفی را نمیدهند، آیا باید منتظر بود که دولت ها و رسانه های دولتی انگلیسی-امریکائی برای ما دل بسوزانند ومنافع ملی خود را فراموش کنند؟
- آیا ما ایرانیانی که خارج از ایران زندگی میکنیم و به نسبت امکان و آزادی بیشتری داریم فراموش کرده ایم که هموطنان مان چه دوران سیاهی را در حکومت جمهوری اسلامی می گذرانند ؟
- آیا شعارهای ایران – ایران و دیگر شعارهائی که نشانگر عمق وابستگی و پیوستگی ما به مردم و سرزمین مان بود دیگر از رونق افتاده است و به گهگاهی و چند نفری دور میزی نشستنی انجامیده است؟
- آیا ما که میان خودمان و وابستگان حکومت جمهوری اسلامی که اپوزیسیون مصنوعی و دست پرورده حکومت هستند تفاوت های بسیار قائل هستیم، تصورمان بر اینست که مردم آنها را نمی شناسند و اگر می شناسند نباید توقع شان از ما بیشتر باشد؟
- آیا می دانیم که مردم خسته و عصبانی از حکومت، از شعارهای بی محتوای ما هم خسته شده اند؟
- آیا می دانیم که مردم ما، مردم بسیار باهوشی هستند که اگر بپذیرند و اعتماد کنند برای هر گونه فداکاری در راه براندازی این حکومت هر آنچه از دستشان ساخته باشد کوتاهی نخواهند کرد ؟
- آیا ما با نام اپوزیسیون جمهوری اسلامی می دانیم که چه وظیفه ای در قبال مردم مان دارا هستیم ؟
- آیا می دانیم بیشترین و بزرگترین ایرادی که به ما مخالفین جمهوری اسلامی از سوی مردم ایران گرفته می شود تکروی ها و خود محوری های ماست و این که:
- “ایرانیان نمی توانند با هم به توافقی برسند”؛
- “اتحاد برای شان بی معناست”؛
- “تنها بدنبال منافع شخصی هستند”؛
- “همه هیجان زده هستند”؛
- “هیچکدام اهل منطق نیستند”؛
- “همه از همدیگر وحشت دارند”؛
- “منافع ملی برای شان بی ارزش است”؛
- “همه تنها بدنبال قدرت هستند”؛
- “تنها می خواهند گلیم خود را از آب بیرون بکشند”…
- آیا برای یکبار هم که شده میتوانیم به مردم خودمان ثابت کنیم که ما همچنان بدنبال خواست های مردم وکشورمان هستیم و بر آن پای می فشاریم ؟
اگر چنین است چگونه میتوان بدان دسترسی پیدا کرد ؟
36 سال پس از حکومت سیاه و ویرانگر جمهوری اسلامی بزرگترین دست آورد ما اینست که دیگر نمی خواهیم و نباید بخواهیم که یک بار دیگر ” همه با هم ” را تجربه کنیم ، امیدوار هستم که پس از گذر این دوران سیاهی هر کدام بدانیم که چه می خواهیم و اگر چنین است چگونه می توانیم با خواست ها و آرمان های خود و در قالب یک هدف مشترک با هم بنشینیم ، به مشکلات کشورمان بیندیشیم و به خواست های مردم مان پاسخ دهیم.
رسیدن به چنین خواست هائی که امروزه بصورت آرزو در آمده است شاید خیلی مشکل نباشد اگر:
- بپذیریم که از گذشته خارج شویم، گذشته را به تاریخ بسپاریم و به آینده بپردازیم؛
- بپذیریم که ما مجموعه ای هستیم از عقاید و تفکرات متفاوت و هر کدام مان بنا به آگاهی و یا نوع تربیت مان می خواهیم حرف خودمان را به کرسی بنشانیم، ولی تنها باید قبول کنیم که این هر کدام ها می توانند و این حق را دارند که نظرشان را ابراز و بر آن پافشاری کنند؛
- بپذیریم که رای من همان اندازه ارزش دارد که رای طرف مقابل و مخالف من و به هر دلیلی ارزش رای من بیشتر از رای دیگری نیست؛
- بپذیریم به رای اکثریت احترام بگذاریم، اگرچه مورد قبول ما نباشد؛
- بپذیریم ما مجموعه ای از باورها و تفکرات متفاوت هستیم که ارزش سازنده این گوناگونی را امروز بیشتر از همیشه باید بدانیم؛
- بپذیریم که پیشرفت و توسعه پایدار و ساختن آینده ایران بدون حضور فعال و مشارکت برابر زنان غیر ممکن است؛
- بپذیریم که ما مجموعه ای از ایرانیان هستیم که از اقوام و ادیان متفاوت تشکیل شده ایم و اگر ما برابری میان خودمان را رعایت نکنیم با هزاران ارعاب و وحشت و اسلحه هم نخواهیم توانست که این مجموعه ایران مان را که اینهمه در موردش حساسیت به خرج می دهیم را نگاه داریم؛
- بپذیریم که اکثریت غریب به اتفاق نیروها و سپاهیان از خود مردم هستند و در زمان مناسب بیشترین حمایت را از مردم خواهند داشت؛
- بپذیریم که بر اساس اصول دموکراتیک وخواست های همیشگی ما تنها مردم هستند که می توانند تعیین کننده نهائی باشند؛
- و در نهایت بپذیریم که با احترام برای این گوناگونی، باید بتوانیم در یک “پارلمان فکری” کنار هم بنشینیم – نه برای واکنش نشان دادن که با تدبیر و تحمل برای راه حل پیدا کردن.
برای رسیدن به ایرانی برابر و آزاد و سر بلند که باید جایگاهی شایسته در جهان متمدن امروز داشته باشد و جوانان توانمندش بتوانند آینده سازش باشند، یادمان باشد که جمهوری اسلامی به مانند دیگر حکومت های دیکتاتوری به رغم سرکوب و خشونت و زندان و اعدام که تمامی این موارد از ترس و ضعف آنها سرچشمه میگیرد حکومتی قوی نیست اگر، ما مردم، به تمامی در مقابلش باشیم و بایستیم.
حسین لاجوردی
پاریس – بهمن 1393
