آرمین آرمان
تاهنگامیکه انسانهای فرهیخته ای مانند شاهرخ زمانی بدلیل نمایندگی و مبارزه برای کسب حقوق صنفی کارگری اسیر رژیم سیاه اندیش جمهوری اسلامی هستند، جملگی فعالان سیاسی داخل و خارج از کشور به تقدیر و تمجید از آنها می پردازند و به اهمیت کاری که آنها بعنوان یک انسان مسئولیت پذیر انجام داده و می دهند، هیچ بهایی نمی دهند. نمودش را ما بارها در قربانیان انسانهای فرهیخته و بی گناهی که طی سی هفت سال گذشته بدست مزدوران رژیم بقتل رسده اند، مشاهده نموده ایم.
در واقع تقدس گرایی و تمجید پس از مرگ هرفعال سیاسی، در دستور کار روشنفکران، کنشگران و بویژه سازمانهای سیاسی قرار می گیرد.
پرسش این است که چرا این قشر برتر جامعه که سینه برای کسب آزادی، حقوق شهروندی و صنفی کارگران چاک می دهد بطور مستمر از این اشخاص حین فعالیتشان حمایت ننموده و نمی نماید؟؟؟
آیا نهادینه شدن فرهنگ تقدس گرایی و مرده پرستی در میان بسیاری از سازمانهای سیاسی وسیله ای برای دست یابی به اهداف سیاسی آنها نشده است؟؟؟
برخورد سازمانها و فعالان سیاسی با رویدادها و حوادث دهشتناک کنونی کشور ما برچه اساس و پایه ای می باشد؟
چه پدیده هایی منجر به تقدس گرایی و مرده پرستی در میان این قشر آگاه می گردد؟؟؟
بدون تردید خرد جمعی و عقلانیت هیچ نقشی را در این راستا ندارد. نمودش را نیز می توان در تصمیات احساسی و عجولانه بسیاری از روشنفکران، کنشگران و رهبران سیاسی سازمانهای موجود مشاهده کرد
بی شک این واقعیت را نمی توان کتمان ساخت که انسان همگام با پدیده مورال یا همان اخلاق متولد می شود، اما نه با یک وجه یا جنبه مشخض و از پیش تعیین شده ای از آن. این کاملا طبیعی ست که ما در مقابل حوادث و رویدادهای گوناگون عکس العملی متفاوتی از خود نشان می دهیم. اما این بازتاب در بسیاری از کسانیکه مدعی روشنفکر، کنشگرسیاسی و … می باشند، هیچ تفاوتی با انسانهای معمولی ندارد.
پرسش این است که مرز میان یک انسان معمولی با یک انسان روشنفکر، کنشگر یا سازمان سیاسی کجا تعیین می شود؟
آیا فقر و رشد استبدادمنشی در ابعاد متفاوت فرهنگی منجر به نهادینه شدن تقدس گرایی و مرده پرستی در جامعه ایران شده است؟؟
