بهروز سورن
زندان اوین چه در دوران ستم شاهی و چه در زمانه سیاه حکومت اسلامی از مراکز مهم نگهداری و سرکوب و قتل و شکنجه ازادیخواهانی بوده است که بر حاکمیتهای مستبد موجود شوریده اند. محل حصر اندیشمندان و فرهیختگانی که صدای مظلومانه ملتی را در حنجره خود نهاده و تا آخرین دم آنرا فریاد زده اند. برگزیدگانی که جان بکف رنج و مشقت زندان مخوف رژیم را به بیهوده زیستن ترجیح داده و از خود گذشته اند.
جمهوری اسلامی با طرح تبدیل آن به پارک در صدد است تا آثار جرائم و جنایات بی شمار خود در این زندان را نیز از میان بردارد . حال آنکه اسناد بی شماری نیز در اختیار جنبش مقاومت باقی است و قطعا روزی خواهد آمد که پرونده این جنایات در برابر افکار عمومی و نسل جوان کشورمان که بی شمارند , باز خواهد شد .
چنانچه مسئولین قضائی جمهوری اسلامی تصور می کنند با تبدیل زندان اوین به پارک و فضای سبز میتوانند آثار جنایات خود را از اذهان عمومی و قضاوت تاریخ پاک کنند میتوان آنان را کودن ترین سیاستمداران حکومتهای استبدادی دانست. جنبش دادخواهانه مردم کشورمان که در انتظار روشنائی انداختن بر زوایای هنوز مستتر جنایات رژیم در این زندان است نه تنها از پای نخواهد نشست که در مسیر ثبت هر چه بیشتر آن در میان افکار عمومی مردم و جهانیان همچنان حرکت خواهد کرد.
جمهوری اسلامی که در تخریب سرمایه های ملی کشورمان, نابودی جنگل ها, خشکاندن زاینده رود و دریاچه ارومیه و …. ید تولائی داردهم اکنون برای فضای سبز ایجاد کردن آنهم در محوطه زندان اوین اشک تمساح میریزد و ریاکارانه چنین عباراتی را برای تحمیق مردم تحویل رسانه های حکومتی میدهد
شهردار تهران تصریح کرد: اولویت بعدی شهرداری تهران ایجاد فضای سبز و حفظ آن است. حتی یک تک درخت نیز در شهر تهران برای ما موضوعیت دارد.
وی درباره جلسه اخیری که با آملی لاریجانی رئیس قوه قضاییه داشته است اظهار داشت: با رئیس قوه قضاییه مذاکراتی داشته‌ایم و مقرر شد شهرداری تهران و این قوه برای مجموعه اوین و زندان اوین بوستانی را مهیا کند تا این مجموعه نیز همانند باغ موزه زندان قصر تبدیل شود.
زندان اوین را میتوانند به فضای سبز تبدیل کنند. دیوارهای زندان را میتوانند تخریب کنند. نقشه هوائی آنرا میتوانند دگرگون کنند. مکتوبات را از لابلای نوشتارها حذف کنند و همانطور که تا کنون سکوت اختیار کنند. آیا میتوانند از خاطرات و روایتهای کمابیش مکتوب نیز جان بدر برند؟ بسیاری از قربانیان این زندان بقتل رسیدند. بسیاری بعلل بیماری و کهولت دیگر در میان ما نیستند. بسیاری از عاملان ومجریان آن جنایات مردند و یا همانند لاجوردی کشته شدند.
اما اوین در دل تمامی اندیشه ورزان و مدافعان آزادی بیان زنده است. اوین چه در هیبت زندان و چه فضای سبز در ایرانی بدون استبداد میعادگاه عاشقان خواهد شد. همانطور که آلمان نازی نتوانست آشویتس و ماتهاوزن و سایر مکانهای جنایات خویش را نابود کند و هر ساله و پس از گذشت هفتاد سال همچنان و هر ساله میعاگاه قربانیان آن دوره شوم است. وجود زندانی همانند اوین ننگی است بر پیشانی دو حاکمیت مستبد شاهی و اسلامی و قطعا این ننگ شاخص را با رنگ نمیتوان پاک کرد. از جانب دیگر جمهوری اسلامی در قبال حذف این مرکز نگهداری زندانیان قطعا اقدام به بازگشائی مرکزی
دیگر خواهد کرد.
