بهروز سورن
صدها پناهجوی ایرانی که خطر کردند و دار و ندار خود را برای رسیدن به خاک استرالیا و تقاضای پناهندگی به قاچاقچیان انسان پرداخته اند هم اکنون در مکانهائی خارج از استرالیا و با محدودیت های بسیار و در شرایطی غیر انسانی در جزیره مانوس بسر میبرند. بارها مقاومت جمعی حاصل اعتراضات آنها بوده است و اخبار و گزارشات بسیار ناگواری در این زمینه تا کنون منتشر شده است.
اعتصاب غذا کردند, لبهایشان را دوختند, خودزنی کردند. کتک خوردند و کشته و مجروح دادند. بازداشت شدند و با کمبود آب آشامیدنی مواجه شدند و هر آنچه در طبق و توان داشتند برای رساندن صدای اعتراض شان به افکار عمومی و نهادهای حقوق بشری و مدافعان حق پناهندگی انجام دادند.
دولت استرالیا که به بهانه و تحت لوای جلوگیری از غرق شدن پناهجویان در آبهای ساحلی ضد انسانی ترین رفتار ها را در برابر پناهجویان در پیش گرفت, این روزها تلاش میکند تا پناهجویانی که متاثر از سخت تر شدن شرایط پناهندگی بطور کلی پاسخ منفی گرفته اند به ایران بازگرداند و به شیوه ای دیپلماتیک! دیپورت پناهجویان را در ابعادی بسیار وسیع و علنی عملی سازد و قربانیان سرکوب و ستم سیاسی, اجتماعی و اقتصادی در کشورمان را در دامان ستمکارانه و خون آلود جمهوری اسلامی بگذارد.
این اقدام وحشیانه دولت استرالیا در هیاهوی تفاهم و توافق هسته ای و در گرماگرم چانه زنی های دول غربی با رژیم بر سر چگونگی غارت و چپاول بیشتر مردم و منابع کشور, میتواند گم شود, چنانچه جامعه روشنفکر و حقوق بشری به آن اعتنا نکنند. اگر پیش از این و در گذشته هنوز حجب و حیائی برای دیپورت پناهجویان در کشورهای دیگر موجود بود و در صورت رد شدن تقاضای پناهندگی فرصتی برای خروج در نظر گرفته می شد و یا به کشور مبداء بازگردانده می شدند اما بنظر میرسد که دولت استرالیا بی توجه به حتی عرف بغایت ضد انسانی گذشته نیز هست.
واقعیت این است که پناهجویان ایرانی با انگیزه های متنوع اقدام به خروج از کشور کرده و مناسب ترین راه برای حصول اقامت در کشورهای غربی را تقاضای پناهندگی میدانند. این تقاضا ها با هر انگیزه ای که باشد در چارچوبی عرفی و بین المللی متاثر از مفاد حقوق بشر میبایستی بررسی گردد. بازگرداندن پناهجویان به کشورهائی همانند ایران که سرکوب و زندان و شکنجه و اعدام حرف اول میان رژیم و مردم است میتواند پر مخاطره باشد و پیشگیری از این اقدامات وظیفه همه انسانهای شریف و با وجدان است.
مشکل دول غربی که بطور نسبی شرایط و مناسباتی بهتر از کشورهای منطقه جنگزده هستند در حضور چند هزار پناهنده بیشتر یا کمتر نیست. دغدغه آنها از امواج انسانی است که بر اساس نیات غارتگرانه سرمایه داری و تقسیم ناعادلانه ثروت در پهنه دنیا بخش قابل توجهی از بشریت را متوجه این بی عدالتی کرده و ناگزیر و برای دنیائی بهتر و قابل تامل تر برای خود و کودکان و خانواده خود به مهاجرت وامیدارد. انسانهائی شریف که به هر سختی و مشکلی تن میدهند تا از مرزها بگذرند و با زحمت و کوشش نان و امنیتی بدست آورند.
این تلاش و در صورت اقدام مشترک جمهوری اسلامی و استرالیا میتواند فاجعه ای به بار آورد و بخش بزرگی از پناهجویان را به زندان و یا در شرایط اقتصادی ناگواری قرار دهد که رژیم در آرزوی آن بوده است. وضعیت پناهجویان در این جزیره چنان اسفبار است که پناهجویان طی نامه ای به وزیر امور مهاجرت استرالیا نوشتند:
پناهجویانی که در کمپ “مانوس” به سر میبرند روز جمعه گذشته در نامه‌ای به وزیر امور مهاجرت استرالیا نوشته بودند: «اگر دولت استرالیا ما را از پاپوآ گینه نو خارج نکند، ما در اینجا خواهیم مرد. خواهش می‌کنیم ما را به استرالیا ببرید، وگرنه در اینجا می‌میریم.
ترس, عدم امنیت اجتماعی و سیاسی, بی آیندگی و بیکاری, نگرانی های خانوادگی و از همه بدتر وحشت و هراس از دیپورت و بازگشت به جهنم ترک شده از جمله معضلات فکری تمامی آنهاست.»
بنابر این و همانطور که واضح و مبرهن است میتوان به صدای اعتراض آنها پاسخ داد و در افشای این اقدام جنایت کارانه دولت استرالیا کوشید.
بهروز سورن
12.4.2015
