بیانیه جمعی از نویسندگان و روشنفکران ایرانی در دفاع از مقاومت کوبانی و محکومیت توحش داعش

وجدانهای بیدار، نیروهای آزادیخواه و افکار عمومی جهان

بیش از سه سال از خیزش مردم سوریه و تداوم ناآرامیها در این کشور می‌گذرد. با شدت گرفتن بی‌ثباتی‌های این کشور، کردها در نواحی شمالی این کشور با ایجاد سه کانتون به ایجاد تجربه خودمدیریتی دمکراتیک دست یازیدند.

درتمامی این مدت، این سه کانتون با پذیرش تفاوت‌های، قومیتی،مذهبی و فرهنگی به نمونه ای از همزیستی مشترک خلق‌های منطقه تبدیل شده اند. اما این تجربه اکنون نه تنها با خطر مواجه گشته است بلکه در این لحظات کنونی فاجعه ای انسانی در شُرُف وقوع است. بیش از یک سال است کُردهای سوریه، که نزدیک به یک سده است تمنای استنشاق هوای آزادی را دارند با نیروهایی در حال نبرد بوده اند که جهانیان بیش از سه ماه است آنها را شناخته اند. آنها در این مدت با سانسور شدید خبری، و محاصره اقتصادی سیاسی نظامی و با تهدید نسل کُشی روبروگشته اند. کوبانی اکنون در محاصره فاشیسم سیاهی قرار گرفته است که با همکاری دولت‌های منطقه ای، همگامی بده-بستان‌های مبتنی بر سیستم لیبرال-سرمایه داریِ مالی جهانی( و ایده های بازتاسیس خلافت در منطقه و نیز کشتار گروه‌های قومی و دینی از ایزدی‌ها و مسیحیان گرفته تا شیعیان)در پی فتح سنگر و کانون مقاومتی برآمده اند که خود به تنهایی به سمبل مقاومت تمامی نیروهای دمکراتیک و آزادیخواه جهان تبدیل شده است. مقاومتِ یگانه کوبانی در مقابل هجوم همه جانبه فاشیسم سیاه، یادآورحماسه مقاومت رهایی بخش در تشکیل بریگاد بین المللی در دفاع ازنیروهای آزادیخواه اسپانیا در مقابل فرانکو و نیزمقاومت استالینگراد در جنگ جهانی دوم است. آنچه نبرد کوبانی را به نمادی از مقاومت تبدیل نموده، گره خوردن اراده انسانهایی‌ست که نظم ناعادلانه موجود را نپذیرفته و در برابر این مثلت شوم نظام سلطه جهانی، ارتجاع و دست نشاندگان منطقه ای سرود مقاومت سر داده و عزم راستین و وفاداری خود به آرمان رهایی نوع بشر را ملاک سنجش حقیقت قرار داده اند.

دراین روزهای سرنوشت سازی که می‌تواند به یک تراژدی انسانی وسیع منجر گردد اربابان قدرت، دولت های منطقه ای و دستگاه های ایدئولوژیک نه تنها با ارجحیت پیوندهای اقتصادی-سیاسی خود با استانداردی دوگانه به چشم پوشی از محاصره و نسل کشُی  مردمان شهری پرداخته اند که تنها تاوان آنان اراده معطوف به زیستی آزادانه، دمکراسی رادیکال و گشودن مسیری جدید برای آزادی است. وحتی دولت‌های نظیر دولت ترکیه با همکاری آشکار و نهان خود در راستای بسط هژمونی خود بر منطقه در کشتار مردمان بی دفاع کوبانی به همکاری با نیروهای ارتجاعی می پردازند. ما امضا کنندگان این بیانیه ضمن محکومیت استانداردهای دوگانه مدعیان حقوق بشر در مورد این فاجعه،  براین باوریم که سکوت و بی‌طرفی دربرابر تجسم این توحش ناب، عدم همراهی با تجربه نوین کُردها و خواست دمکراسی رادیکال در منطقه و چشم پوشی از مسئولیت اخلاقی- سیاسی که همه ما خود را به آن پایبند می دانیم؛ می تواند به بسط هرچه بیشتر ارتجاع و فاشیسم سیاه بینجامد. اکنون سکوت در برابر ترانه های در حال مرگ خلقی که تا پای جان به آزادی تمامی همنوعان خود از قید نیروهای تمامیت طلب پایبند است،جایز نیست. کوبانی را تنها نگذاریم.