بیانیه اتحادیه نیروی کار پروژه ای به مناسبت ۱۱ اردیبهشت ۹۳
گرامی باد اول ماه مه روز رزم مشترک کارگران جهان
وحدت طبقاتی زحمتکشان جهان در اول ماه مه روز جهانی کارگر، جدی ترین و ملموس ترین دستاوردی ست که هر ساله یادآوری می کند که ما کارگران، صاحب توان و قدرتی جهانگیر هستیم. قدرتی که اگر در ارتباطی مداوم و سازمان یافته قرار گیرد، هیچ نیرویی را یارای مقابله با آن نیست. طبقه کارگر در این روز به رغم محدودیت های بیشمار برای به صحنه در آوردن همه ی نیروی خود، باز هم هراس بر دل صاحبان سرمایه و حامیان و نمایندگان سیاسی شان در قدرت می اندازد. همین هراس است که صاحبان قدرت را بر آن می دارد تا امکان این قدرت نمایی را از کارگران سلب کنند. این بدان معنی ست که دشمنان طبقاتی ما توان و نیروی بالقوه ی ما را می شناسند و با تمام قدرت از بالفعل شدن آن جلوگیری می کنند. گویا این خود طبقه ی کارگر است که هنوز اعتماد به نفس لازم را برای به رخ کشیدن توان و اعمال قدرت به دست نیاورده. روز جهانی کارگر این فرصت را به ما می دهد تا نیروی طبقاتی خود را در جهان ببینیم، فرصتی است تا صف واحد طبقاتی را تشکیل دهیم و فریاد برابری خواهانه و ضد تبعیض و ستم طبقه ی کارگر را به گوش جهانیان برسانیم. نیروی طبقاتی خودمان را باور کنیم و آن را به دشمنان برابری و بهره کشان تحمیل نماییم. سرمایه داران هرگز با خواهش و اصرار بر قانون و اخلاق، از سود خویش، که با تضییع حقوق ما به دست می آورند، کوتاه نخواهند آمد. برای به دست آوردن تنها اندکی از حقوق غارت شده مان، هیچ راهی جز متشکل شدن و یکی کردن نیروی طبقاتی مان نداریم. پس روز اول ماه مه را آغازی برای وحدت کارگران و زحمتکشان قرار دهیم و تلاش کنیم تا با کشف توان خود که تعیین کننده ی مسیر تاریخ آینده ی جهان است، به خود باوری برسیم و با سازمان یابی و تحمیل تشکل های مستقل صنفی خود، بیداد و ستم سرمایه داران را پس بزنیم و همراه با زنان و مردان کارگرِ همه ی کشورهای جهان، نظم سرمایه داری را که عامل همه ی مصائب و ناکامی های مردم جهان است به چالش کشیم.
به هوش باشیم که سرمایه داری جهان برای انتقال بحران های اقتصادی مبتلابه خود، دست به دامان متحدان خود در کشورهای درحال توسعه شده اند. از همین روست که اقتصاد خوانده های مزدور خود را به میدان فرستاده اند تا به مردم جهان بقبولانند که برای برون رفت از عقب ماندگی و فقر، هیچ راهی غیر از ریاضت اقتصادی که تحمیل گرسنگی به توده های زحمتکش است وجود ندارد. حذف یارانه ها و خدمات اجتماعی و گسترش خصوصی سازی و حذف ضوابط و مقررات از مناسبات کار و سرکوب تشکل های مستقل کارگری و نیز ایجاد تشکل های گوش به فرمان دولت ها برای کنترل هر گونه حق خواهی زحمتکشان، از اقدامات سرمایه داری برای پایدار کردن گرسنگی در جوامع امروز است. در هر کجا که بتوانند با نسخه های نئولیبرالیستی که نهاد های امپریالیستی به اقصا نقاط جهان تجویز می کنند بحران های خود را منتقل کنند از همین روش استفاده می کنند و در هر جا که با مقاومت روبرو شوند با لشکرکشی و نظامی گری برخورد می کنند. این هجوم وحشیانه ی سرمایه داری جهانی جز با وحدت جهانی زحمتکشان قابل مهار نیست. پس بکوشیم تا با کشف نیروی طبقاتی خود در ایران و جهان با این هجوم چند لایه سرمایه داری و نمایندگان سیاسی آن ها برخوردی شایسته و بایسته داشته باشیم. تلاش برای ایجاد تشکل های صنفی و نیز پیگیری مبارزات کارگری در ایران و جهان و حمایت از این مبارزات از اولین گام های این روندِ ضروری ست. ما به عنوان طبقه کارگر ایران گرفتاری های بسیاری داریم که ناگزیر از برنامه ریزی برای رفع این گرفتاری ها هستیم.
باید تلاش کنیم که برنامه ی اصلاح قانون کار و تامین اجتماعی از دستور کار حکومت حذف شود و نیز مدیریت سازمان تامین اجتماعی به منتخبان واقعی حقوق بگیرانی واگذار شود که پس انداز سالیان کار خود را به این سازمان سپرده اند.
باید مجلس و دولت را با تلاش خود وادار سازیم تا همه ی نیروی کار را مشمول قانون کنند از جمله کارگران کارگاه های زیر ۱۰ نفر را که از شمول قانون کار معاف شده اند، و نیز بکوشیم تا طرح استاد شاگردی از برنامه ی دولت برای همیشه حذف شود.
باید تلاش کنیم که پدیده ای به نام حقوق و دستمزدهای معوقه در همه ی بخش های اقتصاد اعم از بخش خصوصی و غیرخصوصی برای همیشه به تاریخ سپرده شود و بکوشیم نمایندگان واقعی مان در تعیین حداقل دستمزد بر اساس رفع نیاز یک خانواده ۴ نفری، مشارکت داشته باشند.
تلاش کنیم تا چرخ بیکار سازی از حرکت باز ماند و اخراج کارگران به بهانه های واهی پایان پذیرد. بکوشیم بساط نظامیان وعناصر امنیتی را از واحد های تولیدی و کارگاه ها برچینند و تشکل های کارگری و مبارزه ی طبقاتی کارگران، از جمله حق اعتصاب را به رسمیت بشناسانیم.
تلاش ما می تواند، تشکیل سندیکاها، اتحادیه ها و هرگونه تشکل کارگری و تعطیلی روز جهانی کارگر به عنوان روز مبارزه ی کارگران علیه نظم سرمایه داری را تبدیل به قانون کند.
برای تثبیت دستمزد برابر در مقابل کار برابر و رفع هر گونه تبعیض در محیط کار اعم از تبعیض جنسیتی ، تابعیتی ، قومی ، عقیدتی و…عمل متحد کارگران الزامی ست بنابراین از اتحاد دریغ نورزیم.
جلوگیری از کار کودکان زیر ۱۸ سال و فراهم کردن زمینه ی تحصیل و درمان رایگان برای تمام کودکان و جوانان می تواند و باید در خواست های عمومی ما منعکس شود.
تلاش برای دریافت ابزار و ادوات ضروری برای کار ایمن و حمایت از جان کارگران در برابر سود کارفرمایان را باید جزیی از فعالیت کارگران فعال هر واحد اقتصادی قرار گیرد.
بدون خواست جدی ما کارگران، واگذاری اموال عمومی به بخش خصوصی و غارت سازمان تامین اجتماعی توسط صاحبان قدرت متوقف نخواهد شد پس در این راه کوشا تر باشیم.
برای ایجاد و برقراری وحدت طبقاتی، صرف نظر از همه ی تفاوت ها تلاش نماییم و باور کنیم که یک طبقه ایم، همانطور که سرمایه داران همواره صرف نظر از تفاوت هایشان به عمل متحد مبادرت می ورزند.
پاینده باد وحدت کارگران جهان علیه سرمایه داری و عقب ماندگی
