باربارا لوخبیلر – برگردان: انور میرستاری
…علیرغم اولین نشانه های گشایش و اصلاحات، تعدادی از محدودیت های رسانه ای و وضعیت حقوق بشر در ایران نگران کننده باقی مانده است. به همین دلیل می خواهم از شما درخواست کنم تا در گفتگو های آینده خودتان با تهران از وضعیت حقوق بشر در ایران هم صحبت کنید. و مایلم به ویژه از شما بخواهم که در اثنای گفتگوها در مورد تعدادی از موارد خاص حرف به میان آورید. امروزه تجربه به ما آموخته است که شاید روزنه امیدی برای تغییر شرایط آنان ممکن شود…
سرکار خانم کاترین اشتون، مقام بلندپایه امور خارجه اتحادیه و معاون کمیسیون اروپا،
سرکار خانم هلگا اشمید، نماینده صاحب اختیار اروپایی در امور سیاست گذاری خارجه،
بروکسل، ۴ مارس ۲۰۱۴
پیش از هر چیز، اجازه دهید تا به روشنی و به صراحت بگویم، برای شما که در پایان این هفته قصد دیدار از ایران را دارید، سفر خوشی آرزو می کنم. ایران با پذیرش قرارداد موقت در برنامه هسته ای کنونی خود، نه تنها در پرونده هسته ای بلکه به طور عمومی، در بهبود روابط، یک گام مهم به پیش برداشته است. آن چه که به نتیجه نهایی امروز رسیده است، موفقیت مهمی ناشی از مذاکرات و میانجیگری ( از جمله ) دیپلماسی اروپایی است. اکنون بیش از هر زمان دیگری، حفظ و ادامه مذاکرات به شیوه ای صادقانه و علنی از اهمیت برخوردار است و از گام های نخستین به شمار می آید.
به هر حال، صادقانه و روراست باید گفت که مذاکرات از راه طبیعی خود خلاء حقوق بشری را نتوانسته است پر کند. مذاکرات تجاری با چین یا کلمبیا به همان اندازه بحث های ژئو استراتژیک با عربستان سعودی و اسرائیل بی نتیجه بوده است. در باره ایران هم وضع بر این منوال است. در واقع، آنچنان که از اوضاع در روزهای اخیر بر می آید،
علیرغم اولین نشانه های گشایش و اصلاحات، تعدادی از محدودیت های رسانه ای و وضعیت حقوق بشر در ایران نگران کننده باقی مانده است. به همین دلیل می خواهم از شما درخواست کنم تا در گفتگو های آینده خودتان با تهران از وضعیت حقوق بشر در ایران هم صحبت کنید. و مایلم به ویژه از شما بخواهم که در اثنای گفتگوها در مورد تعدادی از موارد خاص حرف به میان آورید. امروزه تجربه به ما آموخته است که شاید روزنه امیدی برای تغییر شرایط آنان ممکن شود.
در این میان، من عمیقا از وضعیت رضا شهابی ، محمد رضا پورشجری، صالح کهندل، امان الله مستقیم، محمد بنازاده امیرخیزی و سید محمد حسین کاظمینی بروجردی نگران هستم. تمامی زندانیان سیاسی نیاز فوری به مراقبت های پزشکی دارند و تنها به طور موقت و سرسری برای درمان پزشکی برده می شوند.
رضا شهابی، فعال صنفی ایرانی، در زندان اوین تهران نگهداری می شود و در حال گذراندن محکومیت شش سال زندان می باشد که در آوریل۲۰۱۲ به جرم ” تجمع و تبانی علیه امنیت ملی” و ” تبلیغ علیه نظام” محکوم شده است. پزشکان بیمارستان به این نتیجه رسیده اند که در وضعیت فعلی، رضا شهابی باید در خارج از زندان مداوا شود و هشدار داده اند که بدون مراقبت و درمان، ممکن است سمت چپ بدن او فلج شود.
محمد رضا پورشجری، وبلاگ نویس ۵۳ ساله، به دلیل مشکلات مختلف پزشکی دستبند به دست به بیمارستان برده شد، اما هرگز به طور مناسب درمان نشد. او را اخیرا به عنوان آزار و شکنجه، در زندان مرکز تادیبی کرج نگهداری می کنند و وضعیت سلامتی او وخیم گزارش شده است. مضافا بر این که توسط کارکنان زندان با وی بدرفتاری می شود.
امان الله مستقیم، محمد بنازاده امیرخیزی و صالح کهندل نیز در یک وضعیت مشابهی می باشند، اما این بار در زندان رجایی شهر هستند. بنا به اطلاعاتی که من در دسترس دارم، با وجود شرایط خیلی خطرناک وضعیت جسمانی، آنها نمی توانند از امکانات لازم و درست برای درمان خود برخوردار شوند. به نظر می رسد که تا امروز به زندانیان بیمار اجازه معاینات ویژه در مراکز پزشکی خارج از زندان و تجویز داروی پزشکان داده نمی شود.
حسین کاظمینی بروجردی، در ۸ اکتبر ۲۰۰۶، در خانه اش در تهران و در مقابل چشمان ۳۰۰ نفر از پیروان خودش در طی یک حمله وحشیانه نیروهای امنیتی بازداشت شد. بنا به گزارش هایی، او به شدت بیمار است، اما او را از دریافت مراقبت های پزشکی و دارو و درمان مورد نیاز ممنوع کرده اند. علاوه بر این ها، از شکنجه او و از بدرفتاری ها با او نیز گزارش هایی وجود دارد.
از شما بسیار سپاسگزار خواهم بود اگر بتوانید از فرصت پیش آمده از این مذاکرات استفاده کرده و به نفع این مردان زندانی که همه آنان زندانیان سیاسی هستند و تنها به جرم دفاع مسالمت آمیز از حق خود برای آزادی بیان در ایران بازداشت شده اند، صحبت کنید.
با سپاس از شما
باربارا لوخبیلر
عضو پارلمان اروپا
رئیس کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا
