هادی میتروی
این قلم تا امروز به امری بجز امور کارگران ملل ساکن ایران نپرداخته است. این اجتناب از سیاه کردن کاغذ تنها به این خاطر بوده است که این قلم از آشنائی کافی با مسائل کشورهائی «خارج» از فلات پهناور ایران بی بهره بود! خوشبختانه چند صباحی ست که برخی رفقا و حتی تشکل های سیاسی طرفدار سوسیالیسم؛ که ظاهرا مسائل و ابتلائات جامعهء ایران برایشان سهل و حلّ شده است؛ رو بسوی افغانستان و عراق و تونس و لیبی و مصر و سوریّه کرده اند و ضمن تحلیل شرایط کشورهای همسایهء ایران، دخالت مثبت در امور این کشورها و حتی تظاهرات نموده اند.
این موهبت، عنایت این دسته از رفقای وطنی به امور جهانی که از جهان وطن بودن این عزیزان بُروز می نماید، علم ِصاحب این قلم را نیز بالا و بالا بُرد تا جائی که ظرف دانش من لبریز شود و برغم اینکه برخی از دانشمندان را خوش نخواهد آمد، این چند خطّ را برای صاحبان معرفت و علاقمندان سرنوشت ملل ساکن سوریّه بروی کاغذ آورم. نتیجهء بحث و بررسی افراد و تشکل های جهان وطن ایران بر سر سوریّه همانا انتشار مقالات و تظاهرات و نهایتا تمرکز این همه، در شعار «نه به اسد، نه به جنگ»، برای حلّ مشکلات امروز مردم سورِیّه است. از آنجائی که این «نسخه» کپی برداری ناشیانه ای از شعار کلکتیو ضدّ جنگ ایرانیان در فرانسه ست؛ از نظر من نه تنها کمکی به مردم تحت ستم سوریّه نخواهد کرد بلکه با ساده سازی کودکانه به تداوم این جنگ کثیف در سوریّه یاری خواهد رساند، این چند نکته برآمده از تجربهء این کلکتیو در فرانسه، برای ارتقاء حرکت های آینده در همبستگی با ملل ساکن سوریّه را، بناچار بتحریر در می آورم.
یکم: مرزهای کشور سوریّه بشکلی باسمه ای و بعد از سرنگونی امپراتوری عثمانی بوسیلهء استعمار جهانی ترسیم گردیده اند.
دویم: بر خلاف کشوری همچون ایران ملل ساکن سوریّه از یک سابقهء همزیستی مسالمت آمیز چند هزار ساله برخوردار نیستند و ایجاد این کشور نیز نه با رای و ارادهء این ملل که، با خواست سرمایه های جهانی صورت پذیرفته است.
سیم: بر بستر جبر تاریخ، این ملل همزیستی مسالمت آمیز را در طول تاریخ تجربه نکرده اند و زیستشان در کنار یکدیگر نه بر مبنای مساوات حقوق شهروندی که در هر دوره ای با ستم ملّی از طرف قدرت حاکم و به عبارتی «ملّت برتر» همراه بوده است.
چهارم: شرایط فرهنگی – اجتماعی سوریّه؛ بجز حاکمیّت سرمایه؛ با ایران هیچ قرابتی ندارد. از این رو هر گونه کپی برداری از دستاوردهای ایرانیان بر ضدّ جنگ و جمهوری اسلامی، در سوریّه راه بجائی نخواهد برد. درک ما برای صلح پایدار در ایران اتحاد داوطلبانه ملل ساکن ایران بر مبنای دموکراسی مستقیم و درک من برای صلح پایدار در سوریّه پذیرش حقّ تعیین سرنوشت و جدائی این ملل و حق آنها در ایجاد دولت مستقل می باشد.
تجربهء ما در دوران تهاجم دبلیو جونیور به سمت ایران، در شرایط مشخص آنروز، ما را به شعار «نه به جمهوری اسلامی – نه به جنگ امپریالیستی – زنده باد حاکمیّت توده ها» رهنمون ساخت. شعاری که این کلکتیو در فرانسه با اهرم نمودن آن قادر شد بیش از هفتاد تشکل مدافع صلح و بر ضدّ جنگ فرانسوی (از جمله «جنبش صلح» و «عمل بر ضدّ جنگ») را گرد هم آورد و حتی در یک راهپیمائی در اعتراض به سفر دبلیو جونیور به فرانسه، پنج تا ده هزار نفر را به میدان آورد! شایسته است در همین جا یادآوری کنم که زنده یادان مریم یوسفی و آذر درخشان در اوج نبرد با بیماری، از فعالیّن این کلکتیو و سازمان دهان این کارزار بودند.
متاسفانه می بینیم که برغم عدم شباهت رابطهء ملل ساکن ایران و ملل ساکن سوریّه، حتی این شعار نیز از طرف این رفقا درست ترجمه نشده است و شعار رفقای ما در مورد سوریّه، متاسفانه بسیار «تنزّل» یافته است. حداقل این رفقا اگر شعار کلکتیو ما در بارهء خطر حمله به ایران را درست کپی برداری کرده بودند، وضع بهتر از این می شد چه، ترجمان شعار ما در بارهء امروز سوریّه؛ پس از کپی برداری؛ به صورت «نه به جنگ امپریالیستی – نه به حاکمیّت سرمایه داری بعثی – پیش بسوی حاکمیّت توده ها» متبلور می شد.
رفقا تاریخ دار تجربه برای درس آموزی در ساختمان بهین آینده است. انتقاد از خود نخستین گام در راه درسگیری از گذشته برای برداشتن گام های سنجیدهء در آینده است. تقلیل لزوم سرنگونی نظام سرمایه داری بعثی در سوریّه، بدست توده های آگاه و سازمان یافتهء ملل ساکن سوریّه، نه تنها با شعار «نه به اسد – نه به جنگ» بیان نمی گردد بلکه اصل حاکمیّت توده ها در سراسر سوریّه نیز به فراموشی سپرده می شود.
ضمن تائید همبستگی با کارگران ملل ساکن سوریّه، در انتخاب شعارها در آینده، دقیقتر باشیم.
پس از تحریر:
۱- این دسته از رفقا شایسته است توجه بفرمایند که همین دیروز و پس از فروکش کردن هیجانات جنگی در کشورهای امپریالیستی، فرمانده «ارتش آزادیبخش» سوریّه در یک مصاحبهء تلویزیونی، پیش شرط توقف جنگ داخلی را برکناری «اسد» اعلام کرده است!
هادی میتروی، بیست و پنجم شهریورماه ۱۳۹۲
