الهه جعفری
به راستی جایگاه زن در یک نظام اسلامی فاشیستی بنام جمهوری اسلام چگونه است؟ آیا زنان در این نظام اساسا از ارزشها و حرمت انسانی برخوردارهستند؟
زن جوانی که بخاطر حفظ حرمت انسانی خود با حکم دادگاه بدوی و تایید دیوان عالی کشور به اعدام محکوم می شود، و یا زن متاهلی یکه فقط به دلیل رابطه خارج از ازدواج محکوم به سنگسار و مجازات مرگ می شود، هزاران دختر و زنان جوانی که در طول سال فقط بدلیل نوع لباسشان و بیرون بودن مویی سرشان و نوع آرایششان در خیابانها و معابر و اماکن عمومی مورد ضرب و شتم و جریمه و بازداشت و شلاق قرار می گیرند همه وهمه نشان بی ارزشی زن در جوامعی است که تحت حاکمیت حکومت های اسلامی اداره می می شود و جمهوری اسلامی در ایرانی از جمله ظالم ترین و از کثیف ترین آنهاست.
زیرا جمهوری اسلامی برای اولین بار در سال ۱۳۷۵ با پیوستن به کنوانسیون رفع تبعیض و شکنجه علیه زنان، این تصور را در ذهن همگان ایجاد کرد که نابرابری میان زن و مرد در ایران وجود نخواهد داشت. اما با این حال و با تمام بحث های که در این مورد وجود داشته است، ولی متاسفانه زنان در ایران نه تنها درمورد بدست آوردن حق و حقوقشان به نتیجه دلخواه خود دست نیافته اند،بلکه در لا به لای ایدئولوژی های اسلامی و روحانیون حاکم بر ایران محکوم گشته وزنان هرگز اجازه نداشتند درذهن کژاندیششان نقش واقعی و تاریخی خود را ایفا بکنند و در عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و هنری خلاقیت های خود را نشان دهند.اما خوشبختانه علیرغم این همه تحمیل تبعیض و نابرابری به زنان از سوی جمهوری اسلامی، در جامعه امروزی و پرتحول ایران زنان نقش بسیار مهمی و کلیدی در مبارزه علیه قوانین ضد زن جمهوری اسلامی داشته اند و به عناوین مختلف در مقابل سنت ها و افکار و فرهنگ و تحمیل شئونات اسلامی ایستادگی کرده اند.این سرکوب ها و عملا قانونی کردن آپارتاید جنسی و تفکیک جنسیتی در مدارس و دانشگاهها و محل کار و اماکن عمومی همه و همه نشان دهنده این است که جمهوری اسلامی نه تنها نخواسته با الحاق به این کنوانسیون از تبعیض علیه زنان بکاهد بلکه دائما در تلاش بوده تا با اتکا به قوانین الاهی و آپارتاید جنسی نقش کلیدی زنان را در عرصه ها ای علمی و اجتماعی انکار کند.
آنانی که به عنوان حقوقدان و اسلام شناس در دیوان عالی قضائی و شورای نگهبان و دیگر ارگان های رژیم براریکه قدرت تکیه زده اند اکثرا کسانی هستند که کمترین حقی برای مردم قائل نیستند و اسلامشان را تنها بوسیله ای برای داشتن ریش و بدست گرفتن تسبیح و سیغه و مناجات و دزدی و پر کردن جیب های گشادشان از دسترنج مردم ایران تبدیل کرده اند. در واقع عضویت جمهوری اسلامی در کنوانسیون رفع تبعیض کوچکترین مشروعیتی ندارد و اگر معیارهای حقوقی خاصی بر این کنوانسیون حاکم بود می بایست جمهوری اسلامی را بجرم زن ستیزی از عضویت در آن اخراج می کردند.
رهبران جمهوری اسلامی بر موجی از نفرت و بیزاری مردم از اسلامشان و از حکومتشان و از قوانین قرون وسطائی نشسته اند
الهه جعفری
