رضا مقصدی
در روشنایی های این باران
با یادِ تو در دور دستان ِ دلم ، شعری ست
همرنگ ِ شادی های کُردستان.
همرنگ ِ آبی های دریایی که با خورشید می خوانَد –
زیبایی ِ لبریز ِ بودن را
بر آرزومندان ِ شور انگیز.
خاموشی ِ چشم ِ ترا باور نخواهد کرد
باغی که دستان ِ تو پرورده ست.
باغی که پیغام ِ سپیدش را
تا دودمان ِ سربلند ِ برگ ِ ما بُرده ست.
هَنگام ِهَنگامه
رنگین تر از هر چامه ای ، شعر ِ تو با ما بود.
در روزگار ِ رویش ِ رویای خوش آهنگ –
وقتی که از آرامش ِ آبی ، سخن گفتیم
در جان ِ ما پرواز ِ آواز ِ تو زیبا بود.
یک بارهم در شاد ی ِ آوای آن سرمست
– آن “بامدادِ ” باغ ِِ آیینه –
عشق ِ تو پیدا بود.
دل را چه کس زیبا تر از” بی کس” ، سرودی کرد ؟
این چاک چاک ِ خفته در خون را
درغربتی، غمگین وُ جانفرسا
شادابی ِ موسیقی ِ خوشرنگ ِ رودی کرد ؟
بگذار آواز ترا بر آب بنویسیم
تا همچنان ، بر آرزومندان ِ باران ، گُل بیفشانَد.
بی تابی ِ جان ِفروزان ِ ترا بگذار !
برسینه ی مهتاب بنویسیم .
یکشنبه ۲۰ مرداد ۹۲
با یاد شاعر کُردستان، شیر کو بی کس
