اول ماه مه، روز همبستگی جهانی کارگران، فرا میرسد. در سالی که گذشت، کارگران و زحمتکشان در گوشه و کنار جهان بیش از هر زمانی با بحران های جنون آمیز نظام سرمایه داری جهانی و سلطۀ سرمایۀ مالی، دست به گریبان و در معرض موج های گستردۀ اخراج و بیکاری، از دست دادن حقوق و خدمات اجتماعی و کاهش سطح زندگی بودند. اما مقاومت آنان در برابر یورش های هلاکت بارِ جهان سرمایه، در عین حال توانست زنجیرۀ انسانی عظیمی از همبستگی بین المللی به وجود آورد و اشکال و شیوه های نوینی از ایستادگی و نافرمانی مدنی را در سراسر جهان به نمایش بگذارد.
در ایران نیز اردیبهشت کارگران، یادآور زمستان سخت دیگری است که در سال پیش سپری کردند. زمستانی که در آن محسن احمدیان، منصور زارعی، مصطفی علیزاده و حسن وکیلی براثر اخراج از کار یا بیکاری و فقر شدید، دست به خودکشی زدند و به قافلۀ کارگرانی پیوستند که هرسال به دلیل نبود استانداردهای ایمنی در محیط کار، جان خود را از دست می دهند. آمارهای رسمی خبر می دهند که سالانه نزدیک به 1300 کارگر در سوانح کار در ایران، جان می بازند.
سال گذشته افزون بر مصائب همیشگی که دامنگیر زندگی کارگران ایران در این سال های سنگین حاکمیت جمهوری اسلامی بوده است، با تداوم سیاست های تشنج آفرین خارجی رژیم، سایۀ شوم تحریم های گستردۀ اقتصادی و موج تعطیلی های موقت و دائم واحدهای تولیدی و بیکاری های فزاینده در پی آن، زندگی تیرۀ زحمتکشان را تیره تر کرد. کاهش و حذف قردادهای جمعی و رواج روزافزون قردادهای موقتِ یک ماهه، سه ماهه، پیمانکاری و قردادهای سفید امضاء، اکنون بیش از 80 در صد کارگران ایران را زیر پوشش خود در آورده است، بی آنکه از هیچگونه امنیت شغلی و حرفه ای برخوردار باشند. هراس از بیکاری و پی آمدهای آن، تودۀ زحمتکشان، به ویژه زنان، را بیش از پیش در برابر تعرضِ کارفرمایان آسیب پذیر کرده است. کودکان و کارگران مهاجر که اغلب در پیمانکاری های سیاه و زیرزمینی استثمار می شوند از ابتدائی ترین حقوق انسانی محرومند.
سیاست های اقتصادی ضد مردمی رژیم جمهوری اسلامی در سال گذشته، با اجرای برنامۀ هدفمندسازی یارانه ها به اوج خود رسید و گرانی و تورم سرسام آوری را به زندگی مردم و بر معیشت دشوار زحمتکشان تحمیل کرد، چندانکه امروز نه تنها شمار محرومانی را که زیر خط فقر زندگی میکنند به صورت فاحشی افزایش داده است، بلکه آندسته از کارگران و مزدبگیرانی را که تنها درآمدشان دستمزد پایه است، به خط بقا (خط مرگ) رانده است.
طرح 26 ماده ای اصلاحیۀ قانون کار نیز، چهرۀ ریاکار و ضد کارگری استبداد مذهبی را در تضییق حقوق اساسی کارگران بیش از پیش برملا کرده است. در صورت تصویبِ این طرح بخش مهمی از حقوق تاکنون به رسمیت شناخته شدۀ کارگران ایران در قانون کار، پایمال خواهد شد: ازین پس دیون کارگری بازپرداخت نخواهد شد؛ کمیته های انضباطی، به جای مراجع قضائی، وظیفۀ اخراج کارگران را برعهده خواهند گرفت؛ دریافتی کارگران به هنگام اخراج، که تا کنون برمبنای سابقۀ کار محاسبه می شد از میان خواهد رفت و سایر مزایای ویژۀ کارگران نیز کاهش خواهد یافت.
با آنکه کارگران میهنمان، زیر فشار اختناق، از حق مسلم تشکیل سندیکاهای آزاد و فعالیت های گروهی و حتی اجتماع آزاد برای بزرگداشت اول ماه مه نیز محرومند، طی سال گذشته، مقاومت و مبارزات آنان، هرچند به صورت پراکنده، در اشکال گوناگونِ اعتصاب، راهپیمائی، تجمع و شکایت، از جمله در واحدها و کارخانه های صنایع مخابرات شیراز، کشت و صنعت کارون (هفت تپه)، قند و تصفیه و شکر اهواز، فولاد میبد، نساجی مازندران، لوکوموتیو رانان خطوط راه آهن شمال شرق و تهران-مشهد، کارگران خط ٣ مترو تهران، کارخانجات صنایع فلزی تهران، مجتمع پتروشیمی ماهشهر، کارخاه های لولۀ نورد ساوه، جریان داشته است.
در چنین موقعیت و دورنمائی است که مبارزه و ایستادگی کارگران در گوشه و کنار ایران در هفته ها و ماه های آینده رقم خواهد خورد. برای آزادی کارگران و فعالان سندیکائی که هنوز در زندانند از پای ننشینیم.
همبستگی با اعتراض و مقاومت کارگران و زحمتکشان ایران و رساتر کردن صدای حق طلبانۀ آنان در به دست آوردن حقوق و آزادی های بنیادین، در برپا کردن تشکل ها و سندیکاهای مستقل کارگری و دفاع از مطالبات اجتماعی و صنفی آنان، وظیفۀ همۀ آزادی خواهان و عدالت طلبان است.
با شرکت در راه پیمائی و تظاهرات بزرگداشت اول ماه مه، به این همبستگی بپیوندیم.
خجسته باد اول ماه مه
همآهنگی ایرانیان برای اول ماه مه – پاریس
زمان و مکان تجمع : ساعت ٢ بعد ازظهر
میدان Denfert-Rochereau ( پاریس ١۴)
ابتدای Ave. Denfert-rochereau
