کارگران ایران در شرایطی اول ماه مه را برگزار می کنند که بار فشار های چند جانبه و کمر شکن سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را بر دوش می کشند. هنوز بعد از سی و اندی سال حاکمیت رژیم دیکتاتوری مذهبی، روز اول ماه مه بصورت رسمی و قانونی در ایران تعطیل نیست و کارگران نمی توانند آزادانه مراسم دلخواه خود را بر پا دارند. آنان هنوز از آزادی تجمع، تحصن و تظاهرات برخوردار نیستند و تحت حاکمیت رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی نه تنها از حق داشتن تشکل مستقل محرومند بلکه همواره رهبران و فعالین مبارزات کارگری روانه زندان شده و به شلاق و شکنجه کشیده می شوند و بسیاری از آنان هم اکنون در بند اند و در مقابل, ارگان های زرد و رژیم ساخته شورای اسلامی کار و خانه کارگر که خود نقش سرکوبگران مبارزات مستقل کارگران را ایفا می کنند، همچنان میدان داری میکنند و مبارزات کارگران را به انحراف می کشانند. جالب این که مثلن خانه کارگر در تلاش است تا با کسب مجوز از وزارت ارشاد، تجمع و یا راه پیمایی اول ماه مه در تهران را در بیابان های پرت و دور افتاده در اطراف بهشت زهرا برگزار کند ( به نقل از خبرگزاری ایلنا ) تا صدای اعتراض و طنین خواست های کارگران انعکاس نیافته و بگوش دیگر زحمتکشان نرسد و موجب همدلی و همراهی نگردد.
تحمیل و سرشکن کردن بار بحران جهانی سرمایه داری از طریق اعمال سیاست های دیکته شده از طرف بانک جهانی و صندوق بین المللی پول در رابطه با حذف سوبسید ها بر دوش کارگران و زحمتکشان، تجاوز بی وقفه بر سطح معیشت و زندگی، گرسنگی و تهیدستی خانواده های آنان را به نیستی کشانده است . بعلاوه فشار های تصاعدی بر خاسته از تحریم ها و سقوط ارزش پول داخلی و گرانی سرسام آور، گسترش موج بیکاری، فعال مایشایی شرکت های پیمانی، قرارداد های موقت و سفید امضاء، عدم پرداخت دستمزدها برای ماه های طولانی، ورشکستگی بیش از پنجاه در صد واحد های تولیدی و خدماتی، موجودیت کارگران را تهدید میکند و مسئله مرگ و زندگی را در مقابل آنان نهاده است که اخراج دسته جمعی بیش از ۶۵۰ نفر از کارگران شهاب خود رو، فولاد غرب و نوید منگنز اصفهان که در هفته های اخیر رخ داده است و به گفته محجوب، مسئول خانه کارگر، در سال ۹۰ بیش از صد هزار کارگر از هزار واحد تولیدی اخراج شدند، همه از نمونه های آن هستند.
تحمیل شرایطی که شرح آن رفت بر کارگران و توده های مردم، همراه با تخصیص ملیاردها دلار بمنظور گسترش میلیتاریسم و برتری طلبی منطقه ای، ادامه برنامه هسته ای غنی سازی اورانیوم، گسترش روز افزون واردات و تجارت دلالی به قیمت نابودی تولیدات داخلی و پایمال کردن حقوق اساسی و ابتدایی انسانی ( حقوق بشر) و سیاست ارتجاعی برخورد با کارگران افغانی از جمله سیاست هایی است که رژیم حمهوری اسلامی طی بیش از سی سال با دیکتاتوری سیاه و خونین اعمال کرده و می کند، این همه راهی جزرهایی رادیکال و اساسی از این شرایط و اوضاع برای کارگران و زحمتکشان در راستای دستیابی به دموکراسی مستقیم و عدالت اجتماعی و بدست گیری سرنوشت خود باقی نگذاشته است.
زنده باد اول ماه مه روز جهانی همبستگی مبارزاتی کارگران !
سرنگون با رژیم جمهوری اسلامی !
کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران – وین
بیست و هفتم ماه آپریل ۲۰۱۲
