حسن طالبی
نوزدهمین اجلاس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد از تاریخ ۲۷ فوریه در شهر ژنو سوئیس آغاز شده و تا ۲۳ مارس ادامه خواهد یافت. نماینده گان کشور های مختلف، سازمانهای بین المللی و ان جی او ها نتیجه فعالیت های خود را در قالب گزارش های حقوق بشری ارائه میکنند. در این میان فعالین حقوق بشری و سازمانهای ایرانی نیز حضور داشته و گزارش های خود را از وضعیت حقوق بشر ایران ارائه میکنند. مشاهدات من از حاشیه های نوزدهمین اجلاس حقوق بشر سازمان ملل که پرونده ایران مطرح شد.
۱-به غیر از یکی از خواهران شرکت کننده در اجلاس حقوق بشر از طرف جمهوری اسلامی بقیه همه بدحجابند.
۲-همه جورش را دیدیم ولی اینکه یک هنرمند مثل داوود رشیدی شال و کلاه کنه بیاد ژنو تا به جهانیان اعلام کنه که کشور ما گل و بلبله و حکومت ما مدافع حقوق بشر هست مایه تعجب خیلیها شده! همین چند دقیقه پیش صحبتهاش تموم شد. انگار نه انگار که جامعه هنری ایران تحت چه فشارهایی هستند
۳-این جواد اردشیر لاریجانی نشون داد که از احمدی نژاد دیوانه تر هم در دنیا وجود دارد.جلسه شورای حقوق بشر سازمان ملل را با نشستهای انصار حزب الله اشتباه گرفته. چیزی نمونده بود که هیئت ایرانی به سرپرستی آقا جواد شروع به سینه زنی کنند.
۴-فکر کنم تعداد عکاس و خبرنگارایی که مشغول جواد لاریجانی در اجلاس حقوق بشر هستند و بدتر از اون تعداد مامورای حفاظتی ایرانی و خارجی برای او به اندازه همه دیگران هستند.آدم بیش از همه یاد صحنه ای می افته که یک جانور وحشی راهش را گم کرده و وارد یک محیط آرام میشه و شهرو بهم میریزه و سوژه مورد علاقه برای همه مخصوصا اصحاب رسانه میشه.
۵-جواد وقتی شروع کرد صحبت کنه،خدا وکیلی اولش احساس کردم توی محفل عزاداری و از این چیزام،دنبال آخوند می گشتم ببینم که کدوم حجه الاسلام روی منبر داره برای ملت صحبت می کنه.یه باره به خودم اومدم دیدم صحن سازمان ملل هست،اونور هم تریبون دست ملا جواد لاریجانی هست. داره به شیاطین لعنت میفرسته و دور بریاش میگن بیشباد.
۶-نکته قابل توجه دیگری که هست هراس مامورین جمهوری اسلامی از شرکت در بحثها و پاسخگویی به سوالات است.تا تصمیم می گیری یک سوال بپرسی،بدون اینکه حاضر باشند جواب بدن با یک بهانه فرار می کنند.
