سیمین دانشور نخستین زنی ست که داستان نویسی را در دوران بازیافت پس ازشهریور سال ۱۳۲۰ در ایران، به شکل جدی آغاز کرد و ادامه داد و به این شکل نسلی از زنان پس از وی از او آموختند.
سیمین دانشور، زندگی را در سکوت و بی غوغا طی کرد. آرام و صبور از زندگی دفاع کرد و زبان پنهان زن شد.
در رابطه با درک سیمین دانشور از حقوق زن، محمود عنایت سردبیر نشریه «نگین» که در دوران جوانی سیمین منتشر می شد می نویسد؛
«شاید جالب‌ترین مساله در زندگی ادبی سیمین این است که قریب بیست سال با جلال زندگی کرده، اما هرگز تحت تاثیر او نبوده است».
سیمین دانشور در گفت و گو با ناصر حریری، گفته است: «ما هرچه می‌نوشتیم به هم نشان می‌دادیم، اما اصولا من نمی‌گذاشتم جلال دست توی کار من ببرد. به حد کافی از سبک جلال تقلید می‌کردند. من دیگر نمی‌خواستم مقلد جلال باشم».
سیمین دانشور، خوب زیست. از انسان دفاع کرد و نگاهش به زنان جهان با همه کم و کاستی، از جنس ۸ مارس بود.
هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران در تبعید
۸ مارس ۲۰۱۲
