بهمن احمدی امویی، روزنامه نگار منتقد دولت و نویسنده دو کتاب اقتصادی به نام های «اقتصاد سیاسی جمهوری اسلامی و «مردان جمهوری اسلامی چگونه تکنوکرات شدند»، پس از حوادث انتخابات جمهوری اسلامی بازداشت و از آن تاریخ تاکنون در اوین محبوس است. مهم ترین اتهامات وی مقالاتی بود که در نقد عملکرد اقتصادی دولت احمدی نژاد و فسادهای مالی برخی از نهادهای وابسته به دولت وی نوشته بود.
احمدی امویی در نامه ای که به تازگی از داخل زندان خطاب به نمایندگان مجلس ایران نوشته، آورده است: آینده قابل پیش بینی امروز را من و برخی از همکارانم در مقالات متعدد به تصویر کشیدیم. که البته نتیجه این اطلاع رسانی برای من دستگیری، زندان، شکنجه و تحمل بیش از ۹۰ روز حبس در سلول انفرادی و توهین و افترا و حکم غیر قانونی ۵ سال و چهار ماه زندان بود. آنچه را که من در مقالات متعدد خود نوشته بودم، همان است که امروز شما گاه به گاه به آن اشاره می کنید و قوه قضاییه نیز پرونده های زیادی را برای عاملان این فسادهای اقتصادی گشوده است، آنچه را شما و قوه قضاییه گاهی البته گاهی این روزها درباره دولت احمدی نژاد می گویید من و البته تعدادی دیگر از روزنامه نگاران و اقتصاددانان منتقد در چهار سال اول دولت احمدی نژاد و البته بعد از آن، در باره اش گفتیم و نوشتیم.
بهمن احمدی امویی ضمن ارائه خلاصه ای از مقالات انتقادی خود در این نامه، نوشته است: «آنچه که خلاصه اش را برایتان ردیف کردم، تنها چکیده ای از برخی از مقالات انتقادی من در روزنامه سرمایه، وب سایت شخصی ام و همین طور سایت خرداد نو است، مقالاتی که بازجوها با در دست داشتن پرینت شان روزهای طولانی مرا بازجویی کردند، به انفرادی انداختند و در آخر همان پرینت ها را به عنوان مصادیق اتهامی من به دادگاه فرستادند و بر اساس همان مقالات به پنج سال زندان محکوم شدم. حالا این روزها می خوانم و می شنوم که شما و بسیاری از مقامات کشور همان نکات را که من به خاطرش در زندان به سر می برم، بازگو می کنید. عجیب نیست آقایان نماینده؟»
متن کامل نامه بهمن احمدی امویی، روزنامه نگار زندانی بنقل از “کلمه” به شرح زیر است:
چه کسی چک سفید امضا به احمدی نژاد داد و چرا ؟
آقایان و خانم های نماینده مجلس
خیلی با خودم کلنجار رفتم که آیا شما در موقعیت و جایگاهی قرار دارید که بتوان شما را خطاب قرار داد و آیا بابت خطاب قرار دادن شما، اطرافیان، دوستان و همفکرانم مرا سرزنش نخواهند کرد؟
در ابتدا یادآور می شوم که من نزدیک به ۲۸ ماه گذشته را به خاطر فعالیت روزنامه نگاری و نوشتن مقالات انتقادی درباره عملکرد اقتصادی دولت احمدی نژاد و البته سردبیری وب سایت انتقادی خرداد نو در بند ۳۵۰ زندان اوین به سر برده ام.
هفته قبل نامه ای به همسرم ژیلا بنی یعقوب که او نیز روزنامه نگار است نوشتم که بعید می دانم خوانده باشید، آنجا به زندانی شدن شهروندان عادی معترض به خاطر شعار نویسی درباره مشکلات اقتصادی اشاره کردم. بد نیست شما هم بدانید که در چند روز گذشته دو پیر مرد را به اینجا آورده اند که من به جای مسوولان قضایی و امنیتی از بودن آنها در زندان خجالت می کشم. شاید لازم باشد شما هم در جریان دستگیری آنها قرار بگیرید.
شغل: نقاش ساختمان و راننده وانت. جرم: نوشتن چند شعار علیه مقامات کشور.
یکی از آنها را با لباس خواب از مقابل منزلش گرفته اند. از آنها پرسیدم چرا شعارنویسی کردید؟ یکی از آنها گفت: «در خانه نشسته بودم و تلویزیون تماشا می کردم که شنیدم گوینده اخبار اطلاعاتی درباره بیکاری و تورم داد و ادعا کرد که وضع کشو ر نسبت به قبل خیلی خوب است، پشت سرش احمدی نژاد ظاهر شد و جوری حرف می زد که انگار کسانی مثل من در بهشت به سر می بریم و خودمان خبر نداریم، این گونه بود که احساس کردم از خودم و از زندگی خودم خسته ام و تنها کاری که به ذهنم رسید این بود که بروم و چند جمله ای بر دیوار بنویسم که ایها الناس آیا کسی هم هست به حرفهای ما هم توجه کند؟ آیا اصلا ما وجود داریم؟»
و نتیجه اش این شد از آنجایی که حکومت مردمی جمهوری اسلامی در سر هر کوی و برزنی ماموران و نیروهای خود را پراکنده است آنها را دستگیر و روانه زندان کرده است.
با این مقدمه می خواستم بگویم شاید بد نباشد مسیری که با آمدن آقای احمدی نژاد که این روزها رییس دولت دهم است و شما از هم آواز شدن با او طی کرده اید و من نیز در جهتی دیگر به عنوان یک روزنامه نگار طی کرده و همانند بسیاری از مردم مورد هجوم گسترده و همه جانبه دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی و زندان و شکنجه قرار گرفته ام با هم مرور کنیم تا ببینیم هر یک چه کرده ایم، چه بوده ایم و اکنون در کجا ایستاده ایم:
– رئیس جمهور شدن محمود احمدی نژاد در سال ۸۴ با شروع سو استفاده های عظیم مالی در شهرداری تهران تحت مدیریت او زمینه سازی شد. فسادی که تنها ۳۲۵ میلیارد تومان آن برملا شد اما به صلاح دید مقامات ارشد نظام شاید برای روز مبادا بایگانی شد رقمی که با احتساب نرخ تورم ادعایی دولت امروز به بیش از یک هزار میلیارد تومان می رسد.
– تخطی دولت از قانون برنامه پنج ساله سوم و چهارم و ناچیز پنداشتن مجلس از همان ابتدا در عدم ارائه گزارش عملکرد دولت توسط شخص رئیس دولت. این گزارش بر اساس قانون باید در آذر ماه و تیر ماه هر سال درباره عملکرد دولت و در مقایسه با برنامه پنج ساله و میزان مطابقت آن با چشم انداز ۲۰ ساله به مجلس اراده شود که هرگز روی نداد.
-هزینه کردن بودجه عمرانی سال ۸۵ در شش ماه و تقاضای متمم بودجه برای نخستین مرتبه پس از حدود ده سال به اقدامی که نشان از شروع بی انضباطی گسترده و تخلفات مالی بسیار بزرگ آقای احمدی نژاد می داد.
– دستور به کاهش غیر منطقی، غیر اصولی و غیر کارشناسی نرخ بهره به رغم هشدارهای مکرر، اقدامی که قابل پیش بینی ترین نتیجه آن استفاده از منابع و نقدینگی نظام بانکی توسط نزدیکان و وابستگان به قدرت بود به طوری که امروز آن سه هزار میلیارد تومان دزدیده شده تنها یکی از قله های کوه یخ فسادی است که بنیان آن در آن زمان بنا نهاده شد.
– تغییرات شدید و پی در پی نظام بانکی برای کاهش قدرت تصمیم گیری و توان کارشناسی و افزایش وابستگی بانکها به لابی های سیاسی و دسته بندی گروه های ذی نفوذ.
– نابودی نظام برنامه ریزی و کارشناسی متمرکز کشور در سازمان برنامه و بودجه که قادر به ردیابی و رصد عملکرد مدیران اجرایی در همه زمینه ها بود. تعطیلی این نهاد و از بین بردن آن فکر و نظارت را باید یکی از برنامه ریزی شده ترین اقدامات دولت احمدی نژاد دانست که هدفی جز نابودی ساختار اقتصادی ،صنعتی و فکری کشور نداشته است.
-افزایش میزان مطالبات نظام بانکی کشور به رقمی چند برابر سال ۸۴ نتیجه این رفتار دولت خالی کردن خزانه پولی بانک ها به نفع گروه های صاحب قدرت و نفوذ بود که امروز وجود پرونده های متعدد فساد مالی در سازمان بازرسی کل کشور، دادستانی، قوه قضاییه و مرکز پژوهش های مجلس تنها بخش کوچکی از آن است که به بیرون درز کرده است.
– دستور مشخص دفتر احمدی نژاد (در دوره نخست ریاست جمهوری اش) در پرداخت وام ۴۰۰ میلیارد تومانی به یکی از افراد نزدیک به دولت. موردی که هنوز به آن نپرداخته اند و احتمالا آن را به عنوان ابزاری برای گرو کشی سیاسی در آینده نگاه داشته اند.
– دست کاری غیر قانونی تعرفه های کالاهای وارداتی که تنها در مورد تلفن همراه منجر به در آمدی بیش از ۷۲۵ میلیارد تومان برای عده ای از نزدیکان دولت شده که سال هاست پرونده آن در سازمان بازرسی کل کشور خاک می خورد.
– تغییر مداوم و پی در پی و غیر کارشناسی مدیران صنعتی و اقتصادی کشور که مقدمه چینی برای حمله مغول وار گروهی خاص که کمر همت به نابودی ایران بسته اند. از آنجایی که تصمیم سازی در ایران عمدتا توسط بدنه کارشناسی که در نهادهای مختلف و سازمانهای دولتی پراکنده اند صورت می گیرد، تلاش دولت احمدی نژاد بر نابودی این فرایند متمرکز شد. اقدامی که به مفهوم انهدام تعقل و تفکر در ایران است.
– عدم ارائه کوچکترین اطلاعاتی از چگونگی هزینه کردن در آمدهای نفتی که از زمان به قدرت رسیدن احمدی نژاد تاکنون بیش از ۵۰۰ میلیارد دلار بر آورد شده است. این بی اطلاعی مردم و حتی نمایندگان مجلس را می توان با وضعیت نامشخص و نامعلوم در آمدهای نفتی عراق در زمان اشغال آمریکایی ها مقایسه کرد.
– نابودی زیر ساختهای اقتصادی و موقعیت گردشگری کشور که می توانست کمک موثری به توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور باشد آن را می توان از آمار ورودی مسافر و گردشگر و کشورهای مبدا آنها به خوبی استنتاج کرد.
– از دست دادن بازارهای کشورهای حوزه تمدنی ایران در عراق، افغانستان و آسیای میانه.
– نابودی کشاورزی ایران از طریق واردات گسترده و فراوان محصولات کشاورزی.
– نابودی توان تولید ملی ایران، افزایش وابستگی به واردات و کاهش ضریب امنیت غذایی کشور.
-ایجاد فاسدترین دولت تاریخ ایران و پیوند زدن اقتصاد ایران با اقتصاد و فساد جهانی که نتیجه آن حاکمیت گروه های فراقانونی و مافیایی بر تمام امورات کشور شده است.
– افزایش وابستگی هر چه بیشتر اقتصاد و بودجه دولت به درآمدهای نفتی بر خلاف تمام قوانین و مقررات جاری کشور.
آقایان و خانم های نماینده مجلس
من به عنوان روزنامه نگار به کمک همکارانم و همراهی کارشناسان میهن پرست و لایق کشور در تمام سالها و از لحظه به قدرت رسیدن محمود احمدی نژاد بارها و بارها تمام این مواردی را که در بالا آورده شد و بسیاری موارد دیگر را ذکر کرده و اطلاع دادیم و آینده قابل پیش بینی امروز را که اکنون در آن قرار داریم به تصویر کشیدیم. که البته نتیجه این اطلاع رسانی برای من دستگیری، زندان، شکنجه و تحمل بیش از ۹۰ روز حبس در سلول انفرادی و توهین و افترا و حکم غیر قانونی ۵ سال و چهار ماه زندان بود. آنچه را که من در مقالات متعدد خود نوشته بودم، همان است که امروز شما گاه به گاه به آن اشاره می کنید و قوه قضاییه نیز پرونده های زیادی را برای عاملان این فسادهای اقتصادی گشوده است، آنچه را شما و قوه قضاییه گاهی البته گاهی این روزها درباره دولت احمدی نژاد می گویید من و البته تعدادی دیگر از روزنامه نگاران و اقتصاددانان منتقد در چهار سال اول دولت احمدی نژاد و بعد از آن، در باره اش گفتیم و نوشتیم.
آنچه که خلاصه اش را در بالا برایتان ردیف کردم، تنها چکیده ای از برخی از مقالات انتقادی من در روزنامه سرمایه، وب سایت شخصی ام و همین طور سایت خرداد نو است، مقالاتی که بازجوها با در دست داشتن پرینت شان روزهای طولانی مرا بازجویی کردند، به انفرادی انداختند و در آخر همان پرینت ها را به عنوان مصادیق اتهامی من به دادگاه فرستادند و بر اساس همان مقالات به پنج سال زندان محکوم شدم. حالا این روزها می خوانم و می شنوم که شما و بسیاری از مقامات کشور همان نکات را که من به خاطرش در زندان به سر می برم، بازگو می کنید. عجیب نیست آقایان نماینده؟
آقایان و خانم های نماینده مجلس
به خاطر دارید که برخی گفتند فهرست مجلس هفتم توسط امام زمان نوشته شده بود، از شما به عنوان بهترین مجلس کشور یاد شد و هنوز هم شما را بر سرشان حلوا حلوا می کنند آیا واقعا خودتان به این القاب و عناوین پر طمطراق باور دارید؟ آیا تا به حال تجربه نمایندگی چند سال گذشته را با خودتان مرور کرده اید؟ مسیری که شما با احمدی نژاد شروع کردید و موقعیتی که هم اکنون در آن قرار دارید را تنها می توان در این جمله خلاصه کرد، ابتدا با او به دوره سفره قدرت نشستید همراهی اش کردید.هر چه گفت و کرد برایش هورا کشیدید و حالا سعی می کنید که حساب تان را از او جدا کنید. نسبت امروزی شما و احمدی نژاد سایه ای کمرنگ و مینیاتور وار از نسبت ما در سالهای گذشته با وی است.
آیا فراموش کرده اید که احمدی نژاد را با چه سخنرانی های پرشوری حمایت می کردید؟ آیا فکر نمی کنید با این همراهی ها و حتی سکوتتان در تمام تخلفهای مالی، اداری و سو مدیریتهای او شریک و بابت همه آنها باید پاسخگو باشید؟
احتمالا اگر قدری حس مسوولیت در شما نسبت به همان صندلی هایی که بر آنها تکیه زده اید وجود داشته باشد هرگز خود را نخواهید بخشید. نمی دانم چه توجیهات شرعی و عقلی برای آن ناز و کرشمه های آن روز و ماه عسل شیرین تان و این قهر و کج خلقی های امروزی تان می تراشید؟ این چیزی است که به خود شما و خدایتان مربوط است. البته اگر به آن باور دارید.
اما شما به عنوان نمایندگان مجلس جدا از وجدان در برابر ملت و تاریخ نیز باید پاسخگو باشید. هر چند سرعت تحولات ایران و منطقه به حدی است که شاید درکش برای شما مشکل باشد. ولی کافی است چشم هایتان را باز کنید و چند قدم دورتر از خانه هایتان را ببینید. آیا رعشه بر اندامتان نمی افتد؟ کدامیک از شما حاضر و آماده برای پاسخگویی در روزی که همین نزدیکی است هستید؟ آن روز نزدیکتر از آن چیزی است که می پندارید. اگرخوب گوش بدهید صدایش را می شنوید. پیش درآمد این تحولات حتی به پشت درهای منزل تان هم رسیده است.
به راستی چه شد آن همه سینه چاک کردنتان برای گرانی، فساد، مبارزه با تبعیض، مدیران بسیجی، دولتمردان پاک، شجاع و مردمی؟ هیچ فکر کرده اید؟ و چه نقشی بر دیوار زده اید؟
به خوبی به یاد دارم در یکی از روزهای بازجویی و زندان انفردای را توسط کسی که خود را کارشناس و استاد دانشگاه در دولت کریمه احمدی نژاد می دانست گفتم: دور نیست که دوستان احمدی نژاد و شاید خودش را هم در همین سلول ها ببینیم. آن انسان فرهیخته نظام جمهوری اسلامی! خندید و آن را هم چون دیگر حرفها و گفته ها و نوشته های من ناشی از توهم، نادانی، حماقت و وابستگی دانست.
امروز احمدی نژاد میان زندان و ریاست جمهوری درمانده است بر سر دو راهی و راه سومی نیز در مقابل خود نمی بیند. شاید یکی از همین روزها ماموران حفاظتی اش او و یا یاران نزدیکش را به جای بردن به پاستور به زندان بیاورند. یقینا اگر از حال و روز او در این روزها بپرسید همچون همیشه به شما دروغ می گوید اما نگرانی را می توان در چشم های او خواند.
آقایان و خانم های نماینده مجلس
آیا زمان آن فرا نرسیده است که از خود بپرسید آن همه حمایتهای قانونی، غیرقانونی، امنیتی، اطلاعاتی و نظامی که هرگز هیچ دولتی پیش و پس از انقلاب از آن برخوردار نبوده به چه منظور و توسط چه کسانی به محمود احمدی نژاد اعطا شده است؟ و او در سایه این چک سفید امضا چه خدمتی باید ارائه می داد و بابت آن خدمات چه رقمی در آن نوشته است؟
این روزها شما، سراغ مردم خواهید رفت تا شاید دوباره بر آن صندلی های پر منفعت تکیه بزنید. برای مردمی که از آنها رای مطالبه خواهید کرد، چه جوابی دارید؟ مگر قرار نبود وضع آنها را بهتر کنید آنها را در موقعیت مدیریت جهانی قرار دهید، وعده ژاپن اسلامی را به این مردم دادید و …
آیا آنها را امروز در شرایطی به مراتب حقیر تر از گذشته قرار ندادید؟ شما در کجای این فاجعه قرار دارید؟ آیا فکر می کنید در آینده فرصتی برای بازنگری در رفتارتان خواهید داشت؟
بهمن احمدی امویی، بند ۳۵۰ اوین
آذر ماه ۱۳۹۰
