شکوه میرزادگی
چند سالی است که سازمان های حقوق بشر، و سازمان هایی چون گزارشگران بدون مرز، و سازمان های دیگری، ایرانِ زیر سلطه ی جمهوری اسلامی را بزرگترین زندان خبرنگاران و نویسندگان می دانند. در همین یکی دو سال گذشته نیز ایران اسلامی شده، در کنار کشور چین، همچنان جایگاه خود را به عنوان بزرگترین زندان برای روزنامه نگاران حفظ کرده است.
به خصوص، در پی جنبش آزادی خواهانه ی دو سال پیش، هجوم این حکومت برای دستگیری، بازداشت، تهدید، و آزار خبرنگاران و نویسندگان به اوج خود رسیده است. در حال حاضر ما در ایران نه تنها چیزی به نام آزادی بیان نداریم، بلکه انجمن صنفی روزنامه نگاران نیز دو سال پیش در آستانه ی روز خبرنگار به دستور قاضی مرتضوی تعطیل شده و اکنون نیز عملاً هیچ کاره است. بیشتر روزنامه ها، نشریات، و وبلاگ ها یا بسته شده اند، یا زیر نظر سازمان های ارشاد اسلامی و غیره کار می کنند و یا به شکل «زیرزمینی» به کار خودشان ادامه می دهند.
در چنین وضعیتی برگزاری همایش پر سر و صدای «انتخاب خبرنگار برتر» شباهت به طنز تلخی دارد که انجامش تنها از این حکومت نابهنگام اسلامی در قرن بیست و یکم بر می آید.
این همایش که عنوان «جایزه ی بین المللی خبرنگاران زن جهان اسلام کلام زینب (س) با موضوع بیداری اسلامی» را بر خود دارد و امسال دومین سالی است که برگزار می شود، به همت خبرگزاری زنان ایران، که بیشتر گردانندگان اش مرد هستند و کلاً زیر نظر آیت الله ها و امام جمعه ها اداره می شود، و با همکاری مرکز امور زنان و خانواده ریاست جمهوری، معاونت امور مطبوعات و اطلاع رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران و وزارت امور خارجه، دیروز (هشتم آبان) در محل نمایشگاه بین‌المللی مطبوعات و خبرگزاری‌ها برگزار شد.
آن گونه که خبرگزاری زنان اطلاع داده، «از بین 180 خبرنگار زن (البته اسلامی) که مورد بررسی قرار گرفته اند 20 نفر به عنوان خبرنگار برتر انتخاب شده اند» و اولین جایزه هم نصیب زنی به نام «نرمین خلیل انور» شده و او که خبرنگار شبکه العالم است جایزه 5000 یورو یی همایش را از آن خود کرده است البته در خبر گفته نشده است که «العالم» از شبکه های عربی زبان خود حکومت اسلامی است.
به گفته برگزار کنندگان دولتی همایش، این خانم «نقش مهمی در انعکاس تحولات میدان التحریر داشته است»؛ که البته من هر چه در سایت های خبری غیر فارسی دنبال چنین خبرنگار کارآزموده ای گشتم اثری از تلاش های این خانم پیدا نکردم. به نظر می آید که کار ایشان این بوده که در میدان التحریر بگردد و افرادی را پیدا کند که می خواهند مصر هم چون ایران صاحب حکومت اسلامی شود، و از آن ها در تلویزیون العالم جمهوری اسلامی به عنوان نمایندگان خواست مردم مصر یاد کند.
زنان دیگری هم که جایزه هایی گرفته اند همه از کشورهایی جز ایران هستند، و آن گونه که در بیانیه این همایش آمده یک چنان وظایفی را بر عهده داشته اند.
در بیانیه ی این همایش بر نقش و تأثیر «زنان مسلمان با حجاب» در تظاهرات کشورهای مختلف اسلامی و این که مسئولیت مهم آن ها اصلاح جوامع (بگیرید امر به معروف و صدور حکومت اسلامی به جوامع خود) می باشد تاکید زیادی گذاشته شده است. در بخشی از این بیانیه آمده است که: «امروز نیز زنان در کشورهای مسلمان منطقه، بخصوص آنهایی که در کشورهای مصر، لیبی، بحرین، تونس و یمن زندگی می کنند، با الگو گرفتن از سمیه، اولین شهید زن اسلام، به مقاومت در برابر دشمن وحشی و خدا نشناس می پردازند .این حضور و شجاعت، یادآور نقش سرنوشت ساز و عظیم زنان مسلمان ایران در طول تحولات انقلاب اسلامی ایران در 33 سال پیش است. زنان در کشورهای منطقه با حضور دوشادوش خود در کنار مردان در تظاهرات، ثابت کرده اند که آنچه غربی ها در مورد انزوای زنان مسلمان می گویند، کذب محض است .در اوج اعتراضات دیکتاتورهای کشورهای منطقه، خیابان ها شاهد خیل عظیم زنان مسلمان و با حجابی بود که با فریادهای خود خواهان سرنگونی حکومت مستبد کشورشان بودند.»
خانم فاطمه آلیا، متخصص این گونه همایش های پوچ و پر هزینه ی حکومت اسلامی، در این همایش سخنرانی بلندی ایراد کرده و ضمن شکر به درگاه خدا که: «در سایه ی نظام جمهوری اسلام ایران موضوع خبر و خبرنگاری و رسالت مسئولیت مورد احترام است… و خبرنگاری به عنوان چهارمین رکن مردم سالاری و دموکراسی وضعیت پویا و با نشاطی در کشور ما دارد..»! گفت که: «در ماه های اخیر که موج بیداری اسلامی جهان را تحت‌الشعاع هر اقدامی قرار داده است و قیام‌هایی از کشورهای مختلف بیرون رفته و در کشور آمریکا هم نتایج و اثرات آن را می بینیم، این خبرنگاران هستند که موضوعات را منعکس کرده و در صدر اخبار قرار می دهند… برگزاری همایش و جایزه ی بین‌المللی خبرنگاران زن جهان اسلام می‌تواند جلوه‌ای از رشد فرهنگی باشد چرا که زنان فرهیخته در کشور ما و کشورهای مختلف جهان خوش درخشیدند و در سخت‌ترین شرایط مهم‌ترین اخبار را به جهانیان انعکاس دادند.»
و یادمان باشد که این همایش درست زمانی ـ یا به قول خانم آلیا، در فضای «پویا و با نشاط خبرنگاری در کشور ما» ـ تشکیل شده است که تعداد زیادی از خبرنگاران، نویسندگان، و بلاگرها در زندان های ایران اسیر هستند و در وضعیتی کاملاً غیر انسانی به سر می برند. از جمله ی آنها می توان زنان خبرنگار و روزنامه نویس های برجسته ای چون شیوا نظر آهاری اشاره کرد که به شش سال زندان در ایذه و 76 ضربه شلاق و محرومیت از شغل رونامه نویسی محکوم شده، و یا از مریم مجد خبرنگار پر تلاش عکاس ورزشی زنان یاد نمود که ربوده و به زندان برده شده است.
در گزارش کمیته‌ی حمایت از خبرنگاران «سی.پی.جی» که در مارچ گذشته در نیویورک انتشار یافت، اعلام شده است که 35 خبرنگار در ایران زندانی هستند، 18 نفر نیز به مناسبت ایام نوروزی موقتا آزاد شده و در مرخصی به سر می‌برند، و بسیاری از بازداشت‌شدگان در زندان تحت شکنجه‌های جسمی و روحی قرار دارند تا به اعترافات غیرواقعی تن دهند؛ اعترافاتی که می‌تواند برای آنان خطر مجازات اعدام را به دنبال داشته باشد.
همچنین، چندی پیش، به گزارش آر.اف.آی، در روز خبرنگار (17 مرداد) چهارده روزنامه نگار ایرانی که به علت فعالیت صنفی و در دفاع از آزادی بیان از دوسال پیش در زندان به سر می برند، با انتشار بیانیه ای از حضور بیش از چهل خبرنگار که بدون هیچ دادگاهی در زندان ها به سر می برند سخن گفته اند.
گزارش های مستند دیگر نیز از آن حکایت می کنند که تعدادی از این روزنامه نگاران زندانی، بدون بهره مندی از کوچکترین امکانات رفاهی که زندانیان عادی از آنها برخوردارند، هم اکنون در زندان های مختلف کشور نگهداری می شوند. بعضی از این روزنامه نگاران ماه هاست از هر گونه حق مرخصی محروم بوده اند و حتی تعدادی از آنها از داشتن پزشک و درمان محروم هستند.
اینها تازه خبرنگاران شناخته شده هستند و هم اکنون در زندان ها ده ها بلاگر بدون آن که کسی از وضعیت آن ها اطلاع داشته باشد احتمالاً شرایطی بدتر هم دارند.
در این میان، حکومت اسلامی، در آرزوی گسترش قدرت خود به دیگر نقاط جهان، همچنان از هر حربه ای استفاده می کند تا داشته های مردم رنج دیده ایران را به صورت دلار و یورو به عنوان جایزه های پنهان و آشکار به کسانی ببخشد که کارشان توسعه توریسم، و یا تبلیغ حکومت اسلامی است؛ خبرنگارانی که قرار نیست برای مخاطبان شان از چیزی به نام واقعیت هم خبر دهند.
سی ام اکتبر 2011
