مارکسیسم یا آنارشیسم ، آنارشیسم و رفرمیسم

بینا داراب زند

متاسفانه در جامعه "چپ" ما، افرادی هستند که با نا امیدی به علم مبارزه طبقاتی (مارکسیسم) نگاه کرده و اعتماد چندانی به اصول مثبته آن ندارند.  اما هنگام معرفی خود و نگارش مطالب شان، از اینکه زیر این بیرق سینه بزنند نیز ابایی ندارند.  اینجاست که کلاه ما با ایشان در هم می رود.  چرا که، مخاطب ایشان کارگران و انفلابیونی هستند که به علت تجربه در مبارزه طبقاتی و یا مطالعه علمی، با منافع طبقاتی خود آشنا گشته و اصول مارکسیسم را بعنوان علم مبارزه طبقاتی پذیرفته اند. 

برای کسانی که در جامعه مشغول پراتیک انقلابی هستند واضح است که در شرایطی که طبقه کارگر در تفرقه و اغتشاش فکری بسر می برد، و سرمایه جهانی با ساختارها و تبلیغات ضد انقلابی اش فرهنگ های اجتماعی را زیر سیطره خود برده است، بخصوص با فاصله ای صد ساله از اتحاد و همبستگی و پیروزی های طبقه کارگر، متقاعد ساختن حتی یک کارگر به صحت مارکسیسم و اصول آن چه اندازه دشوار است. این افراد، دقیقاً با تکیه بر چنین شرایطی که حاکمان بورژوازی چپ و راست بوجود آورده اند، آن قشراز طبقه کارگر را هدف تبلیغ "نا امیدانه" خود قرار می دهند و به بهانهِ "واقعیت" و "نقب زدن" (۱) به آن، از فراگیری مارکسیسم و درگیر شدن در پراتیک انقلابی دور می کنند، که قرار است در این مبارزات رهبری طبقه کارگر را بر عهده بگیرند.  
بیاد دارم که در گذشته ای نه چندان دور، که اتفاقاً یکی از هسته های اصلی بحث جاری در جنبش کارگری دفاع از شکل شورایی و "دمکراسی مستقیم" در مقابل اتحادیه گری  و "دمکراسی نمایندگی" بود، یکی از همین آقایان، باز هم به بهانه "واقعیت" و "نقب زدن" به آن، از "وحدت کارگری" و "اتحادیه گری" و "سندیکا سازی" دفاع می کرد و هر مبارزه ایدئولوژیکی را که در میان فعالان کارگری درجریان بود، با برچسب زدن "تفرقه افکنی" محکوم می ساخت و از "برداشت های متفاوت از مارکسیسم" و محق بودن تمامی آنها دفاع می کرد. یعنی، در واقعیت، به آن قشر از کارگران که بر مبنای اصول علم مبارزه طبقاتی و تجربه ۱۶۰ ساله آن سعی داشتند با مبارزه ایدئولوژیک، رفقای دیگر خود را به صحت اصول این علم و نشان دادن راه پراتیک انقلابی متقاعد سازند و عناصر حرفه ای "چپ رفرمیست" توده ای و اکثریتی را افشاء و ایزوله کنند، توصیه می کرد که "برداشت رفرمیستی و بورژوایی از مارکسیسم به همان اندازه برداشت پرولتری و انقلابی" دارای اعتبار است. اما گویا تحت تأثیر برآمد جنبش جهانی توده های کارگری در ماه های اخیر و حرکت این توده ها به سمت "دمکراسی مستقیم"، بناگاه، خود، پرچم مبارزه ایدئولوژیک را عَلَم کرده و به موضع "دمکراسی مستقیم" سُر خورده اند.  آیا فکر می کنید که این حضرتِ آقا و همفکرانش به سر عقل آمده و با تجربه ماتریالیستی از واقعیات مبارزه طبقاتی دوباره به اصول مارکسیستی متقاعد گشته اند و اصول مثبته آن را پذیرفته و پراتیک انقلابی را توصیه می کنند؟  خیر! آنان هنوز هم همان روند گذشته شان را طی کرده و زیر لوایِ "واقعیت"، پراگماتیسم را جانشین ماتریالیسم، و پراتیک "حفظ شرایط موجود" را جانشین پراتیکِ انقلابیِ تغییر آن می نمایند.  برای اثبات مدعای خود مجبوریم به واقعیات گذشته "نقب" کوتاهی بزنیم و سپس به تشریح واقعیاتِ شرایطِ کنونی بپردازیم.
"واقعیت" چه بود؟
"واقعیت" را می توان از دو زاویه تشریح کرد.  یکی، از زاویه ماتریالیستی، که آنچه واقعاً موجود است را مورد بررسی قرار می دهد و سعی می کند با درک جزئیاتِ آن به تغییرش بپردازد، و این اقدام به تغییر شرایط موجود به نفع منافع طبقاتی کارگران است که به پراتیک خصلتی انقلابی می دهد.  دومی، از زاویه پراگماتیستی، که "واقعیت" را آنطور می بیند که توضیح دهندهِ اهدافِ از پیش تعیین شده اش باشد.
بیاییم و این دو نوع برخورد را در دوران پیشین مورد بررسی قرار دهیم:  
اول به واقعیت جنبش دانشجویی چپ در سال ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ نگاهی می اندازیم.  در این سال ها واقعیت این بود که بین دانشجویان چپ، دو جریان اصلی ظاهر شدند.  یکی بر مبنایِ دیدگاه حزب حکمتیست، که در آن دوران از طبقه کارگر و نقشش در مبارزه طبقاتی رویگردان شده بود.  طرفداران آن نیز در جامعه، از کمیته هایِ کارگری ایکه عضوش بودند خارج شده و به دنبال تشکیل هسته های چریکی "گارد آزادی" می رفتند.  و دیدگاه دوم که خود را با عنوان "چپ کارگری" معرفی می ساخت، که بر خلاف جریان اول، به حقانیت طبقاتی کارگران اعتقاد داشت و دانشجویان چپ را به شرکت فعال در کمیته های کارگری و فعالیت های حمایتی از کارگران مبارز دعوت می کرد.  خواه نا خواه این دو جریان، بر بستر واقعیات جنبش دانشجویی، برای جذب فعالان و سمت دهی مبارزات توده های دانشجو، با هم درگیر مبارزات ایدئولوژیک – سیاسی شدند. این تقابلات تا حدی جلو رفت که نمایندگان دو جریان دانشجویی نتوانستند بر سر شعارهای اصلی شانزده آذر آن سال (۱۳۸۶) بتوافق برسند.  "چپ حکمتیست" شعار اصلی را "ضد جنگ" تعیین کرده بود، در صورتیکه "چپ کارگری" بر "اتحاد کارگر، دانشجو" و خواسته های جنبش های اجتماعی اصرار داشت. در این زمان، همان حضرت آقایی که اینک "واقع گرا" گشته، این جزئیات از واقعیت جنبش دانشجویی را نا دیده گرفته و با کوچک نمایی آنها و اتهام "فرقه گرایی" به چپ کارگری، در جهتِ حفط شرایط موجود و عدم تلاش ایشان برای جهت دهی دانشجویان به منافع طبقاتی کارگران، و تخطئه تلاش های انقلابی "چپ کارگری"، آنها را به صلح و سازش و "اتحاد" به هر قیمتی دعوت می نمود. (۲)
دوم، واقعیت جنبش کارگری در آن دوران است.  واقعیت جنبش کارگری که "واقع گرای" ما از صحبت درباره محتوایِ آن خودداری می کرد این بود که عده ای شناخته شده در "کانون دفاع از حقوق کارگر"، با هزار تمهید و کَلَک های اساسنامه ای چنبره زدند.  ایشان علناً و عملاً جنبش کارگری را به سمتِ نهادهای "کارگری" سرمایه جهانی و "سه جانبه گرایی" و "اتحادیه گری"، یا بعبارت دیگر، "دمکراسی نمایندگی" و وابستگی مالی به سرمایه جهانی فرا می خواندند.  در مقابل ایشان جریانی در کمیته پیگیری فعال بود که کوشش داشت جنبش کارگری را به سمتِ جدایی از نهادها و جناح های سرمایه داری رهنمون کرده و ایشان را به تکیه به نیروی اتحاد طبقاتی فراخواند و بخصوص در مورد کارگران نیشکر هفت تپه، ایشان را متقاعد سازد که به همان شیوه شورایی (دمکراسی مستقیم) خودشان که در ماه های قبل استفاده می کردند پایبند باشند و به "اتحادیه گرایی" روی نیاورند.  طبیعی بود که این جریان درگیر در مبارزه ایدئولوژیک و سیاسی شده تا بتواند فعالان کارگری را به صحت اصول مطروحه متقاعد سازد. باز هم، همان "واقع گرایِ" ما (۳) ، بدون در نظر گرفتنِ این واقعیت، از هزاران کیلومتر دورتر، وسط گود پریده و بدون توضیح محتوایِ اختلافات، جناح مذکور در کمیته پیگیری را "فرقه گرا" و "تفرقه انداز" خواند و با طرح "برداشت های آزاد از اصول مارکسیسم" خواهان "اتحاد" و حفظ شرایط موجود گشت.
هدف من از بیان این موارد در گذشته این نیست که بخواهم دماغ "واقع گرا" یمان را در کارهای کرده اش بمالانم.  خیر! بلکه می خواهم نشان دهم که چگونه او، و امثالِ او، هنوز هم واقعیاتِ درون جنبش جهانی توده های کارگری را با همان شیوه ها به حفظ شرایط موجود فراخوانده و با بکارگیری الفاظی چون "نخبگان از بالا" و "رشد نیروهای مولده" و "نا معتبر بودن احکام گذشته"، به نفیِ صحتِ اصول مثبته مارکسیسم متقاعد ساخته و قشر آگاه کارگران را از پراتیک انقلابی در جهتِ تغییر شرایط موجود به نفع طبقاتی کارگران رویگردان سازند.
واقعیت چه هست؟
واقعیت جنبش های کنونی توده های کارگری چیست؟  آیا این واقعیات به همان خلاصه می شود که این آقایان تشریح اش میکنند؟ (۴) من در زیر سعی می کنم بر مبنای گزارشاتی که از میدان هایِ مبارزات توده های کارگری آمده، واقعیات را در جزئیاتش توضیح دهم.
بر خلاف "واقعیاتِ" مطروحه از طرف این آقایان که مدعی اند در این میدان و میدان ها جایی برای احزاب و سازمان ها و نظرات بورژوایی نیست، رفقای انترناسیونالیست "آی سی سی" و "آی سی تی" و گروه های آنارشیست اسپانیایی گزارش می دهند (۵) که در روزهای آغازین، تجمع در میدان خورشید و دیگر میدان هایِ دیگر شهرهای اسپانیا توسطِ "توده جوانان بیکار" و کارگرانِ شاغلی که همراه با خانواده هایشان با نفی "دمکراسی بورژوازی" و پارلمانتاریسم بیرون آمدند، سازمان یافته بود. در بارسلونا، در میان این "مجامع عمومی"، بحث ها تا حدی جلو رفت که قرار شد تشکیل این مجامع در محله ها و واحدهای شغلی نیز توسعه یابد.  در همان روزهای آغازین، در آن شهر، حتی کارگران صنایع نیز بصورتِ متشکل، اما بدون سازماندهی "اتحادیه ای" به تجمعات پیوستند. اما گروهی بسیار هماهنگ و سازمان یافته، با نام "دمکراسی واقعی، همین الآن" (DRY)، از پیشرفت مباحث به سمتِ یافتن ساختارهایِ اجرایی جلوگیری می کردند. آنها با استفاده از شرایط آنارشیِ حاکم بر میدان ها، با پیش گرفتن سیاستِ هماهنگ، خود را در مقام "نمایندگان" انتخاب نشده قرار می دادند و به بهانه "غیر سیاسی" بودنِ این تجمعات مانع از حضور هر جریان دیگری می شدند. نتیجه آن شد که توده های کارگری (بیکار و شاغل) شرکت کنندهِ که در آغاز به این تجمعات دل بسته بودند و انتظار داشتند تا از این طریق بتوانند بصورت مستقیم بر سرنوشت خود حاکم شده و شرایط کار و زندگی شان را تغییر دهند با باقی ماندن این مباحث در همان سطح "صحبت" و اجرایی نشدنِ تصمیماتِ آنها به هیچ دستاورد و پیروزی مشخصی دست نیابند و پس از قریب به یکهفته، از میدان ها رویگردان گشتند و ریزش های توده ای آغاز گشت.  با کم جمعیت شدنِ میدان ها حکومت اسپانیا، با استفاده از دستگاه هایِ تبلیغاتی و اینکه چگونه این تجمعات به کار مشاغل مختلف ضربه زده است، شرایط استفاده از نیروهای سرکوبگرش را آماده ساخت.  در این میان نیز، گروه "دمکراسی واقعی، همین الآن" با پیشنهاد خالی کردن میدان و جایگزین کردن تجمعات با یک "کیوسک اطلاع رسانی" در هماهنگی کامل با حکومت قرار گرفت.  
البته این صحیح است که شرایط عینی مبارزه طبقاتی نخواهد گذاشت تا چنین سیاست فریبکارانه ای افشا نشده باقی بماند، اما، در هر مرحله می تواند مبارزات را با بن بست روبرو سازد.  مگر آنکه، قشر آگاه طبقه کارگر بمثابه نیرویی متحد و سازمان یافته وارد میدان شده و با انتقالِ تجربیات مبارزه طبقاتی کارگران و بالا بردن سطح آگاهی طبقاتی ایشان، شرایطِ چگونگی ارتقاء "مجامع عمومی" به "شوراهای نمایندگان" به دست خودِ کارگران را بوجود آورده و به این جنبش، آن ساختار تصمیم گیری و اجرایی مورد نیازش را معرفی کند. همچنین، طبقه کارگر را به این واقعیت آگاه سازد که حکومت دیکتاتوری بورژوازی در مقابل چنین اقدامی ساکت نخواهد نشست و دیر یا زود چهره واقعی خود را نشان داده و به سرکوب مسلحانه آنها روی خواهد آورد.
این اقدام، پراتیک انقلابی است.  یعنی، تغییر شرایط حاضر به شرایطی که تضمین کنندهِ منافع طبقاتی کارگران باشد.  در اینجا، نتایج عملی آنارشیسم به همان اندازه رفرمیسم بورژوازی خطرناک است و از اقدام انقلابی جلوگیری می کند.  چرا که آنارشیست ها با نفی این رسالتِ قشر آگاه طبقه کارگر، زیر لوایِ "نخبه گرایی" و "صدور احکام از بالا"، جنبش را در همان سطح خودبخودی و حفظ شرایط کنونی نگاه داشته، از ایجادِ ساختارهای لازم برای دستیابی به خواسته ها و حفظ دستاوردهایِ جنبش در هر مرحله از پیشروی آن جلوگیری می کنند.  اگر ایشان موفق شوند، با اینکه بعلت شرایط عینی مبارزه طبقاتی، این اعتراضات و تهاجمات و تجمعات کارگری تکرار می شوند، اما هرگز نتیجه ای نداده و دوباره با تخلیه انرژی توده ها، عقب نشینی می کنند. و راه را برای رفرمیست ها، بعنوان تنها آلترناتیو "واقع گرا" و ممکن باز می کنند.
این شرایط فقط در اسپانیا نیست، بلکه در تمامی جنبش های توده ای در دو سه سال اخیر، از جمله جنبش ضد دیکتاتوری ۱۳۸۸ در ایران نیز صادق است.  در روز ۲۳ خرداد ۱۳۸۸، علیرغم فراخوانِ صریح نیروهای اصلاح طلب به هوادارانشان که از آمدن به خیابان پرهیز کنند و بهانه سرکوب به نیروهای کودتا ندهند، حرکت خودبخودی جوانان بیکار در دسته های چند ده نفری از محلات و دانشجویان انقلابی از دانشگاه ها به میادین مرکزی تهران آغاز شد.  در طول راه نیرو گرفت و در تداوم خود در تظاهراتِ ۲۵ خرداد، سه میلیون نفر از توده های کارگری و کارمندی را به خیابان ها کشاند.  در این میان رهبران اصلاح طلب، بدون هیچ پرده پوشی، مردم را به اتخاذِ تاکتیک اعتکاف در مساجد، و دانشجویان را به بازگشت به محیط دانشگاه فرا می خواندند، اما، شرایط عینی مبارزه طبقاتی و جان به لب بودن مردم، گوشهایشان را به این فراخوان های سازشکارانه بسته بود.  نهایتاً، رهبران اصلاح طلب مجبور به پذیرش حضور مردم در خیابان ها شدند و تقاضا کردند که برای اینکه از درگیری با نیروهای کودتا ممانعت شود، تاکتیک "سکوت" را بپذیرند.  اما بازهم شرایط عینی مبارزه طبقاتی  خود را برنیروهای درگیر تحمیل میکرد و حکومت را به سرکوب مجبور می ساخت و مردم را به شکستن سکوت وامیداشت.  استقلال مبارزات توده هایِ کارگری و کارمندی وجوانان از رهبری اصلاح طلب در روز شنبه ۳۰ خرداد ۱۳۸۸ کاملاً عیان گشت.  روزی که علیرغم گلوله باران کردن مردم و رهنمودهای "عدم خشونت" اصلاح طلبان، مردم به رویارویی قهرآمیز با حکومت پرداخته و این شرایط تا سالگرد ۱۸ تیر ادامه یافت.  فقط با عقب نشینی نیروهای مسلح از تاکتیک "سرکوب قهرآمیز" به "کنترل جمعیت" بود که شرایط رفته رفته آرام گرفت و نهایتاً در اواسط مرداد ماه به سکون مقطعی انجامید.  اما، باز هم شرایط عینی مبارزه طبقاتی اجازه خانه نشینی را نمی داد.  از روز "قدس" ۱۳۸۸، دور جدید درگیری ها آغاز گشت. این بار مردم و دانشجویان، با درس هایی که از مبارزات خیابانی گرفته بودند، با اتخاذ تاکتیک درگیری هایِ ادواری و آمادگی بیشتر برای تقابلاتِ خیابانی به میدان آمدند و روز به روز شتاب و حدّت آن را بیشتر کردند تا اینکه در "عاشورای سرخ"، عملاً توان نیروهای نظامی را در تهران شکستند.  اما، دیدیم که از همان روز نیز، ریزش سریع نیروها آغاز گشت، تا اینکه این دور از مبارزات نیز، پس از ۲۲ بهمن ۱۳۸۸ و فرار رهبران اصلاح طلب به زیر ابای خامنه ای و با رسمیت شناختن حکومت کودتا متوقف گشت. (۶)
این همان "چرخش خبیث" ("دور باطل") است که اکنون در میدان های آفریقای شمالی و اروپایی با آن روبروییم.  جنبشی که جرقه و سوختش را از انرژی جوانان بیکار و توده های کارگری، بدون ساختار طبقاتی و در شکل پوپولیستی می گیرد و به رغم تلاش ها و قهرمانی های توده کارگران، به علت عدم آگاهی به چگونگی ایجاد ساختارهای لازم برای به دست آوردن پیروزی های مرحله ای و حفظ آنها؛ از انرژی، تخلیه شده و به آرامش مقطعی باز می گردد.  البته باز هم شرایط عینی مبارزه طبقاتی اجازه خانه ماندن را نمی دهد و بالاخره باز هم شعله اش برافروخته خواهد شد.  بخصوص اینکه، این مبارزات با پیروزی طرف مقابل متوقف نگشته تا در توده ها ایجاد ترس از درگیری کرده باشد.
ممکن است آنارشیست ها و آقایان "واقع گرا"، صِرف مبارزه کردن را "پیروزی" بنامند و باور داشته باشند که در تداوم این مبارزات، آگاهی طبقاتی بصورتِ خودبخودی در مغز تک تک کارگران می جوشد و بالا می آید، مانند شاگردِ سقراط که با "دانش کامل جهان هستی" زاییده شده بود و تنها نیاز به یاد آوری داشت.  اما، "واقعیت" این است که علم مبارزه طبقاتی اکتسابی است و از طریق قشر آگاه و نتیجتاً متشکل و متحد پرولتاریا به توده های کارگری در درون مبارزاتشان و در تقابل با آلترناتیوهای متنوع بورژوازی آموزش داده می شود.  اقدامی که اگر انجام نگیرد، صحنه را برای "واقع گرایی" رفرمیسم بورژوازی خالی می گذارد.
 رفقای آنارشیست یونانی "تِ. پِ. تِ. جی" ( TPTG)  در گزارشی که در کنفرانس بین المللی استانبول دادند، شرایط میدانِ سینتاگما را به مجامع عمومی تشریح کردند که در آنها انواع نظرات حزبی و سازمانی حضور گسترده دارند. رفرمیست ها و حکومتی ها، بالای میدان را اشغال کرده و کمونیست ها و آنارشیست ها در پایین میدان قرار دارند.  در پاریس نیز، در باستیل، تقابل بین گروه سازمان یافته "دمکراسی واقعی، همین الآن" فرانسوی با کمونیست ها و آنارشیست ها در جریان است. در میدان تحریر، برخورد بین طرفدارانِ تداوم مبارزات و مخالفانشان به درگیری های فیزیکی نیز رسیده است.  اما، حضراتِ "واقع گرایِ" ما ترجیح می دهند چون گذشته، "واقعیات" را تنها تا جایی برای مردم و توده های کارگری توضیح دهند که آنها را به دوری از کارگرانی که خواهان تغییر شرایط کنونی از طریق انتقال آگاهی طبقاتی به هم طبقه ای هایشان هستند، تشویق کنند و بگذارند تا این "چرخش خبیث" ("دور باطل") همچنان ادامه یابد تا بالاخره سرمایه داری جهانی، مهلت مورد نیازش را برای حل بحران های اقتصادی و اجتماعی بیابد، و شرایط عینی مبارزه طبقاتی را به نفع خودش تغییر داده و کار جنبش ها را یکسره کند.
پراتیک انقلابی برای قشرآگاه کارگران، مبارزه با عدم آگاهی توده هایِ کارگری به اصول مثبته علم مبارزه طبقاتی است که طی بیش از دو قرن مبارزهِ این طبقه و جمعبندی از شکست ها و پیروزی هایش تدوین گشته است.  اصول مثبته ایکه جایی برایِ "صحتِ برداشت های متفاوت و متضاد" ندارد. این پراتیک انقلابی، همراه با شرکت مستقیم در مبارزات روزمره کارگری، مبارزه با افکار و برداشت هایی را شامل می شود که بورژوازی چپ و راستِ "واقع گرا"، در زیر لوای "آزادی برداشت های متفاوت" از اصول مارکسیسم، قرنی است که به خورد کارگران داده اند و چنین پراکندگی و اغتشاش فکری را در میانشان بوجود آورده اند. پراتیک انقلابی قشر آگاه کارگران، ایجاد تفرقه میان صفوف متحد کارگری و نا رهبرانِ بورژوازیِ "واقع گرا" است.  

۲۳ تیر ۱۳۹۰

یادداشت ها:
(۱)    رابطه جنبش و "چه بایدکرد"!  – تقی روزبه
باین ترتیب قراردادن واقعیت های اجتماعی نوین وازجمله جنبش ها به مثابه نقطه عزیمت نظریه،به معنی ارجاع پاسخ های واقعی "چه باید کرد" به بستراصلی خود است که البته دیگرنسبتی با وجه آمرانه وکشف وشهودی نهفته دراین سؤال واین که گوئی پاسخ ها از نبوغ واندیشه نخبگان برمی خیزد،ندارد.بخش بزرگی ازدلیل سترونی"چه بایدکردها"، دربی ریشه گی آنها وبیگانگی اشان با آبشخوراصلی خوداست.تئوری انقلابی بدون نقب زدن به واقعیت های نوین اجتماعی و پراتیک انقلابی والهام گرفتن ازآن وجود خارجی ندارد
(۲)    شانرده آذر وآزمون جنبش دانشجوئی – تقی روزبه
بانگاهی به رویدادهای یکسال اخیرهم چنین مشهوداست که نیروهای چپ نیزبه نوبه خود دستخوش تشتت،طیف بندی همراه با گرایشات گوناگون هستند که هنوزهم برای دیگرانی که ناظربرآن هستند، کنه اختلافات و مبنای واقعی این طیف بندی ها واینکه این دسته بندی ها و مجادلات ناشی ازآن-تاحد جدائی وجدال های تند و ناسالم- تا چه اندازه اصولی ودارای منطق قابل قبول هستند وچقدرناشی ازفرقه گرائی وادعاهای اثبات نشده، که حتا مانع ازهمکاری سازنده فی مابین آنها می شود،بهیچ وجه مفهوم وقابل درک نیست.درهرحال حل این معضل یعنی شفاف ساختن اختلافات واقعی واینکه تاچه حداصولی ودارای مابازاء واقعی هستند، تنها ازطریق گشودن بحث ها و دیالوگ سازنده وبدورازاتهام زنی های رایج ودرطول زمان حل شدنی است. بی شک وجود صرف اختلافات نمی توانند مانع همبستگی وهمکاری هرچه فشرده تر نیروهای چپ دربرابرگرایشات راست وبورژوائی دردرون جنبش دانشجوئی وبطریق اولی دربرابرحاکمیت وتوجیه کننده رقابت های ناسالم وبرتری جویانه درمیان آنها باشد. آنچه که مسلم است،کمونیست ها قبل ازهرچیزبا دفاع ازاتحاد طبقاتی صفوف وبخش های مختلف طبقه بزرگ مزدوحقوق و بگیر متمایزمی شوند. دفاع ازشقه شقه شدن وگسیختگی،تحت هرعنوان و توجیهی باتعریف وظیفه اصلی کمونیست ها درتقابل قراردارد.منشأ منازعات ورقابت هائی که منجربه شقه شقه شدن می شود، معمولا ازآنجا برمی خیزد،که طیف ودسته ای خود را حامل حقیقت مطلق ونماینده مطلق طبقه،ودرحقیقت جایگزین آن می پندارد،بدون آنکه واقعا چنین نمایندگی به وی تفویض شده باشد،وبرای کسب سرکردگی وبدست آوردن قدرت، به حذف رقیبان ومخالفان خودمی پردازد.وازآنجا که خود را جایگزین طبقه و حامل حقیقت مطلق می داند، مبارزه خود وفرقه خود برای کسب قدرت را به مثابه مبارزه طبقه کارگرعلیه بورژوازی عنوان می کند.وبااین کارخود البته نه فقط شقه شقه کردن جنبش را جایگزین اتحاد طبقاتی آزاد و آگاهانه می کند،بلکه دانسته ونادانسته ازهم اکنون به مصادره قدرت ازکف جنبش مبادرت کرده ودرحقیقت به مسخ ماهیت رهائی بخش جنبش های طبقاتی واجتماعی پردازد وتاآن جا که می تواند ازسمت گیری جنبش بسوی یک جنبش خودرهان ممانعت به عمل آورده وآن را به سوی جنبش به مثابه سیاهی لشکرسوق می دهد. وهمانطورکه ملاحظه می کنید ازهم اکنون تمرین خوبی را برای جایگزینی حزب خود بجای اعمال حاکمیت طبقه و جنبش برخود(خودحکومتی)،ویابهتراست بگوئیم اعمال قدرت فرقه خود برطبقه، وبازتولید یک دولت ایدئولوژیک تحت عنوان حاکمیت کارگران به عمل می آورد.
(۳)    واین هم یک نمونه زنده ازتبدیل شدن "مبارزه ایدئولوژیک به موضوع خودش! – تقی روزبه
یکی ازویژگی های سرمقاله نویس سلام دموکرات غنای خود افشاگری های نهفته درآن است. وقتی میخواهد خویشتن را ازآفت فرقه گرائی مبرانشان دهد،لباس مندرس فرقه گرائی درتنش فریاد می زند! چونکه او باید نشان بدهد که مثلا چرا فرمان انشعاب درفلان کمیته وضدانقلاب نامیدن بهمان کانون و… فرقه گرائی نیست وعین انقلابی گری است!. ووقتی با یک فراربه جلو سعی می کند که نشان دهد چگونه مبارزه ایدئولوژیک درنزد "حریف" خود، به موضوع خودش تبدیل می شود،با ردیف کردن وانتساب ادعاهای شناخته شده و خود خوانده ای نظیررویزیونیستم واپورتونیسم و…به سایر"رقبای" خود،فی الواقع داردیک قطعه درخشان ازمبارزه ایدئولوژیک مختص فرقه ها وبی ارتباط با پراتیک طبقاتی را به نمایش می گذارد.مبارزه ای که مهمات وفحش های سیاسی بکارگرفته شده درآن سالیان سال است بین فرقه ها رد وبدل می شود وجزدامن زدن به پراکندگی درمیان مدعیان وفعالین کارگری وتقویت موقعیت بورژوازی ورژیم حامی اش نتیجه ای برجای نگذاشته است.وقتی ازاوسؤال می شود خوب! دلیلت چیست؟ واگرقراربراین شیوه برخورد باشد هرکس دیگری هم می تواند با همین درجه از اعتبار،عین این ادعاها وبدترازآن ها را درمورد خودت ویاهرکس دیگر بکارگیرد! درپاسخ تنها دلیلی که می تواند اقامه کند این است: هرجا که من بایستم مرکزعالم ازآن جامی گذرد و یمین ویسارعالم نیز برهمین اساس تعیین می شود!
به آدرس زیر مراجعه کنید تا ببینید آقای "واقع گرا" به چه مطلبی برچسب "مهمات و فحش سیاسی" می دهد: هنگامیکه مبارزه ایدئولوژیک موضوع خودش می شود  http://binadarabzand.com/MyWork/?p=۸۱
(۴)    رابطه جنبش و "چه بایدکرد"!  – تقی روزبه
(۵)    گزارش های ICC http://en.internationalism.org/icconline/۲۰۱۱/special-report-۱۵M-spain
گزارش های ICT http://www.leftcom.org/en/articles/۲۰۱۱-۰۵-۲۴/spain-the-indignados-on-the-streets-for-now-lacking-real-proletarian-anger     
(۶)    گزارشات روزمره "ندای سرخ"  http://fa.cwiran.com/
و "کارگران کمونیست ایران"  http://mag.cwiran.com/