میخانه ی مکدر

رضا مقصدی

 به دوست ِ بزرگ ایران
     دشمن فرهنگ ِ مرگ
                      صادق هدایت

با آه وُ آینه
آری، برابرست.
       
با لحظه های روشن ِآبی
میلش به دوستی ست .

در واژگان ِ سبز ِ درختی تلخ
تکرار ِ آن هجای ِ بهارین ست.
گیرم خزان، سرود ِ بلندش را
غمگین و ُ سرد کرد.

چشمش به سوی ناب ترین، آب
معنای آشنای غزلهای حافظ ست:
ـ آنجا که عشق را
گلواژه ی ِ معطر ِ تیراژه ، می کند.  

ـ آنجا که آسمان
آنگونه نا توان ست
غمنامه ی ِبلند ِ « امانت » را
بر شانه ی ِ شکسته ی شبنم گذاشته ست.

             
          **
اینجا نگاه وُ جان ِ فروزانش
در گسترای ِ هستی
بر هر چه از مظاهر ِ مستی
                          می تابد
تا
میخانه ی مکدر ِ ذاتش
آتش، به هر ترانه فرو بارد
شاید که عشق را
پیغام ِ روشنی
از مشرق ِ پیاله ی  پی در پی
                           پیدا شود
باهرچه از ستایش وُ زایش.

جغدی، هزار بال
ـ از تیره ی ترانه ی خیام ـ
باز آمد وُ به شانه ی رعنایش
                         منزل کرد
تا وای وای ِ هر شبه اش را
در بغض ِ شامگاهی ِ این« آه »، بشکنَد
                                  و
این خیل ِ خواب بداند:
هستی ، دمی ست
بیدار وُ بیقرار.

در گوشهای ِ تاریک
پژواک ِ باستانی ِ« مهر» ست.
در نبض ِ آب
نجوای ِ نازنین ِ درخت سیب
و در گلوی خاک
غمناکی ِ صبورترین شعر ِ عاشقان
وقتی گیاهواره ی انسان
از شور
از شکوه ِ شکفتن
             خالی ست.

می بینمش
از پشت ِ یک حصار ِ اساطیری
قد می کشد به دیدن ِ زیبایی.
بر سینه ی شکسته ی گلدان
                     طرحی می افکَنَد
از رمز و ُ راز ِ عشق ِ شکوفنده ، از ازل
عشقی که در جهان ِ ابد ، جاری ست.

                                            کلن ۱۳۷۵
    reza.maghsadi@gmx.de