محمدرضا شکوهی فرد
یک درخواست
به عنوان یک برادر کوچک: خواهش می کنم تا بیست و پنجم که میعادگاه دوباره ایست برای همه آنها که عاشقانه و مسئولانه خواهان فردایی سبز و عاری از ننگ و لنگ استبداد و سیاهی برای خانه هستند، یکایک مایی که به هر دلیل، فشار، هراس، ادای بهینه مسئولیت ، هر چه، جلای وطن کرده و رحلِ جبرِ اقامتی بس تلخ در این سوی گیتی افکنده ایم، فارغ از همه رنگ ها و تعلقات، برای یک هفته هم که شده دست یک دیگر را بگیریم و رها نکنیم و هر چه از پتانسل تلاش جمعی دیری مهجورمان جهت حمایت، تقویت یا تاثیرگزاری بر هرچه با شکوه و کوبنده و کاراتر بگزار شدن حضور دوباره و انشاء الله سبز تر از همیشه ملت با بیشینه کیفیت بر می آید را بالفعل ساخته، ایمان داشته باشیم طلوع صبح سبز آزادی جز با طی طریق همدلانه و همساز و برگ همه ما چه آنها که نقشی غلیظ تر در داخل کشور دارند و چه آنها که خارج از کشور به هر نحو می توانند در سایه صداقت و به اندیشی برای جامعه و فردای آن ایفاگر شمایل دیگرش باشند، میسر نخواهد شد.
سخن از فراموشی مطلق اختلافات مرامی و مسلکی و روشی نیست که قطعا نه طبیعیست ونه شدنی و نه مطلوب. موقت است یقین بدانیم در این برهه از زمان مسئولانه ترین.
بیایید برای یک هفته هم که شده بیازماییمش، فرصتی مهیاست پس از چندی که حیات باطنی و ظاهری جنبش سبز دوباره در قامت یک اکسیون عظیم ملی بر کوردلان نشسته بر تخت و صدر حاکمیت ضد ملی، ثابت شود و رعشه بر اندام نشئه از ناسیرای قدرتشان اندازد.
بیایید از امروز همه باری دیگر باهم بودن را تمرین کنیم، از هرگونه طعن و تلخی و تضاد با دیگری و دیگران، دوری کنیم، دستهامان را به نشانه همدلی و همرایی و همراهی مسئولانه و مومنانه در پیوند با خواهران و برادران و پدران و مادرانمان در ایران، به یکدیگر حلقه زنیم و ول نکنیم. بیایید باری امتحانش کنیم.
هر فردی را که تشخیص دادیم عامدا دامن پرور اختلافات می شود، بایکوت کنیم بی آنکه به طرد و حذفش بیندیشیم. وارد هیچ گونه نزاع ساختگی یا حقیقی نشویم. اینها همه در راستای ادای مسئولیت است و ادای آن بی تردید جز در سایه اتحاد مصور نخواهد شد.
برماست تا طلوع خورشید بیست و پنجمین صبح این ماه، خواب را فراموش کنیم و به خلق و خویمان رنگ و صفایی دهیم و باهم، در کنار هم برای یک هدف، بمانیم. بایستیم و کوتاه نیاییم. از هر شخص، هر جمع، هر جریان هرنقطه این گیتی غیر از ایرانمان حضور دارند می خواهم برای یک هفته چه در عرصه عمومی، چه در عرصه مجازی از درگیری و تبارزاختلافات در هر اشل و با هر شناسه ای بپرهیزند، به خانه فکر کنیم، به مسئولیت یکایکمان، به صبح سبزی دیگر. به سرایش سرود سبز با هم بودن و ایستادنی دیگر. به تتمیمِ طیِ فاصله ای ممکن از دیروزهای خونین سبز تا امروز، از امروز تا طلوع صبح فردای سبز رهایی.
جامعه رنگین کمان
