عبدالرضا حیدری
هم میهنان ِ گرامی،
در فردای فرار ِ رئیس ِ جمهور ِ تونس، زمانیکه دیدم که اپوزیسیون ِ ایرانی ابراز ِ خوشحالی نموده و میگفتند که این مسئله بنفع ِ قیام ِ برانداز ِ ملت ِ ایران خواهد بود، در نوشته ای عرض کردم که عجله نفرمایید و با پیشنگری به این مسئله توجه کنید، زیرا برعکس ِ توقعاتی که ما داریم، بوی بقدرت رسیدن ِ تندروهای اسلامی در تونس به مشام میرسد و نتیجهء آن، بجای اینکه به نفع ِ ملت ِ ایران باشد، موجب ِ شورش در کشورهای دیگر و بسمت ِ اسلامی شدن رفتن ِ کشورهای دیگر را بهمراه خواهد داشت، که این نه تنها بنفع ِ مزدم ِ ایران نیست، بلکه بسود ِ رژیم ِ جنایتکار ِ جمهوری ِ اسلامی میباشد .
و امروز متأسفانه شاهدیم که در مصر، یمن ، الجزیره و اردن نیز، دستهای پنهان ِ پشت ِ پرده، مردم را تحریک و " الله اکبر " گویان به خیابانها ریخته اند .
آنچه را که پس از فرار ِ رئیس جمهور ِ تونس نوشته بودم و پخش کردم، دوباره خدمتتان در زیر ارسال میکنم تا یادآور ِ خاطرتان گردد و هدفم اینست که عرض کنم که قضاوت ِ سیاسی، با عکس العمل و یا واکنش ِ احساسی فرق دارد، و به این دلیل در جنگمان باید سیاسی بیندیشیم و نه احساسی، تا دودش به چشم ِ خودمان نرود . عبدالرضا حیدری
در طول ِ این مدتی که ریاست جمهور ِ تونس مجبور به فرار شده است، خیلی از فعالان ِ سیاسی ِ ایرانی، ابراز ِ خوشحالی نموده و عنوان میکنند که مردم ِ ایران نیز باید همچون مردم ِ تونس، رژیم ِ خودکامهء جمهوری ِ اسلامی را سرنگون کنند .
من شخصاً هیچ ارتباط ِ مستقیمی و هیچ تناسبی برای مقایسه میان ِ آنچه در تونس گذشت و آنچه ما برای میهنمان آرزو داریم نمی بینم و تنها چیزی را که بعنوان ِ آموزه برای مردم ِ ایران، در جریاناتی که در تونس اتفاق افتاد وجود دارد، اینست که این مسئله و هر اعتراض ِ مردمی که در هر گوشه از جهان رخ دهد، موجب ِ رشد ِ اعتماد ِ به نفس ِ دیگر ملتها خواهد گردید و همچنین موجب ِ لرزش ِ ستونهای پوسیدهء حکومتهای خودکامه خواهد گردید؛ در غیر ِ اینصورت من جنبهء دیگری برای مقایسهء آنچه در تونس اتفاق افتاده و آنچه مردم ِ ایران بدنبال ِ آن هستند نمی بینم . دلیلی را هم که بطور ِ کوتاه میتوانم خدمتتان عرض کنم اینست که هیچگاه نباید ۲ جامعه را با یکدیگر مقایسه نمود، زیرا هر ملت و یا جامعه ای خصلتهای خود، رسوم ِ خود و عادتهای خود را دارد، که با دیگر جوامع فرق دارند و ازینرو مقایسهء دو ملت و سعی در کپی برداری از آن، بدلیل ِ خصوصیتهای متفاوت ِ اجتماعی، غیر ِ سیاسی و غیر ِ معقول میباشد، ولی میتوان از هر اتفاقی که در گوشه ای از جهان رخ میدهد، فقط بخشهایی از آنرا که با برخی حالتهای اجتماعی در جوامع ِ دیگر مشابه است دست چین نمود و نه تمامیت ِ آنرا، بدلیل ِ تفاوتهایی که خدمتتان عرض کردم .
البته در نوشتارهای سیاسی ِ فعالان و گروهها و احزاب ِ سیاسی ِ اپوزیسیون ِ ایرانی، بدون ِ اینکه هدفم رنجاندن ِ این عزیزان باشد، شاهد ِ نکته ای دیگر نیز بودم، که از نظر ِ من یک خطای سیاسی میباشد و آنهم همین خوشحال شدن از سرنگونیها در دیگر نقاط ِ جهانست .
دلیل ِ عرایضم را کوتاه خدمتتان عرض میکنم و اینکه باید بسیار دقت کنیم و فقط به صرف ِ اینکه ما ایرانیان آرزوی سرنگونی ِ رژیم ِ جنایتکار ِ جمهوری ِ اسلامی را داریم، نباید نسبت ِ به هر سرنگونی ِ دیگری در جهان احساس ِ خوشحالی کنیم، زیرا نتیجهء هر سرنگونی و یا دلیل ِ هر انقلابی، جنگ ِ با دیکتاتوری نیست، بلکه گاهی اوقات نتیجهء یک سرنگونی ممکنست دقیقاً برعکس باشد و دیکتاتوری را جایگزین ِ مسیری که جامعه را بسوی پیشرفت و آزادی میبرد گردد، نمونه اش هم برای همهء ما ایرانیان موجودست یعنی همان انقلاب ِ فاجعه آفرین ِ ۱۳۶۷ که نظام ِ دیکتاتوری ِ جمهوری ِ ننگین ِ اسلامی را جایگزین ِ سامانهء پر افتخار و خدمتگزار و ملی ِ پادشاهی نمود ؛ پس زود نباید از هر سرنگونی ابراز ِ خوشحالی نمود .
علاوه بر آن، در تونس رژیم سرنگون نشده است، با اینکه ممکنست که سرنگونی ِ رژیم نیز در راه باشد، ولی رژیم سرنگون نشده است و فقط رئیس ِ جمهور برکنار شده است، ولی هنوز نخست وزیر و خیلی از اعضای دولت، یعنی وزرا بر سر ِ کارند، پس نمیشود از سرنگونی ِ رژیم ِ تونس صحبت نمود و من بنوبهء خود امیدوارم که آرامش برقرار گردد، زیرا میترسم که اگر رژیم ِ تونس سرنگون گردد، جای آنرا رژیمی تندرو و اسلامی بگیرد و در اینصورت بجای اینکه موجب ِ رشد ِ اعتماد ِ به نفس ِ مردم ِ ایران و دیگر ملتهای در بند گردد، موجب ِ تقویت ِ رژیم ِ ننگین ِ جمهوری ِ اسلامی شود .
دلیل ِ اینکه معتقدم که فقط به صرف ِ اینکه ما آرزوی سرنگونی ِ رژیم را داریم، نباید از هر سرنگونی که در جهان رخ میدهد خوشحال شویم، اینست که گاهی اوقات، جانیان و متعصبین نیز با تبلیغات ِ انحرافی ِ خود، موفق به سرنگونی ِ نظامهای ملی میشوند، مثل ِ همین جمهوری ِ ننگین ِ اسلامی .
من فکر میکنم که اولین معیاری که میتواند برای یک انسان ِ عادی و غیر ِ سیاسی، نشاندهندهء وضعیت ِ یک کشور و حکومت ِ آن و آزادی ِ در آن کشور باشد، مسئلهء توریسم هست ، زیرا کشورهای خودکامه، هر چقدر هم که سعی کنند نمیتوانند خود را به یک کشور ِ توریستی ِ آزاد و حقیقی تبدیل کنند، مثلاً اصلاً قابل ِ تصور نیست که کرهء شمالی یا لیبی یک کشور ِ توریستی ِ حقیقی باشد، یا کشورهای کمونیستی ِ سابق قبل از سقوط ِ کمونیسم در سطح ِ جهانی در سال ِ ۱۹۸۹ نمیتوانستند توریستی محسوب گردند، زیرا حتی اگر هم تعدادی بنام ِ توریست به آنجا میرفتند، همه زیر ِ نظر بودند، در ساعتهای خاصی حق ِ گردش در خیابانها را داشتند و یا بصورت ِ برنامه ریزی شده، آنها را دسته جمعی به اینطرف و آنطرف میبردند تا با مردم ِ آن کشور در تماس نباشند، و …. . با این تعریف ِ ساده، ادامه میدهم که تونس یک کشور ِ توریستی بود که بخش ِ زیادی از بودجهء کشور از طریق ِ توریسم تعیین میشد و همین خودش بدان معناست که توریستهای خارجی در آنجا هم خود را آزاد احساس میکردند و هم احساس ِ امنیت مینمودند .
به هر حال بنظر ِ من، تونس را اگر هم قرار باشد مقایسه کنیم، باید با مصر و اردن مقایسه کنیم که آنها نیز توریستی و دارای امنیت هستند، و زمینهء دموکراسی وجود دارد، البته تا قبل از اینکه سوء تفاهمی پیش آید، این توضیح را بدهم که وقتی از امنیت و دموکراسی سخن میگوییم، نباید زود، همهء کشورها را با آمریکا، فرانسه یا کانادا مقایسه کنیم، زیرا عرض کردم که حفظ ِ امنیت و دموکراسی، در هر کشوری شرایط ِ خود را بر اساس ِ خصلتهای آن جامعه دارد، منظورم اینست که اگر کسی فکر کند که مثلاً به اسم ِ دموکراسی، باید مصر، تونس و یا اردن، مثل ِ آمریکا باشند، این یک خیال ِ باطلست، زیرا این کشورها اگر کمی شل بیایند، تندروهای اسلامی و تروریستها به حکومت خواهند رسید، پس باید به شرایط ِ هر جامعه نیز توجه نمود .
حال پس از این اشارات باید بگویم که همه به این مسئله اعتراف میکنند و می پذیرند که بن علی، رئیس جمهور ِ تونس یک فرد ِ تجدد خواه و سکولار بود و زنان ِ تونسی از حقوقی که فقط در کشورهای سکولار یافت میشوند برخوردار بودند . همچنین تونس یکی از سه کشور عربی است که میانگین حقوق و برابریهای زنانش تقریبا نزدیک به میانگین جهانی استانداردها و نیز نزدیک به پیش بینی های اعلامیه حقوق بشر است. (مراکش و الجزایر دو کشور دیگرند).
کشور تونس، از معدود کشورهای اسلامیست که « کنوانسیون رفع کلیهء اشکال تبعیض علیه زنان» را بدون شرط پذیرفته است. تونس ، پیش از ناآرامی های اخیر به با ثبات ترین کشور آفریقا معروف بود.
زنان تونس اجباری در با حجاب بودن نداشتند و آزادی پوشش داشتند، اما پس از سال ِ ۱۹۸۱( ۲ سال بعد از روی کار آمدن ِ جمهوری ِ ننگین ِ اسلامی ) در پی تبلیغات عوامل جمهوری اسلامی برای رشد ِ حجاب، دولت ِ تونس برای مقابله با اسلامگرایان ِ زن ستیز، علناً در این کشور، استفاده از حجاب را در ادارات دولتی ممنوع نمود. ( اقدامی مشابه با فرمان ِ ۱۷ دیماه از سوی رضا شاه بزرگ ) .
همچنین در تونس از سال ۱۹۵۶ ازدواج متعدد برای مردها غیر قانونی اعلام شده است و علاوه بر آن زنان تونسی، نسبت به زنان مسلمان در دیگر کشورهای اسلامی، نقش های اجتماعی، اداری و سیاسی ِ درخشانی را بر عهده دارند و در نهادهای مدنی و غیردولتی کشور خود نیز، از جمله نهادهای فرهنگی، توریسم، و محیط زیست نیز بسیار فعال هستند.
حالا، با این توضیحات، از شما عزیزان میپرسم که امروز پس از سرنگونی ِ رئیس جمهور تونس و با توجه به اینکه گروههایی که مردم را با نبلیغات ِ خود، هنوز در خیابانها برای سرنگونی ِ رژیم ِ تونس نگه داشته اند، حزب ِ کارگران( چپ ) و گروههای اسلامی ِ تونس هستند که خواهان ِ سرنگونی ِ کل ِ نظام هستند، فکر میکنید که تونس به کدام سمت و سو میرود و آیا باید خوشحال باشیم یا نه ؟
پس عزیزان، در واکنشها و قضاوتهای سیاسیمان عجله نکنیم ، زیرا من میترسم که این خوشحالی ِ عجولانهء برخی از سیاسیون ِ اپوزیسیون و یا مردم، در فردایی نه چندان دور، اشک به چشمانمان روان کند، چون میترسم که در تونس نیز اسلامگرایان بقدرت برسند، که در اینصورت، به نفع ِ رژیم ِ جنایتکار ِ جمهوری ِ اسلامی خواهد بود و زمینه را نه برای قیام ِ مردم ِ ایران و سرنگونی ِ رژیم جمهوری ِ اسلامی، بلکه برای شورشهایی دیگر در کشورهایی مثل ِ مصر و اردن و چند تا کشور ِ دیگری که هنوز به دست ِ اسلامگرایان ِ تندرو نیفتاده فراهم کند .
امیدوارم که مردم تونس در مصیبتی که مردم ِ ایران، بدلیل ِ نادانیمان در سال ِ ۵۷ خود را گرفتار کردیم نیفتند، چون اگر مثل ما ایرانیان به دین پناهنده شوند، باید بار دیگر در آینده ای نامعلوم، بر خیزند تا خودشان را از اسارت و بندگی ِ دین ِ حکومتی رها سازند .
جامعه رنگین کمان
