منوچهر تقوی بیات
غزل ۱۶۱
بحر هزج مثمن سالم
مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
۱ ـ مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد
۲ ـ رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت
مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد؟
۳ ـ مرا روز ازل کاری بجز رندی نفرمودند
هر آن قسمت که آنجا رفت از آن افزون نخواهدشد
۴ ـ خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش
که ساز شرع از این افسانه بی قانون خواهد شد
۵ ـ شراب لعل و جای امن و یارِ ِ مهرـ بان ساقی
دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد
۶ ـ مجال من همین باشد که پنهان مهر او ورزم
کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد
۷ ـ مشوی ای دیده نقش غم ز لوح سینه ی حافظ
که زخم تیغ دلدار است و رنگ خون نخواهد شد
درباره ی این غزل ـ برخی نوشته اند هنگامی که شاه شیخ ابواسحق از شیراز فراری بوده حافظ این غزل را برای او نوشته است. بی شک هر کار هنری دارای سرچشمه یا انگیزه ای است. خاستگاه یک نوشته یا شعر هرچه باشد، نباید پیام هنری و فلسفی آن کار را از نگاه ها بپوشاند. این که در میهن امروزی ما کارهای اجتماعی و فلسفی شاعران و اندیشمندان ایران را به ممدوحی و یا زنی مانند شاخه نبات نسبت می دهند، از ارزش انسانی و فلسفی کار هنری می کاهد. شاخه نبات؛ قلم شیرین و هنرآفرین حافظ است که پیچیده ترین مقوله های فلسفی و اجتماعی را در بوته ی سروده های جاودانه اش پیشکش جامعه ی انسانی کرده است.
این غزل رندانه و ریشخند آمیز است. واژه های ازل و رندی، گرانیگاه اندیشمندانه ی این غزل است. "ساز شرع" نکته ی ریشخند آمیزی است که به گفته ی امیرعلیشیر نوایی، برای فریفتن و گمراه ساختن نادان به کار رفته است: « نکته نادان برای ریشخند او نکوست ـ مهره ی خر در خور تزیین افسار خر است». بیت چهارم و پاره ی دوم بیت های یکم و دوم و سوم و پنجم و ششم همه ریشخند آمیز و در ناروا شمردن باورهای خرافی شریعتمداران است.
اگر ما ، درونمایه ی اجتماعی و انسانی غزل های حافظ یا جلال الدین مولوی را ندیده بگیریم و آن ها را به رویدادهای روزانه و بی ارزش بچسبانیم تنها از ارزش فلسفی و اجتماعی آن ها کاسته ایم. همانگونه که دکتر قاسم غنی و دیگر حافظ شناسان راستین گفته اند، حافظ گاهی به بهانه ی ممدوحی معشوق خود را که مردم یا انسان است ستایش کرده و اندیشه های ناب جهان بینی خود را در باده ی غزل های خویش ، فروریخته است. از آنجایی که دراین غزل از واژگانِ «سیه چشمان»، « ساز شرع »، « محتسب »، « روز ازل» و « رندی » سخن به میان آمده است ، باید برپایه ی شیوه ی اندیشه ی رندانه و انسان دوستانه ی حافظ، آن را بسنجیم.
این غزل در رویه ی ۳۳۸ دیوان حافظ به کوشش پرویز ناتل خانلری همین گونه که در اینجا نوشته شده، آمده است و شماره ی غزل ۱۶۱ را دارد. این غزل در بیشتر دست نوشته ها و دیوان های چاپ شده هفت بیت دارد. ترتیب بیت ها هم کم و بیش همین گونه است که در بالا نوشته شده است. در دیوان چاپ قزوینی ـ غنی، بیت های ۵ و ۶ جا به جا شده است.
بیت یکم غزل ۱۶۱ :
۱ ـ مرا مهر سیه چشمان زسر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگر گون نخواهد شد
مهر یعنی؛ آفتاب ، خورشید، شمس، دوستی، عشق . نام ماه هفتم از سال شمسی ـ نام روز شانزدهم از ماه مهر که ایرانیان جشن مهرگان را در این روز بر پا می دارند. لغت نامه ی دهخدا زیر واژه ی مهر به معنای خدای مهر می نویسد: « یکی از بَغان یا خداوندگاران آریایی یا هند و اروپایی پیش از روزگار زرتشت است. . . نام گیاهی باشد که آن را به فارسی مردم گیا و . . . خوانند . . . آریاییان هنگام ورود به ایران قوای طبیعت مثل خورشید و ماه و ستارگان و آتش و خاک و باد و آب را می پرستیدند. خدایانی را هم که مظهر قوای طبیعت بودند " دئوه " می خوانده اند. . . » دکتر منوچهر جمالی در تارنمای فرهنگشهر می نویسد :[ دراصل واژه «دیو=dva + وای= dvaya» بوده ، که به معنای « دوتا و دوتا ی باهم » اند. واژه « دیو=div = deva» دراصل « dva » میباشد و به معنای « دوبُن ِ به هم پیوسته » است. این« dva» همان واژه « دو» یا « two » درانگلیسی. .. « دوای=dvaya » درسانسکریت بازمیگردد که به معنای « دوتای باهم » است.]
"دئوه" که دهخدا از آن نام می برد همان دیو است که در اندیشه ی ایرانی، جایگاه خدایی دارد. دیو در شاهنامه، دانش خانه ساختن و نوشتن می داند و در داستان طهمورث دیوبند، سی گونه نوشتن، از آن میان تازی و پارسی به طهمورث می آموزد . واژه ی "دیو" که بُن عشق و اندیشه ی مهری است، در فارسی بد نام شده است. عاشق را هم که هستی او بر بنیاد عشق است؛ دیوانه می نامند. یادآور می شوم که "حافظ دیوانه" (یعنی خدای گونه) نیز مانند پدران آریایی خود ستایش کننده ی قوای طبیعت بوده است: « مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو ـ یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو ۱ / ۳۹۹ » " هنگام درو " مهرگان است. نمونه هایی که در اینجا از دیوان خواجه ی شیراز می آوریم نشانه های آیین مهر یکتا جانی ( وحدت وجودی) را با خود دارد.
سیه چشمان؛ جمع سیه چشم است ؛ یعنی کسانی که چشم سیاه دارند و به معنای همه ی مردم یا انسان ها است. نزد حافظ سیه چشم یکی دیگر از صفت های یار یا انسان است که هم زن است و هم مرد: « سهی قدان سیه چشم ماه سیما را ۶/ ۴»هم سهی قد، هم سرو قد، هم سرو و هم سرو روان، هم ماه سیما و ماهرخ و ماه روی، همان « آدمی بچه ۵ / ۱۷۴» یا « جگر گوشه ی مردم ۸ / ۳۱۰ » است که حافظ در سراسر دیوان خود به شیوه های گوناگون وی را ستایش می کند. او می گوید: عشق مردمان سیه چشم ( انسان)از سر من بیرون نخواهد رفت.
قضا ؛ یعنی حکم کردن و دستور، سرنوشت ، تقدیر. « قضای آسمان » یعنی همان تقدیری که هر مسلمان به آن باور دارد. حافظ بارها در دیوان خود این باور خرافی را به ریش خند می گیرد و می گوید اگر من چنین ام ، حکم الله است! او توبه شکستن و باده خواری خود را "الحکم لله ۱ / ۴۱۰ " می داند. باید یادآوری کنم که حافظ قدری و خرافه اندیش نیست و هنگامی که از قضای آسمان ، مکر آسمان ۲ / ۲۷۳ ، حکم آسمان ۷ / ۴۴۵ یا فلک حقه باز۱ / ۱۲۹ ، تیر فلک ۳ / ۳۴۰ و یا گردون دون پرور ۷ / ۳۳۸ و چرخ سفله ۴ / ۲۲۳ سخن می گوید بیشتر در رد آیه های قران و حکم های بی چون و چرای الله است. خواجه شیراز همیشه رفتارهای غیر شرعی خود را با ریشخند و طنز، به حکمِ و تقدیر و قدرتِ الله نسبت می دهد.
چکیده بیت یکم غزل ۱۶۱:
عشق به انسان یعنی مردم سیه چشم از اندیشه ی من بیرون نخواهد رفت ، این همان حکم آسمان و الله است و تغییر نخواهد کرد!
بیت دوم غزل ۱۶۱:
۲ ـ رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت
مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد؟
رقیب ؛ لغت نامه می نویسد: « نگهبان، حافظ ، پاسبان ، حارس. دو کس که بر یک معشوق، عاشق باشند هر یک دیگری را رقیب باشد چرا که هر یکی از دیگری نگهبانی و حفاظت معشوق می کند. انگل ، هم چشم و . . .».
همانگونه که در بیت چهارم خواهد آمد، خواجه این رقیب را محتسب و شرع می نامد که انگلی است میان حافظ و معشوق وی یعنی انسان.
آزارها ؛ جمع آزار یعنی شکنجه ، آسیب ، گزند.
فرمود؛ گذشته فرمودن ، فرمان دادن، امر نمودن و . . .
آشتی؛ دوستی ، ترک جنگ، سلم، سازش، مقابل جنگ.
سحرخیزان ؛ آنکه پگاه برخیزد، که بامدادان زود از بستر خواب برخیزد. عابد، زاهد و هر که سحر خیز باشد و شب زنده داری کند:« به خدا که جرعه ای ده تو به حافظ سحر خیز ۷ / ۶ » و در جای دیگر می گوید:« رخ مهر از سحر خیزان نگردانند اگر دانند ۵/ »۱۸۹ و نیز:«همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود ـ که ز بند غم ایام نجاتم دادند ۷ / ۱۷۸ ». در بیت دوم این غزل هم، "سحرخیزان"، دوپهلو است؛ از یک سو کنایه است به این که خدای گردون حتا به آه ستمدیدگانی که سحرخیزند و نماز و دعا می خوانند اعتنایی ندارد. از سوی دیگر اشاره به شب زنده داران مست و سحرخیزان صبوحی زده است.
گردون ؛ یعنی گردنده، گردان، ارابه ، چرخ ، آسمان ، فلک ( تلویحاً قادر متعال و خدا ) و . . . "سوی گردون نخواهد شد؟" یعنی آیا به سوی آسمان و خدا نمی رود؟ و همچنان طنز آمیز است.
چکیده بیت دوم غزل ۱۶۱:
آن هم چشم و انگلی که جدایی یارِ من و مرا روا می دارد، آزارهای فراوانی را فرمان داد آنچنان که جایی برای سازش و دوستی نگذاشت، آیا مگر آه سحرخیزان ستمدیده به آسمان نمی رود؟ ( و آیا خدا آن را نمی شنود؟ )
بیت سوم غزل ۱۶۱:
۳ ـ مرا روز ازل کاری بجز رندی نفرمودند
هرآن قسمت که آنجارفت ازآن افزون نخواهدشد
ازل؛ برگرفته از واژه ی پهلوی( a-sar ) یا« بدون سر»است. در باور ایرانیان پیش از زرتشت، ازل را زمان بی کرانه یا زروان آکارانا Zarwan Akarana می نامیده اند. دهخدا می نویسد:« ازل یعنی . . . همیشگی . . . زمانی است که آنرا ابتدا نباشد. . . اوّل اوّلها، مقابل ِ ابد. . . اَزَل ماهیتی است که اقتضاء عدم مسبوقیت بغیر کند و دوام زمان در گذشته باشد، چنانچه ابد دوام زمان در آینده است . . .» اَزَل نفی اولیت باشد که معنای آن با الست یکی نیست . الست، در قران به معنای روزی است که در آغاز آفرینش، الله از بندگانش پیمان گرفته است. . روز ازل پیش از هستی و پیش از هر آفریدگاری بوده است. ازل با شیوه ی اندیشه ی زروانی کار دارد و در برابر باور اسلامی الست و تقدیر یا قسمت است که در پاره ی دوم بیت آمده است، چون آن " قسمت" که حافظ به آن اشاره کرده است ، همان فقدرهُ تقدیرا در سوره ی فرقان( ۲۵ / ۲) [ همه چیز را آفرید و برای آن اندازه ] است. برخی ازل را روز آغاز خلقت معنا کرده اند که بسیار نادرست است.
رندی ؛ یعنی آزادگی یا رند بودن. رند معنایی فراتر از آنچه مردم کوچه و بازار وعوام، امروز از آن می فهمند داشته است. رند به ویژه در دیوان خواجه ی شیراز، به معنای مردم آزاده، آزاد اندیش، آگاه و خوشبخت است. رند، همای، سیمرغ ، رخ، فرخ ، سرو روان ، گنج روان، خواجه، شاطر، عیار، شاه [ به شاه نگاه کنید] و . . . از این دست؛ همه به معنای انسان بوده است که امروز معناهای دیگرگون شده ای دارند. رند، نزد حافظ ، انسان هوشمند و آگاه به ارزش های انسانی خویش است. رند؛ دارنده جان و خرد یا خداوندِ جان و خرد است. لغت نامه در باره ی رند می نویسد: « مردم محیل و زیرک . . . غدار . . . و نیز منکر، لاابالی ، بی قید . . . منکری که انکار او از امور شرعیه از زیرکی باشد نه از جهل ، هوشمند، هوشیار و . . . »
نفرمودند؛ نفی فرمان دادن است. دکتر منوچهر جمالی در تارنمای فرهنگشهر می نویسد: « واژه "فرمان" ، مرکب از " فرمه + مان " یا " پرمه + مان " است.» فرمه یعنی نخستین و مان یعنی خانه. نخستین خانه ی خواست و اراده ی انسان، خرد بهمنی اوست. "روز ازل" و " رندی" با فرمان و خرد بهمنی و شیوه ی اندیشه ی مهری کار دارد. حافظ می گوید؛ فرمان، فرمان خرد است که از سرشت من سرچشمه می گیرد. خرد از روز ازل با خمیره ی هستی من سرشته بوده است و آزادگی و رندی من فرموده ی خرد بهمنی من است و جز رندی کاری از خرد من بر نمی آید. واژه ی قسمت که درپاره ی دوم شعر آمده است دو پهلو است؛ از یک سو به معنای بهره و بخشی از سرشت حافظ است که در این جا می گوید خمیره ی من چنین ساخته شده است و بخش های آن جدایی ناپذیرند و از سوی دیگر معنای قسمت مذهبی یعنی تقدیر را دارد و همان است که به ریشخند گرفته شده است.
قسمت ؛ دهخدا می نویسد: « اسمی است که از تقسیم بدست آمده است . . . بهره و بخش چیزی . . . نصیب. . . ( اصطلاح حساب ). . . سرنوشت ، تقدیر و از این دست . . . » از آن جایی که دین باوران بر این باورند که در روز الست، الله همه چیز را مقدر کرده است [(سوره الاعراف آیه ۱۷۱ ؛ قران ۷ / ۱۷۱) و سوره ی فرقان( ۲۵ / ۲)] ، حافظ رندانه و با کنایه می خواهد بگوید؛ رندی مرا نیز همان خدایی امر فرموده که شما به آن باور دارید. واژه های این غزل بیشتر کنایه دار و ریشخند آمیز است.
چکیده بیت سوم غزل ۱۶۱:
از آغاز زمان ( یعنی عهد ازل و پیش از عهد خدای شما ، خدای زروان و زمان)، خرد من، به من فرمان داده است که از آزادگی و رندی پیروی کنم ( این در سرشت من است و دیگرگون نخواهد شد). بنا بر باور شما هم هر قسمت و اندازه ای که الله تعیین کرده افزون نمی شود .
بیت چهارم غزل ۱۶۱:
۴ ـ خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش
که ساز شرع ازاین افسانه بی قانون نخواهد شد
خدا را؛ یعنی برای خدا، از بهر خدا، حرف ندایی است که خواهش و درخواست را می رساند. محتسب؛ در شرع اسلام به کسی می گویند که کارش جلوگیری از کارهای خلاف شرع است. لغت نامه می نویسد: « صفت فاعلی از احتساب است؛ شمارکننده ، شمارنده. در اصطلاح فقهی انتساب به عمل احتساب می باشد که عبارت است از امر به معروف و نهی از منکر. نهی کننده از چیزهایی که در شرع ممنوع باشد . . . مأمور حکومتی شهر که کار او بررسی مقادیر و اندازه ها و نظارت در اجرای احکام دین و بازدارنده از منهیات و اَعمال نامشروع و . . . » است. حافظ فرمانروای متعصب شیراز امیرمبارزالدین را به کنایه محتسب می نامیده است.
فریاد؛ دهخدا می نویسد: « در زبان پهلوی فری یات به معنی دوست و تکیه و اتکاء است . . . و نیز فرهات به معنی یاری در افغانی و ترکی فِریاد رویهم به معنی یاری خواستن با آواز بلند و شکایت با آوای رساست. . . پناه. ملجاء. دادرس. دادرسی. دادخواهی. تظلم. . .»
دف؛ دهخدا می نویسد: « چنبری که پوستی بر آن کشند و قوالان نوازند . . . نام ساز معروف . . . دف دارای زنگها در ایران و آسیای مرکزی بنام دایره رایج است . . .»
نی ؛ قصب. گیاهی آبی و دارای ساقه میان کاواک و راست. دف و نی و قانون و ساز بویژه نی، نماد خدای رامشگری یعنی ایزد رام است.
ساز؛ لغت نامه می نویسد:« آلت موسیقی. آنچه که نوازند مانند چنگ و عود و بربط و طنبور و قیچک و قانون و امثال آن . . . لفظی است عام برای کلیۀ آلات موسیقی، اعم از زهی (رشته ای)، بادی و کوبه ای. . . ساختن؛ آفریدن، ابداع کردن، اجرا کردن، به گوش رسانیدن و همنوا کردن. ساز کردن؛ سازگار کردن، هم آهنگ کردن و کوک کردن رشته ها یا تارهای ساز با یکدیگر و توافق دادن و هم نوا کردن آواز یا ترانه یا سرود با صدای ساز است. . . در مواردی به کنایت ارادۀ لحن و آهنگ و نوازندگی از لفظ ساز شده است. . . »
بخش؛ صیغه ی امر از فعل بخشیدن به معنای عفو نمودن. آمرزیدن. از گناه کسی درگذشتن و نیز رحم کردن و دل سوختن است. به محتسب می گوید : خواهش می کنم گناه ما را به فریاد و ناله ی دادخواهی دف و نی ببخش و از گناه ما در گذر. از سوی دیگر چون خودش فریاد دف و نی را گرامی می دارد، می گوید ما را به حرمت و گرامی داشت " فریاد دف و نی" ببخش!
شرع ؛ لغت نامه می نویسد:« دین و آئین و کیش و مذهب ، آئینی را گویند که از جانب خداوند عالمیان بتوسط پیغمبران بر بندگان فرستاده شده است. راه دین، راه راست که حق تعالی برای بندگان نهاده و بدان امر کرده است. آنچه در برابر عرف باشد . . .
تارهای ساز و بربط ، زه کمان را نیز شرع می نامند. . .». چون "ساز" به معنای همنوایی و کوکِ سازهای زهی رامشگری نیز هست. " ساز شرع" در این بیت هم معنای همنوایی کوکِ ساز ها را دارد و هم معنای سامان و هم آهنگی دستورات مذهبی را می دهد.
افسانه ؛ دهخدا می نویسد: «یعنی سرگذشت و حکایات گذشتگان ، قصه ، داستان ، چیزی که شهرت یافته است ، سخن ناروا و دروغ ، چیز بی اصل و حرف غیرواقعی، حیله و تزویر و . . .» « افسان و افسانه و فسان » ،که همان « او+ سان » باشد، درلغت نامه ها به سنگی گفته میشود که دربهم سائیدن شمشیر و تیغ با آن ، شمشیرو تیغ را تیزو برنده میکنند. دکتر منوچهر جمالی درباره ی واژه ی افسانه، در تارنمای فرهنگشهر می نویسد:«. . . سیمرغ و بهمن در نزدیک شدن به انسان ، با « بُن انسان که تخم خودشانست »، جفت میشوند، و بُن انسان ، تخمیست آتشگیره که ازاین آتش زنه ( افسانه = اوسانه ) افروخته میشود ».
واژه ای افسانه در این بیت هم دو معنا دارد؛ یکی همان معنای امروزی افسانه یعنی داستان دروغی و سخن واهی است. یعنی این که در شرع موسیقی را ناروا دانسته اند، افسانه است، سخنی واهی و بی پایه است. دیگر این که برپایه ی باور مهری و ایرانی همانگونه که در بالا گفته شد، اوسانه یا افسانه به معنای آتش زنه ای است که نهاد انسان را می افروزد. موسیقی یعنی دف و نی همان رام ، خدای رامشگری و بهمن است که انسان را از درون می افروزد و این معنای افسانه را حافظ نیز چه بسا بهتر از ما می شناخته است و از ناهید و زهره و دف و نی و چنگ و ساز به همین معنا بسیار یاد کرده است: « در آسمان نه عجب گر به گفته ی حافظ ـ سماع زهره به رقص آورد مسیحا را ۸/ ۴» و همچنین ۶ / ۱۴، ۵ / ۴۷ ، ۷ / ۴۸ ، ۸ / ۱۶۴، ۲ / ۲۷۳، ۳ / ۲۸۱، ۳ / ۲۸۸ ، ۹ / ۳۲۵ و . . .
قانون ؛ لغت نامه دهخدا می نویسد: «. . . یعنی اصل ، گویند این لغت معرب کانون است و عربی نیست لیکن در عربی مستعمل است . . . و به معنای قاعده ، رسم ، ناموس ، دستور ، یاسا و یاسه است. حکم اجباری که از دستگاه حکومت مقتدر مملکتی صدور یابد و مبنی و متکی بر طبیعت عالم تمدن و متناسب با طبیعت انسان باشد و بدون استثناء شامل همه افراد مردم آن مملکت گردد و اغراض مستبدانه اشخاص را در آن دخالتی نباشد. دفتر خراج ، طریقه ، منوال ، روش، آئین ، شریعت ، آداب و از این دست . . . و نیز نام سازی است از مخترعات فارابی معلم ثانی.
این بیت نیز مانند بیت های پیشین ریش خند آمیز و طنزگونه است؛ در اینجا نیزخواجه ی شیراز، شرع و قانون آن را به ریش خند می گیرد. در این بیت قانون معنای دو پهلو دارد. قانون و ساز و دف و نی در این بیت از نظر شعری ، متجانس هستند و در برابر شرع قرار گرفته اند.
"ساز شرع بی قانون نخواهد شد" از یک سو یعنی سامان دستورهای مذهبی برهم نخواهد ریخت و از سوی دیگر نیز یعنی کوک تارهای قانون ناهماهنگ نخواهد شد. چون حافظ "استاد موسیقی" و "حافظ موسیقی" نیز هست و در این بیت واژه های موسیقی را با محتسب و شرع درهم تنیده است، بیت را به دو شکل می توان معنا کرد.
چکیده بیت چهارم غزل ۱۶۱:
معنای نخست ـ ای مأمورنهی از منکر، خواهش دارم ، ترا به خدا ، به خاطر فریادهای دف و نی از گناه ما درگذر. زیرا که با نواهای ساز ما ، ساختار دستگاه مذهب شما، درهم نخواهد ریخت.
معنای دوم ـ ای مأمورنهی از منکر بیا و لطفٱ به خاطر فریادهای دف و نی از گناه ما درگذر، زیرا از این افسانه یا سخن بیهوده ( که موسیقی حرام است) کوکِ سیم سازِ ما (شرع) ناهماهنگ ( بی قانون) نخواهد شد.
بیت پنجم غزل ۱۶۱:
۵ ـ شراب لعل و جای امن و یار مهرـ بان ساقی
دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد
حافظ در این بیت از آرمانشهر خود سخن می گوید که نه برای همیشه و نه در همه ی جهان، بلکه در گوشه ای و در زمانی کوتاه فراهم آمده است: امن و آسایش، شراب، یار، ساقی، مهربانی و بی آزاری که همه از یادگارهای فرهنگ باستانی مهری و خرمی ایران است.
شراب؛ دهخدا می نویسد:«آشامیدنی از مایعات که جویدن در آن نباشد، حلال باشد یا حرام. . . در استعمال به معنی می و خمر است . مایعی که در آن سکر باشد. . . شراب در اصطلاح صوفیان ، عشق باشد. (از کشاف اصطلاحات الفنون ). اشک تلخ یعنی شراب. . . اشک تاک . . . » اشک ابر یعنی باران . . . اشک با سرشک( سرَسچَ: چکیدن، سرشک باریدن ) در معنا برابر است. اشک از واژه ی اشه ( اِسَ ، یَیش) به دست آمده است.
دکتر مقدم می نویسد:« اَیش ( اِسَ ، یَیش):جُستن، در پی چیزی بودن، خواستن، خواستار بودن مهرورزیدن ،عشق داشتن .» تازی ها واژه ی اِشَک را به عشق برگردانده اند و ایرانی ها نیز از آن پیروی کرده اند. اِشَک همان اشک یا سرشک است. اشک، اشه یا اشیر ، افشره، همان شیرابه ای است که در همه ی گیاهان و جانوران زنده هست و سرچشمه ی آن در کره خاکی همان ابر، باران، آب چشمه ، رود و دریا است. آن آشامیدنی که حلال باشد یا حرام؛ شراب است.
لعل ؛ این واژه فارسی است. « . . . و آن را لال می نویسند، مانند لال بدخشان . سنگی ظریف است با سرخی درخشنده، از یاقوت سست تر است، به رنگ های سرخ ، زرد ، سبز ، بنفش ، دیده می شود.» کنایه از لب معشوق و همچنین شراب است.
امن؛ یعنی ایمن شدن، بی هراس شدن، بی بیم شدن، اعتماد کردن به، امین پنداشت ، بی بیمی، راحت و سازگاری، امنیت و آسودگی، آسایش. دهخدا می نویسد: «. . . در فارسی گاهی بجای صفت «آمن » (= ایمن ) یا «مامون » یعنی آرام و آسوده و بی هراس بکار میرود.» جای امن؛ جای آسوده و بی ترس و نیز یعنی جایی که در آنجا آزاری نباشد.
ساقی؛ دهخدا می نویسد: « یعنی آب ده ، سقا ، شراب دار، میگسار، پیاله گردان، آن که شراب به حریفان دهد، چمانی، کسی که شراب به دست شاه دهد. پیر مجلس، مرشد کامل، حق تعالی و مانند این ها. . .» هم واژه ی شراب، هم یار و هم مهر بان و هم ساقی، از واژگان بازمانده از آیین مهر و خرمی بشمار می آیند.
مهربان؛ دهخدا می نویسد: « بامحبت، بامهر،عاطف، عطوف، مشفق، شفیق، رووف، با مهر و دوستی، صاحب مهر. . . » بامهر و صاحب مهر به معنای مهرـ بان یا پیرو اندیشه ی مهری است. این واژه از یادگارهای آیین مهر است. در همین راستا در جای دیگری می گوید : « شهرِ یاران بود و خاک مهرـ بانان این دیار ـ مهرـ بانی کی سر آمد شهرِ یاران را چه شد ؟ ۴ / ۱۶۴ » که از نگاه ما مهرـ بانان این دیار؛ همان خرمی ها و مهرآیین های پیش از زرتشت، می توانند باشند. عشق ، رندی ( آزادگی و انسان خدایی) ، شراب و موسیقی و آواز، ریشه در فرهنگ ایرانی دارد و حافظ به شیوه های گوناگون در سراسر دیوان خود از آن ها حتا به آواز بلند سخن گفته است. او می گوید : " عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند ـ وین همه منصب از آن حور پریوش دارم ۲ / ۳۲۱ ».
دلا؛ یعنی ای دل ، دل یعنی ضمیر، خویشتن خویش! ای دل ، ای تویی که در درون منی! در جایی دیگر می گوید: « در اندرون من خسته دل ندانم کیست ـ که من خموشم او در فغان و در غوغاست ۳ / ۲۶»
به؛ دهخدا می نویسد:« در زبان پارسی ایران باستان ، وهیه و در اوستا « ونگه ، وهیه »،( بارتولمه ص ۱۴۰۵ )، نیز « وهو» صفت است. بمعنی خوب و نیک و به « بارتولمه ص ۱۳۹۵»، سانسکریت « وسو» پارسی باستان« وهو» ، در زبان پهلوی « وه » یعنی خوب و نیک و پسندیده، بهتر، نیکوتر، خوبتر و . . . »
چکیده بیت پنجم غزل ۱۶۱:
به "دل" یعنی خویشتن خویش می گوید؛ شراب خوش رنگ درخشان و جای آسوده ای که آزاری در آنجا نیست و در کنار یارِ ِ مهرـ بانِی که شراب می دهد، ای "دل" اگر کار و گردش زندگی ات اکنون نیکو نشود پس کی خواهد شد؟
بیت ششم غزل ۱۶۱:
۶ ـ مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم
کناروبوس وآغوشش چه گویم چون نخواهد شد
مجال ؛ جولانگاه یعنی میدان، جای جولان کردن که میدان باشد، عرصه ، جا، محل، هنر و قابلیت، موقع، فرصت، زمان .
عشق ؛ از ریشه ی اَیش ( اِسَ ، یَیش )در زبان پهلوی به دست آمده است و به معنای مهر و دوستی فراوان ، شیفتگی ، مهربانی ، دلبستگی ، خاطرخواهی و . . . است.
ورزم ؛ صیغه ی اول شخص از فعل ورزیدن است و آن به معنای برزیدن ، کار کردن ، عمل کردن، به کار بردن، کوشیدن ، جهد کردن ، پیاپی انجام دادن، پیروی کردن . ورزیدن راه و رسم یا دینی؛ یعنی پیروی کردن از آن راه و رسم و پیروی کردن از آن دین . نازیدن ، افتخار کردن و . . . است. « پنهان عشق او ورزم » یعنی سربسته و در نهان و به راز، با او عشق ببازم، یا عشق خود را به مردم یعنی انسان در نهان و پوشیده ابراز کنم و به او در نهان و رازآمیز، بنازم. زیرا هیچ کس زَهره ی آن را نداشته است که انسان یا مردم را به شیوه ای جز آنچه قران گفته است یعنی: «الْإِنسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا » (انسان، براستى او ستمگرى نادان بود) تعریف کند و یا آن را به گونه ای دیگر ستایش کند که حافظ می کرد. یعنی بیان آشکارا برای عشق ورزی به انسان به شیوه ی ایرانی امکان پذیر نبوده و هنوز هم نیست: « همچو حافظ غریب در ره عشق ۷ / ۲۶۵ ».
کنار؛ دهخدا می نویسد: « نقیض میان، کناره هر چیز است و گوشه و طرف ، ضد میان و آن را کران نیز گویند، جانب ، پهلو، انتها ، آخر ، ساحل ، نزدیک ، نزد، آغوش ، و مانند این ها . . . کنار در این بیت حافظ به معنای نزدیک است، نظامی نیز در این معنا گفته است : « بکن نیکی و در دریاش انداز ـ که روزی در کنارت آورد باز » کنار در این بیت نظامی نمی تواند آغوش معنا بدهد. در شعر حافظ نیز واژه ی کنار همراه و مرادف آغوش، آمده است؛« کنار و بوس و آغوشش » معنای نزدیکی بسیار نزدیک و دوستانه را بیان می کند آن چنان که می توان آشکارا و در برابر چشم دیگران به آن اقدام کرد و نه در پنهان . این دوستی و عشقی که حافظ دوست دارد در برابر چشم دیگران انجام دهد، همان دوستی و عشق به معشوقش یعنی به انسان است که در آن روزگار به دلیل تعصب و کور بینی مذهبی، شدنی نبوده و می گوید: « چون نخواهد شد ».
چکیده بیت ششم غزل ۱۶۱:
برای من تنها همین اندازه امکان و جولانگاه هست که در نهان و پوشیده از چشم دیگران شیوه ی عشق بازی با یارم را رازگونه بگویم ، درباره ی در کنار او بودن، بوسیدن و در آغوش گرفتن آشکار او ( از زن و مرد) چه بگویم که ناشدنی است.
بیت هفتم غزل ۱۶۱:
۷ ـ مشوی ای دیده نقش غم ز لوح سینه ی حافظ
که زخم تیغ دلداراست ورنگ خون نخواهد شد
دیده ؛ یعنی چشم ، نگاه ، نظر و دستگاه دیدن. نزد حافظ دیده، چشم، نگاه و نظر بسیار اهمیت دارد و کلان است و ابزاری است که خرد و جهان بینی را می سازد.
نقش؛ یعنی صورت، تصویر، شبیه ، تمثال ، نگار ، رنگ های گوناگون ، نشان ، اثر و . . .
غم ؛ در زبان عربی به صورت مصدر و اسم هر دو به کار می رود. در فارسی بیشتر به صورت اسم استفاده می شود و یعنی اندوه ، تیمار، اندیشه ی کسی را در سر داشتن ، آذرنگ ، دلتنگی، مه آلود و ابرناکی، ناهویداشدن راه و. . . است. در زبان فارسی از آن مصدرمرکب می سازند مانند: غم خوردن، غم داشتن. غم حافظ، غم همه ی مردم است و دلدار و یار او سهی قدان ( ۶ / ۴ ، ۳ / ۱۱ ) سیه چشمان ( ۱ / ۱۶۱ ،۹ / ۴۳۱ ) ، شیرین دهنان (۲ / ۵۹ ، ۳ / ۱۸۸ ، ۱ / ۳۸۰ ، ۸ / ۳۸۰ ، ۵ / ۴۷۲ ) ، مهرویان ( ۱/ ۱۴۵، ۴/ ۲۰۲، ۹ / ۳۸۹، ۳ / ۴۷۵ )، می فروشان ( ۹ / ۷۲ ، ۱۰ / ۱۲۶ ، ۴ / ۱۴۵ و . . .) شمشاد قدان (۱ / ۱۸۰ ) و جانان ( ۴ / ۱ ، ۷ / ۱۱ ، ۵ / ۴۱ و سی و سه بار دیگر ) است. جانان او جان همه ی جان ها( ۲۳۴ بار) و جان جهان ( ۷ بار ) آمده است : « چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است ـ مباد این جمع را یا رب غم از باد پریشانی ۶ / ۴۶۵»
لوح ؛ یعنی هوای بین زمین و آسمان، استخوان پهن، صفحه ، تخته مشق کودکان و . . . مانند این ها.
زخم؛دهخدا می نویسد:«این لغت در پهلوی هم بوده است. زخم یا زحم، زام کردی، افغانی زخم، بلوچی زخم و زام (شمشیر). . . جراحتی که بوسیله آلات جارحه یا ناخن و دندان و مانند آن بهم رسد. ریش . نشان وارد کردن تیغ و تیر و مانند آن که بریدن باشد. . . زخم و زخمه در اصل لغت پارسی بمعنی زدن است . . .» ضربه، کوفتن، اثر زدن، نشان جایی که ضربه ای پدید آورده باشد.
تیغ ؛ دهخدا:« کارد تیز باشد و شمشیر. کارد و چاقو. هر آلت که تیزی دارد بریدن و شکافتن . . .
دلدار؛ دل دارنده ، دارنده دل ، از اسماء معشوق ، محبوب ، دلبر، معشوقه ، یار و مانند این ها . این دلدار ؛ کسی است که دل حافظ شیفته و خواستار اوست. دلدار ، همال حافظ و آدمیزاد است. همان سیه چشمی است که در بیت یکم آمده بود، همان محتسب و همان یار مهر بان، ساقی است که حافظ از آن ها در این غزل نام برده است. خواجه ی شیراز همیشه تیمارخوار انسان است و عشق خود را از هیچ کس دریغ نمی دارد ، حتا اگر آن کس فقیه و زاهد و یا رقیب (دشمن) حافظ باشد و بر سینه و یا پشت او زخمی زده باشد. حافظ حتا زخم تیغ دلدار را نیز می پسندد و به آن عشق می ورزد. او انسان را با همه ی خوبی ها و بدی هایش دوست دارد و می گوید: « دلم ربوده ی لولی وشی است شور انگیز ـ دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز۱ /۲۶۰ »
چکیده بیت هفتم غزل ۱۶۱:
ای دیده از صفحه ی سینه ی حافظ ، نشان غم را با اشک مشوی زیرا این رنگ خون نیست بلکه جای زخمی است که یار برسینه ی حافظ زده و رنگ آن نخواهد رفت.
نتیجه :
حافظ رند در بیت سوم با آوردن واژه های ازل و رندی ، پای بندی خویش را به آرمان های ایرانی خود آشکار می سازد و در بیت پنجم سراندیشه های رندی و ایرانی خود را با واژه های شراب ، ساقی، یار، بی آزاری و مهرـ بانی بر می شمرد و در درازای غزل با طنز و ریشخند شیوه ی اندیشه ی ایرانی و انیرانی را در برابر یکدیگر می گذارد.
• در بیت یک می گوید، همانگونه که قضای آسمان برای دین باوران همیشگی است و دیگرگون نمی شود ، مهر مردم نیز در سرشت من است و از سرم بیرون نخواهد شد.
• در بیت دوم آزارهای رقیب و بی اعتنایی خدای گردون به ناله های مردم سحرخیز را به ریشخند می گیرد.
• در بیت سوم باور خود را به ازل و رندی در برابر قسمت و مقدرات قران در روز الست قرار می دهد.
• در بیت چهارم همچنان با ریشخند و طنز ، فریاد های دف و نی و نوای موسیقی را در پی ناله های سحرخیزان در بیت دوم، به رخ کارگزار شرع و محتسب می کشد و قانون شرع را در برابر ساز قانون، به ریشخند می گیرد.
• در بیت پنجم شراب، مهر بانی یار، جای امن و بی آزار را که باور های رندانه و ایرانی هستند، آرزوی خود می داند، حتا اگر کوتاه و برای اکنون و یک آن باشد.
• دربیت ششم عشق ورزی رند به انسان را پنهانی بیان می کند و می داند که آشکارا نمی تواند همه ی مردم را درآغوش بگیرد و به آنان عشق بورزد (در برابر و ضد قانون شرع).
• در بیت هفتم ؛ از زخمِ ِ غمِ ِ عمیقی که دلدار بر سینه ی حافظِ رند زده است سخن می گوید، زیرا این دلدار یا آدم در دوران حافظ آلوده به مذهب است و هر بار پس از آگاهی از شیوه ی اندیشه ی حافظ از روی تعصب مذهبی، به او بیوفایی می کند، اما او نمی خواهد که اثر این زخم که یادگار عشق او به انسان است، پاک شود.
استکهلم ـ بیست و نهم آبان ماه ۱۳۸۸ خورشیدی برابر ۲۰ نوامبرماه ۲۰۱۰ میلادی
جامعه رنگین کمان
