کانون روزنامه نگاران و نویسندگان برای آزادی
در این دوره مخوف ملاقاتها را قطع کردند. از اعزام بیماران به بهداری ممانعت بعمل اوردند. تلویزیون ها را با خود بردند. استفاده از هواخوری و ورزش ممنوع شد و در چنین فضائی و در سکوتی مبهم, مشکوک و سرد به قتلعام زندانیان پرداختند. آنچه این نامردمان با جان انسانهای دربند کردند را میتوان در ردیف بزرگترین جنایات علیه بشریت قرار داد . خاطره تابناک کشته شدگان هرگز به دیار فراموشی سپرده نخواهد شد و تا ابد در خاطر بشریت خواهد ماند و همه آزادیخواهان بایستی بکوشند که این واقعه هرگز تکرار نگردد. امروزه اما بواقع شاهدیم که نسل جدید با خروشی دوباره پایه های لرزان حاکمیت آنان را هدف گرفته است و نشانگر آن است که هرگز کشتار سراسری زندانیان سیاسی در سال ۶۷ از یادها نخواهد رفت.
بخاطر بیاور!
اطلاعیه کانون روزنامه نگاران و نویسندگان برای آزادی بمناسبت فرا رسیدن یادمان زندانیان سیاسی جانباخته در تابستان ۱۳۶۷
هم میهنان! آزادگان!
در تابستان سال ۱۳۶۷ یکی از مخوفترین و سیاهترین جنایات علیه مردم کشورمان بوقوع پیوست. بدنبال فتوی مخفی خمینی و در سکوتی مرگ آور هزاران زندانی سیاسی که سالهای اسارت را در زندانهای مخوف حاکمیت اسلامی سپری میکردند در فاصله زمانی کوتاهی به جوخه اعدام سپرده شدند.
در بیدادگاه های چند دقیقه ای و ضربتی زندانیان را در نهایت بی حقوقی بکام نیستی فرستادند. حاکمیت که رهبر آن خمینی – رئیس جمهورش خامنه ای – نخست وزیر آن میرحسین موسوی و رئیس سپاه پاسداران آن رفسنجانی بود در هماهنگی کامل چوبه های دار زندانیان سیاسی را برافراشتند و اجساد آنان را در گورهای جمعی از جمله گلزار خاوران دفن کردند.
جنایت علیه انسانیت و بویژه روشنفکران و مخالفان سیاسی از آغاز تا کنون پیشه رژیم مذهبی حاکم است. اما قتلعام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ به اتهام دگر اندیشی و مخالفت با استبداد حاکم بعنوان وحشیانه ترین جنایات در تاریخ ایران ثبت شده است.
تاریک اندیشان برخاسته از قبور هزاران ساله انتقامجویانه در زندانهای سراسر کشور زندانیان بی دفاع را بی توجه به وضعیت قضائی آنان در بیدادگاههای خود بکام مرگ فرستادند تا چند صباحی به عمر سراسر فساد خود بیافزایند و فضای رعب و وحشت در زندگی روزمره مردم کشورمان را تشدید کنند.
در این دوره مخوف ملاقاتها را قطع کردند. از اعزام بیماران به بهداری ممانعت بعمل اوردند. تلویزیون ها را با خود بردند. استفاده از هواخوری و ورزش ممنوع شد و در چنین فضائی و در سکوتی مبهم, مشکوک و سرد به قتلعام زندانیان پرداختند.
آنچه این نامردمان با جان انسانهای دربند کردند را میتوان در ردیف بزرگترین جنایات علیه بشریت قرار داد . خاطره تابناک کشته شدگان هرگز به دیار فراموشی سپرده نخواهد شد و تا ابد در خاطر بشریت خواهد ماند و همه آزادیخواهان بایستی بکوشند که این واقعه هرگز تکرار نگردد.
امروزه اما بواقع شاهدیم که نسل جدید با خروشی دوباره پایه های لرزان حاکمیت آنان را هدف گرفته است و نشانگر آن است که هرگز کشتار سراسری زندانیان سیاسی در سال ۶۷ از یادها نخواهد رفت. بی شک دیری نخواهد پائید که مردم کشورمان بساط ظلم و تعدی آنان به حقوق ابتدائی شان را نیز برخواهند چید.
چنانچه آنان در دهه شصت و بویژه تابستان ۱۳۶۷ قلمها را شکستند و اندیشه و اندیشه ورزان را مثله کردند اما حضور دوباره جوانان و کارگران – زنان و دانشجویان در صحنه مبارزه با جور و ستم نشان از آن است که این موج هرگز ارام نخواهد گرفت .
کانون روزنامه نگاران و نویسندگان برای آزادی ضمن اظهارهمدردی عمیق خود با خانواده های اعدام شدگان سال ۱۳۶۷ این جنایات فجیع را محکوم می کند و خواستار روشنائی بخشیدن و دادخواهی از عزیزان از دست رفته و خانواده هایشان و محاکمه مجریان و آمران این جنایات هولناک است.
کانون روزنامه نگاران و نویسندگان برای ازادی
دوشنبه ۱۱ مرداد ۱۳۸۹
۰۲/ ۰۸/ ۲۰۱۰
