عشق از واژه ی اشه

دوست گرامی آقای فرهنگ قاسمی، با درود فراوان و سپاس از مهرشما مهر میترایی که پس از زرتشتی گری در دوره ی اشکانیان برپایه ی یک تا پرستی و قربانی کردن پدید آمده است به زیبایی و شکوه مهرباستانی که استومند یا مادی بوده است، نیست. در مکتب مهرایرانی که پس از آمدن اسلام به ایران، خرمی نامیده شده است، آزار جانوران و انسان ناپسند بوده است و بر همین پایه فردوسی گفته است: “میازار موری که دانه کش است ـ که جان دارد و جان شیرین خوش است”. در مکتب مهر ایرانی هر ایزدی مانند خداوند ماه، خداوند مهر، خداوند ناهید و ایزد آب و ایزد باد یا وای به (وایو به) و دیگر ایزدان، نقشی سودمند در زندگی داشته اند و مردم که خود خدایی در روی زمین بوده است ، را یاری می رسانده اند. سی و سه تا از خدایان ایرانی مهم ترین خدایان بوده اند و برای همین شماره ی سی و سه نزد ایرانیان باستان گرامی بوده است. روزی به دکتر جلیل دوستخواه که خود اصفهانی و از استادان ایران شناس است گفتم می دانی چرا سی و سه پل اصفهان ، سی و سه دهنه دارد؟ گفت نه. به او یادآورشدم که الله وردی خان که مهندسی توانا بوده از فرهنگ باستانی ایران هم توشه داشته است، راز شماره سی و سه را در این پل زیبا پنهان کرده است. مهری ها خرمی بوده اند و به طبیعت و به زمین و جانوران (مردم) و گیاهان عشق می ورزیده اند. عشق از واژه ی اشه یا اس به معنای دوست داشتن در زبان پهلوی گرفته شده است. واژه ی شراب و (شیره)و شیرنیز از همین واژه باستانی گرفته شده برای همین است که بزرگان ایران عشق و شراب را موازی با هم سروده اند.ا درباره ی این که نوشته ام: “. . . نیاز به پژوهش های علمی فراوان دارد که من در حال حاضر در خود چنین توانی را نمی بینم. . .“ با این معناست زمان و تلاش زیادی را می طلبد که من این توان و وقت را ندارم. وگرنه من از تندرستی برخوردارم و در این زمینه کمبودی ندارم. اما این که شما نوشته ی سردستی مرا جایی چاپ کنی، این را به شما واگذار می کنم شاید چیزی از آن به یک دردی بخورد.ا تندرست و شاد باشید From: Farhang Ghassemi Sent: Saturday, March 29, 2014 3:39 PM