در طول تاریخ بشری اغلب ملت ها با آرزوی بهتر زیستن در همه زمینه ها ، قیام کردند تا بحساب بیآیند .این حقشان بوده و هست ! خیلی ها هم موفق شدند . ولی به جرات میتوان گفت که هیچکدام مانند مردم ایران از همه جهت بد شانس نبوده اند. گر چه شاه ، در یک طرف و مردم طرف مخالف شاه بودند . اما طرف مخالف دیکتاتور ، بدبختانه توسط توده ئی ها و فدائی ها وغیره که خود طرفدار دیکتاتوری بودند ، پر شده بود . فقط این مشگل نبود که چنین آبروریزی در قرن بیست و یکم برایمان بوجود آورد ، که ننگ زنده بودن در این دوران را نصیبمان کرد ه است . عیب بزرگتر که باعث چنین شکست ننگ آوری شد ، در یک کلمه خلاصه میشود و آن “وابستگی ” غیر منطقی این گروه ها به شوروی بود . اگر این وابستگی نبود ، حتی انسان تحت نفوذ تعلیمات دیکتاتوری به کمک منطق این سرمایه طبیعی ، سرانجام خود را از مهلکه نجات میداد . جمله ” حالا دست نگهداریم ” اختراع اصلی این وابستگی بود که فلج کامل و حواس پرتی در مقابل جنایات آخوندی آورد . بهره بهانه هائی چون امپریالیسم و افسانه استقلال رژیم آخوندی ،به جیب مردم نرفت . خیلی دیر فهمیدیم که معنای استقلال رژیم آنست که به روسها منفعت میرساند !! و خوب میخوراند !! بهمین جهت نباید مزاحم رژیم شد و انتقاد کرد . دزدی ها ، کشتار ، خفقان و زیر پا گذاشتن حقوق زنان و غیره مهم نبود . خلاصه جانها و زندگیمان مال مفت بود و دل وابسته ها بیرحم . اکنون آیا جا دارد جشن بگیریم و دل خوش کنیم که مثلا واقعه ئی چون سیاهکل ، ” ترسمان ” را در مقابل شاه ریخت !؟ همین !؟ مرغ پخته نیز بحالمان خواهد گریست .
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
