فدرالیسم، راهگشای گذر از خودکامگی و آغاز بیداری مردمی

سلام جناب ماکان مجد؛ 1 ـ در مورد جهل: بی گمان ما باید چاره ای بیابیم و با هم خواهیم یافت و توانست بر دشمن ضد بشری پیروز شویم. البته ظاهرا مردم آسیب پذیرند می نمایند، در حالی که چنین نیست! نسل پسین همان مردم، امروز با هزار ها زبان و کردار ها و مبارزه ها فر یک در حال ستیز، مخالفت و ناسازگاری های خود با نظام استبدادی هستند و آنان هر فرصت فریاد را همچون پتک بر سر ولایت می کوبند و بیگانگی های شان را علیه کلیت همین دستگاه به صّور رنگین تاکنون به نمایش گذارده و هر روز به اشکال دیگر و تازه تر و گسترده تر و البته تاکنون مسالمتگرایانه تر در هر گوشه ای از ایران ادامه داده و جار می زنند. درد بزرگ اما، سرکوب خشن و کشتار بی رحمانه رژیم است که مبارزه ی آرام مردم را کُند کرده و دچار سرخوردگی می کند. البته پدیده ی فقر و گرانی و تورم را هم باید به آن افزود و…. 2 ـ منافع شخصی و گروهی که تا به امروز ادامه دارد: در این مورد تلخ نیز باید بگویم که همچنان است که در گذشته ها بودهاست! آری، شگفتا که پراکندگی اپوزیسیون همرنگ و رنگین بسیار دردآور است. چرا؟ چون: کشور ما هیچگاه پلورالیزم نظری را آنگونه که مرسوم اغلب کشورهای جهان متمدن است ، هنوز برنتابیده است. طیف راست عمدتا و همچون همیشه به منافع گزاف مالی خویش پایبند است و تمایل جدی برای تعدیل امکان زندگی برای همگان و به شکل برابر را اغلب نداشته و ندارد و هیچگاه هم نمی پذیرد. و البته با این بهانه که: دینام حرکت زندگی در رقابت آزاد مالی و سود است!؟ و نیروهای چپ و کمونیست هم پی به این تضاد واقعی و انتاگونیستی برده و با طیف های رنگین و به ویژه راست افراطی تمایل همکاری نه جدی، بلکه موقت را هم ندارند. البته در درون طیف های چپ هم تعارضات ایده ئولوژیک بالاست و خود آن هم قوز بالا قوز برای همکاری های گسترده و سراسری علیه پاسداران جنایت و فساد و دزدی شده است. بنابرین نتیجه همین است که می بینید. تندرست باشید