آمد و با همۀ پختگی ام، خامم کرد ملت زنده بُدم، امت اسلامم کرد بر درختی که خودم کاشتم، آویخت مرا با طنابی که خودم بافتم، اعدامم کرد هادی خرسندی

با درود جناب کورش زعیم شجاعت شما را در ابراز واقعیات و نابسامانیهای حاکم بر کشور و عدم احساس مسؤلیت مسؤلین قابل احترام است . اعتراضات بحق و هوشمندانه اشخاص دلسوز بتنهایی چاره گر این مصیبت نیست. حتما میدانید حکایت دوال پا «در فرهنگ عامه دوال پا موجودی است با پاهای دراز همچون دوال(کمند)که به هیئت مردی سالخورده کناره ی راه می نشیند واز مردم می خواهد اورا بر دوش گیرند آنگاه پاهایش را گرد کمر رهگذر می پیچد و هر چه لازم دارد از او می خواهد. » این مثل عامیانه دقیقا وصف الحال امروز کشور است و دوال پای ما هم «انقلاب شکوهمند اسلامی و نعماتی است که نصیب ملت کرده». اگر نتوانیم به خطای فاجعه بار سیاسی خودمان که صرفا بدلیل نااگاهی سیاسی اتفاق افتاد یعنی همکاری و همیاری در روی کار اوردن «جمهوری اسلامی خمینی» و پیروی از افکار قرون وسطایی خمینی برخورد عملی کنیم٬ متاسفانه این اعتراضات شجاعانه راه بجایی نمیبرد. حتما شنیده اید که مردم میگویند«اول برادریت را ثابت کن بعد ادعای ارث بکن» نمیشود باور به نجات میهن داشت اما بر افکار تنگ نظرانه گروهی خود پای فشرد و بلای واره را تنها در پرانتز(خودی و غیر خودی) دید. قبول گذر از نظام اسلامی به نظامی غیر ایدئولوژیک و باورمند به ازادیهای فردی و اجتماعی ٬ تعهد به موازین و قوانین بین المللی و قبول اینکه تعیین نوع نظام اینده حق مردم است میتواند نقطه شروع باشد به امید ان روز.