طرح پرسش ، پرگوئی، جهت نداشتن سخن به سوی پاسخ.

پیامد سقوط بشار از دست دادن میدان عمل جمهوری اسلامی میباشد. همین . باید پرسش را ادامه داده و بپرسیم چرا با اینهمه سرکوب، باز جنبش مردم سوریه ادامه یافته ولی مردم و جوانان پیشروی ما متوقف شدند؟ پاسخ ساده و پیداست. یکم اینکه جنبشگران سوری بیش از شصت سال است و اصلن در رژیم سوری شرکت نداشتندو شعارشان ریشه کنی رژیم است. این به جنبشگران امنیت هدف و خواسته و روشنی میدهد. همیشه سرکوب مردم ،مردم را مصمم تر و خشمگین تر و عاشق ادامۀ جنبش میکند اگر بجای تشویق، تفریق و مأیوسشان نکنند. حال آنکه سر راه جوانان ما محمد خاتمی و اصلاح طلبان قرار گرفته اند و دیدیم که با دردست گرفتن امکان نشریات و سخن و نیز زندان رفتن و صاحب پرستیژ شدن توانستند جنبش سبز را در اختیار گرفته و بخوابانندو کار را به فشار از پائین و چانه زنی در بالا بکشانندکه شکست نتیجۀ از پیش پیدای آن بود. دوم وجود گروههائی مانند مجاهدین خلق در جایگاه مخالفین رژیم. یا مانند رفسنجانی که از شکست خامنه ای و احمدینژاد سود میبرد. سوم گروههای مذهبی و آخوندی که با رژیم درافتادند و باز میخواهند بین مردم جا محکم کنند. تمام اینها نامطلوب برای جوانان و مردم میباشد. اصلن قدرت سرکوب رژیم نبود که جنبش را در درون برده. بلکه مشکل بسیار بزرگ مردم و جوانان است که چگونه بگویند روحانیون مخالف ، مذهبیون مخالف ، مجاهدین خلق مخالف، خاتمی و اصلاحطلبان فرصت طلب، ما نمیخواهیم در دستآوردهای جنبش شما را شریک داشته باشیم و باز آش همان و کاسه همان باشد.