چاره ی کار در این است که ساکنان اشرف، هرکدام به تنهایی یا همراه اعضای خانواده شان ، آزادانه برای خودشان تصمیم بگیرند. ابتدا باید سازمان ملل ، حفاظت و اداره ی کمپ اشرف را بر عهده بگیرد. مجاهدین ساکن اشرف باید در امنیت کامل ، بدون احساس خطر از جانب نیروهای عراقی و کادر های اداره کننده ی کمپ و عوامل رجوی ، برای خود تصمیم بگیرند. و شرایط پناهندگی به کشورهای غربی برای این افراد باید آسانتر در نظر گرفته شود و نیز مطمئن شوند که در کشورهای غربی ، قادر به ادامه ی فعالیت سیاسی خواهند بود و در صورتی که بخواهند از سازمان جدا شوند از دست رهبری و عوامل سازمانشان در امان خواهند بود. چاره ی کار سیاسی است ، البته در صورتی که از طرف کشورهای غربی و سازمان ملل ، حسن نیت و اراده ای برای فراهم آوردن شرایط زندگی عادی برای ساکنان اشرف وجود داشته باشد. کشورهای اقامتگاه شورای رهبری مجاهدین با مانور روی میزبانی شان ، میتوانند از شورای رهبری مجاهدین بخواهند که اداره ی کمپ اشرف را به طریق مسالمت آمیز از عوامل اجرایی رجوی در کمپ به هیئت اعزامی سازمان ملل منتقل کنند تا شرایط امن و عادی برای تصمیم گیریهای فردی ساکنان اشرف فراهم شود. گروه های حقوق بشری نیز نباید فقط به محکوم کردن این فاجعه و اعلامیه دادن بسنده کنند، بلکه باید راهکارهای عملی و انسان دوستانه برای آزادی و زندگی بهتر ساکنان اشرف را با اعضای سازمانهای حقوق بشری کشورهای غربی و از طریق آنها با وزارت خارجه ی دولتهای غربی مطرح کنند و با استفاده از فشار سازمانهای مردمی و افکار عمومی ، اراده ی آزادیخواهی شان را به دولتهای این کشورها تحمیل کنند تا از طریق سازمان ملل اقدامی مؤثر برای پیشگیری از فجایع بعدی صورت بگیرد. دولت عراق مثل دولت سرکوبگر ایران _ که هم از مردمش مستقل است و هم از جامعه ی جهانی _ نیست که فشارهای سازمانهای بین المللی را نادیده بگیرد و همچنان سرکوب کند و سازمان ملل میتواند از نفوذ دولت و ارتش آمریکا در این کشور به نفع فراهم آوردن شرایط امن و آزاد برای تصمیگیری های افراد ساکن اشرف و کمک به آنها استفاده کند.
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
