به نظر می رسد که مجاهدین خلق به طور کلی از کمپ اشرف و نیروهای خویش در این کمپ به عنوان ابزاری در کسب مشروعیت مبارزاتی و سیاسی و اعلام حضور خویش استفاده می کنند . این در حالی است که بسیاری از دگم های فکری پیش از این در این سازمان در مقابل تحولات زمانه رنگ باخته و از عهده خواسته ها وافق دید امروز مردم و اهداف و روش های نوین سیاسی واجتماعی به هیچ وجه بر نمی آیند . تفکراتی که با گذشت زمان همچنان تغییر نیافته و لذا گذشته گرایی کسالت باری بر آنها سایه افکنده است ، ساختار کاملاً استبدادی سازمان و تحکم بی چون و چرای رهبری بر تمام ارکان ساختار (که شاید از جهتی عامل دوام آنها به سان یک نحله و فرقه و نه یک ساختار سیاسی مدنی و متحول نیز باشد) که این جمع را به فرقه ای مذهبی با کیش شخص پرستی به همراه آداب و سلوکی درونگرایانه بدل نموده است . در این وضع در حالی که این سازمان سعی وافری در حفظ انسجام درونی خویش با حفظ و محوریت رهبری و جزمهای او دارد ، در روابط و نمایش بیرونی خویش از سازمان بر دو محور تکیه دارد :1. نمایشهای (سیاهی لشکری)عددی و کمی اعضا و هواداران و 2. حضور نیروهایی که به هر قیمت سعی دارند در صحاری عراق به عنوان بدیل نیروی مبارزاتی در صحنه حفظ نمایند . این تدابیر و تقلاها حقیقتاً جای تحولات و چرخشهای دموکراتیک ضروری در این سازمان را گرفته اند.
ارگان رسمی حزب سوسیال دموکرات و لائیک ایران
منو
