دکلان

@ آقای محوی راستش آقای محوی! من تازه به این کشور آمده ام. می دانم که در اینجا نژاد پرست هم وجود دارد. اما مگر در ایران نبود. نمیدانم چند وقت است که از ایران خارج هستید. اما من اگر بخواهم نژاد پرستی در ایران و فرانسه را مقایسه کنم، باید بگویم مستقل از شمارش تعداد نژادپرستان در ایران و فرانسه که آماری از هیچکدام در دست نیست، اوضاع ایران در این زمینه بسیار وخیم تر است. من بارها و بارها شاهد بوده ام که هموطنانمان چگونه به افغانها ظلم می کردند. در این کشور انچه که بیش از این وجود دارد این است که این پدیده را به نقد می کشند. اما مسئله دیگر به نظر من بر می گردد به درک ما از این کشور. من فرانسه را کشوری می بینم که برای پیشرفت کردن در آن باید سخت کار کرد و حتی گاهی بارها و بارها بیش از یک فرانسوی و این ربطی به نژادپرستی ندارد. برای اینکه ما بسیاری از راههایی را که یک فرانسوی بهنحوی کاملاً شهودی (کاملاً مانند ما در ایران) ـموخته است را نمی دانیم. من در حال تحصیل در رشته فیزیک هستم. وقتی که از من پرسیدند که چرا می خواهم فیزیک بخوانم، گفتم که می خواهم در همین دانشگاه استاد دانشگاه بشوم. از برخوردشان جا خوردم. من را با آغوش باز پذیرفتند و گفتند که همین انتظار را هم دارند و گفتند که باید خودم را نشان بدهم. و البته من حق را به آنان می دهم. من اکنون متوجه شده ام که ما باید حتی در مورد نحوه درس خواندننمان هم بسیار عمیق فکر کنیم. باید دوستان صمیمی فرنسوی و هم رشته ای و همکار پیدا کنیم. و بسیاری از پارامترهای دیگر که اکثر ماها نداریم. خیلی از ما ایرانیها هنوز دلمان برای دیزی و نان سنگگ تنگ می شود و حاضر نیستیم با دوستان فرانوسیمان صدف و خرچنگ بخوریم این یعنی دور کردن خودمان از این جامعه. من اوضاع این جامعه را آنقدر که شما نابسامان می بینید، سیاه نمی بینم. در نهایت با شما در مورد این جامعه موافق نیستم و اصولاً آن را جامعه بسیار متفاوت از آنچه شما توصیف می کنید می بینم. جامعه ای که باید آن را شناخت و راه زیستن در آن را فعلانه آموخت.